نصف جهان: يکي از همکاران ورزشي نويسمان در تهران در نقد پيوستن برخي فوتباليست ها به کمپين «نه به خشونت» مطلبي در صفحه شخصي خود منتشر کرده و در آن به برخي چهره ها از جمله سرمربي سپاهان تاخته است. اين مطلب را با هم مي خوانيم:

دو نکته؛ نکته اول که مفصل است را در يادداشتي جدا مي‌نويسم. اما نکته دوم بازمي‌گردد به موضوع خشونت در استاديوم. در همين ابتدا پاسخ يک سئوال را مي‌نويسم که آيا خشم يک رفتار منفي تلقي مي‌شود؟ هرگز. بلکه آن چيزي که منفي تلقي مي‌شود و در اجتماع باعث آسيب به خود شخص يا ديگران مي‌شود خشم فروخورده است، يا به عبارتي به بيماري «سايکوسوماتيک» تبديل مي‌شود. لزومي وجود ندارد شما عزيزاني که به استاديوم مي‌رويد از بروز خشم پرهيز کنيد. متأسفانه مقوله‌اي که در مورد آن بحث مي‌شود موضوع «پرخاشگري» است، بسيار تعجب مي‌کنم چرا عزيزان و همکاران دو مقوله‌اي که بسيار با هم متفاوت هستند را به اشتباه به ذهن مردم وارد مي‌کنند. البته که سهوي ا‌ست‌. اما دقت داشته باشيد که مسئله بسيار مهم اينجاست که هوادار حق دارد در استاديوم خشم پنهان خود را با فرياد، پريدن، سر و صدا و حتي پرتاب آب از بطري خالي کند، اگر هوادار نوجوان و جوان همين کار را انجام ندهد آسيبي شديدتر به درون خانواده و اجتماع وارد مي‌شود. (لطفاً شرايط کشور را خوب در نظر داشته باشيد) اما مسئله اين است بايد از «پرخاشگري» جلوگيري شود. خشم يک الگوي رفتاري ا‌ست که بايد هم بروز داده شود، اما پرخاشگري يعني اينکه با نيت قبلي فحاشي، کتک‌کاري و به قصد آسيب رساندن چيزي را پرت کردن، صورت بگيرد. باز هم نمي‌شود به همين راحتي گفت «پرخاشگري نکن دوست عزيز!» بلکه بايد راه درست با ايجاد يک فرهنگسازي، با درک هوادار به او نشان داده شود‌.

حالا من راهي ديگر نشان مي‌دهم. بياييم از خودمان شروع کنيم، از من به عنوان يک نويسنده، از من به عنوان يک سردبير، از من به عنوان يک روزنامه‌نگار؛ از من به عنوان يک مخاطب؛ من حق دارم به هر دليلي عصباني شوم (خشم)، اما آيا حق دارم در خفا فحاشي کنم و مخاطب را مسدود کنم؟ اين يک نوع پرخاشگري ا‌ست. وقتي من به عنوان يک نويسنده دروغ و تهمت مي‌نويسم، وقتي از تيترهاي زرد استفاده مي‌کنم، وقتي انتقاد درست و نظرات منطقي را مغرضانه تعبير مي‌کنم يعني بستري را آماده کرده‌ام تا هوادار نوجوان و جوان دچار خشم پنهان شود و خداي نکرده به خودش و اطرافيانش آسيب برساند.

با احترام؛ اما آقاي امير قلعه‌نويي که تا ديروز با علي علي کردن‌هايش پرخاشگري را از سکو به کنفرانس مي‌آورد، يا يکي همانند شجاع خليل‌زاده که باني پرخاشگري و بي‌اخلاقي در زمين مسابقه است و حتي کاپيتان‌هاي عزيز سرخابي؛ آقايان مهدي رحمتي و سيدجلال حسيني که بارها باني پرخاشگري بر روي سکوهاي استاديوم شده‌اند به راستي چه اندازه هوادار مي‌تواند به آنها تکيه کند؟ آيا نبايد کمي اصولي‌تر به اين موضوع بسيار مهم نگاه کرد؟

مثال؛ چندسال پيش، در چند هفته متوالي پيش آمد که تماشاگران «داور عزيزم دقت کن» مي‌خواندند، به مرور ديگر نخواندند. چون مُسکّن داده شد اما بستر فراهم نشد‌‌. بي‌ترديد اين مسئله هم همينگونه خواهد بود، زيرا از اساس مقوله‌ خشونت و پرخاشگري و البته‌ راه‌هاي جلوگيري از آن فراهم نشده است‌. در آخر فراموش نکنيد خشم يک رفتار مثبت و طبيعي است، بلکه اين پرخاشگري ا‌ست که بايد آسيب‌شناسي شود.