نصف جهان: هرچند با توجه به قوانين موجود در ايران در فوتبال نمي توان راه استاندارد درآمدزايي را در کشورمان ايجاد کنيم اما به هرحال نگاهي به برخي از گام هاي تيم هاي درآمدزايي مي تواند چشمکي باشد براي فوتبال ايران و در اين راه يوونتوس همچون باشگاه هايي مانند رئال مادريد و منچستر يونايتد يک الگوي ستودني است. اين مطلب را با دقت بخوانيد!

نگاه يوونتوس به «کريستيانو رونالدو» براي اين نيست که از عنوان قهرماني‌شان در سري A دفاع کنند. اين کار را هفت سال پياپي است دارند انجام مي‌دهند. براي اين هم نيست که بعد از 22 سال جام ليگ قهرمانان اروپا را بالاي سر ببرند. بدون او در چهار فصل اخير دو بار به فينال رسيده‌اند. اما به اين علت است که وارد مرحله جديدي در تجارت شوند.اين مرحله جديد توسط باشگاه‌هايي نظير رئال مادريد، منچستريونايتد، بارسلونا و بايرن مونيخ قبلاً اشغال شده است. هر کدام از اين باشگاه‌ها درآمد سالانه بيش از 250 ميليون پوند (280 ميليون يورو و 326 ميليون دلار) را قاطعانه رد کرده‌اند. اگر منچسترسيتي و پاري‌سن ژرمن را حذف کنيد، اين درآمد بيش از دوبرابر درآمد پردرآمدترين باشگاه‌هاي جهان بعد از چهار تيم مذکور است. يعني رئال مادريد، من‌يونايتد، بارسا و بايرن در رده‌اي از درآمد قرار دارند که رده بعدي‌شان به سختي به نصف درآمد آنها هم نمي‌رسند. اگر مي‌بينيد من‌سيتي و سن‌ژرمن درآمد بالايي دارند به اين دليل است که مالکان (عرب) اين باشگاه‌ها، خطوط هواپيمايي و شرکت‌هاي نفتي‌اي دارند که همان را اسپانسر باشگاه خود کرده‌اند و از آن طريق هرچقدر پول مي‌خواهند به باشگاه تزريق مي‌کنند. اگر مالکان آنها فرق داشت، اصلاً چنين درآمدي نداشتند.

يوونتوس در سال‌هاي اخير رشدي طبيعي را از طريق ساخت و ساز ساختمان‌هاي جديد، استاديوم جديد، ريبرندينگ و طراحي لوگوي جديد و ساير فعاليت‌هاي تجاري و بازاريابي‌ تجربه کرد و حالا مي‌داند که پس از طي اين مراحل، براي رسيدن به چهار باشگاه پردرآمد جديد يا حداقل کم کردن فاصله‌اش با آنها نياز به کارهاي ديگري دارد.رشدي که الان يووه به آن نياز دارد بيشتر بايد در ظاهر باشد تا در داخل باشگاه. حداقل براي بهره‌برداري مطلوب از فعاليت‌هاي اخير در کوتاه‌مدت به چنين پيشرفتي نياز است تا پايدار بماند. دو طرف ديگر اين معامله، يعني رونالدوي 33 ساله و باشگاه رئال مادريد، وضعيت خاصي داشتند. همه رسانه‌ها بارها از نارضايتي رونالدو در مادريد نوشته بودند و از اصرارش به دريافت حقوق بيشتر. از سوي ديگر «فلورنتينو پرس»، رئيس باشگاه نيز ديگر رونالدو را در محوريت برنامه‌هاي آينده‌اش نمي‌ديد.منچستريونايتد يک نمونه مناسب براي يوونتوس است. عليرغم نتايج نه چندان خوب در زمين طي پنج فصل اخير، پيکره مالي اين تيم ضربه چنداني نخورده است. اين همان وضعيتي است که «جوزپه ماروتا»، رئيس يوونتوس، مي‌خواهد در باشگاهش ببيند. براي همين، وقتي رونالدو براي خروج از باشگاه علامت داد، يوونتوس دو دستي اين فرصت را چسبيد. مهاجم پرتغالي البته کسي است که به تنهايي مي‌تواند موتور اقتصادي يک باشگاه را به حرکت درآورد. وقتي شما با رونالدو قرارداد مي‌بنديد، فقط يک بازيکن اختيار نمي‌کنيد، در حقيقت داريد با يک کمپاني جهاني ديگر ادغام مي‌شويد.

در طرف مقابل هم، پرس که نمي‌خواهد در تاريخ رئيسي لقب بگيرد که رونالدو را از دست داده، احساس کرده بود که باشگاه به بازسازي نياز دارد و بايد اين کار را بدون رونالدو انجام دهد. پرس با رونالدو تا 2021 قرارداد داشت و بايد سالي 35 ميليون پوند (40 ميليون يورو و 46 ميليون دلار) به او مي‌داد. اما وقتي در ماه مِي شنيد که رونالدو درخواست دستمزد سالانه 48٫5 ميليون پوند (54 ميليون يورو 63 ميليون دلار) کرده است از اينکه او را از دست بدهد ناراحت نبود. مخصوصاً با توجه به پيشنهاد 93 ميليون پوندي (105 ميليون يورويي، 122 ميليون دلاري) يووه.شرايط به اين گونه جلوه داده شد که رونالدو براي رفتن تمايل نشان داده بود و رئال چاره ديگري نداشت. چون يووه همان پولي را به رونالدو پيشنهاد داده بود که رونالدو از رئال مادريد خواسته بود. رونالدو نيز مي‌توانست اين احتمال را که او به دليل پول بيشتر خواسته مادريد را ترک کند رد کند و رئال نيز از اين اتهام که به دليل خساست نمي‌خواهد رونالدو را نگه دارد فرار کرد.

در حقيقت جايي که رونالدو سود کرده قوانين مالياتي ايتاليايي‌ها براي خارجي‌هاست. به هدف جذب سرمايه خارجي، ايتاليا از اتباع غيرايتاليايي به علت درآمد خارج از ايتاليايي که دارند ماليات نمي‌گيرد. رونالدو قراردادهاي تجاري و تبليغاتي زيادي در پرتغال بسته است. ضمن اينکه درآمد زيادي از فروش محصولات توليد خودش (عطر و لباس زير) در سراسر اروپا دارد. او فقط کافي است بابت هر قرارداد خارج از ايتاليايش 90 هزار پوند به اداره ماليات ايتاليا بدهد. اين يعني حداقل سالي ده ميليون پوند (بيش از 11 ميليون يورو) صرفه‌جويي در هر سال.

سئوالي که در ابتداي اين گزارش مطرح شد اين است که آيا يوونتوس مي‌تواند درآمدي داشته باشد که پس از خريد رونالدو و پرداخت دستمزد بالايش متهم به عدم رعايت فيرپلي مالي يوفا نشود؟ مجموع دستمزد و ساير هزينه‌هاي مربوط به رونالدو براي يووه به سالي حدود 80 ميليون يورو مي‌رسد. اين عدد براي يووه که در فصل 2108-2017 درآمدي 480 ميليون يورويي در کل داشته و پيش‌بيني مي‌شود 20 ميليون يورو افت سود نسبت به گذشته‌اش داشته باشد خيلي سنگين است.

يووه نمي‌تواند درآمد تلويزيوني‌اش را از طريق رونالدو افزايش دهد چون سه ماه پيش قرارداد فروش حقوق پخش تلويزيوني‌اش را فروخته. در بليت‌فروشي هم سود اضافه‌اي در کار نخواهد بود چون همه بليت‌هاي فصل بعد يووه sold out شده است. حق نامگذاري استاديوم باشگاه و اسپانسرشيپ روي پيراهن يووه هم فروش رفته است. البته اسپانسر روي پيراهن با توجه به حضور رونالدو براي فصل بعد قابل مذاکره است. و البته جيپ زيرمجموعه فيات است و تحت تملک خانواده «آنيلي»، مالک باشگاه يووه.

پس چطور از پس هزينه سالانه 80 ميليوني رونالدو برمي‌آيند؟ اميدشان به اسپانسرهاي ريز و درشتي است که بخاطر رونالدو سراغ يووه خواهند آمد و البته رد کردن بازيکناني که دستمزد زيادي دارند. «جان لوئيجي بوفون» زودتر از همه به پاري سن‌ژرمن رفته. الان هم اميدوار است «گونسالو ايگواين» را بفروشد. فروختن ايگواين هم عايدي براي يووه دارد و هم 20 ميليون يورو در سال بابت دستمزدش صرفه‌جويي مي‌شود. در هر صورت، حتي اگر رونالدو تا پايان قراردادش با يووه در اوج نباشد (تا آن موقع 37 ساله مي‌شود) يووه نياز به حرکتي جسورانه داشت و جسورانه‌تر از خريد رونالدو در جهان وجود ندارد.