بعضی از موارد سانسوری بیشتر شبیه شوخی است و هر چه زمان می‌گذرد بیهوده بودن آن اعمال محدودیت، بیشتر نمایان می‌شود.

حدود یک هفته قبل امیر مهدی ژوله در صفحه اینستاگرامش مطلبی منتشر کرد که در آن از خاطرات مربوط به زمان نویسندگی مجموعه‌های تلویزیونی، شبکه نمایش خانگی و اتفاقات مربوط به سانسور در آنها نوشت:

« خانم‌های بازیگر در تلویزیون باید حتما شلوار گشاد و ضخیم بپوشن تا حجم پایشان معلوم نباشد، یا اینکه در سریال برره گفتند چرا حجم گوش شقایق دهقان از زیر روسری معلومه؟! (توجه كنيد گوش نه،حجم گوش)

[...] یا اینکه توي سريال باغ مظفر گفتن اشكال اومده كه چرا غبغب خانوم جوزاني معلومه. جدا از اينكه اساسا چي غبغب تحريك كننده‌ست،سحر جوزاني داشت دق ميكرد كه من با چهل كيلو وزن غبغبم كجا بود و ...»

در آخر هم با مطرح کردن هشتگ من_و_سانسورچی اضافه کرده بود که : « همه دوستان و همكارانم توي همه اين سالها رو هم دعوت به اين ذكر مصيبت‌ها مي‌كنم. همچنين فعالين عرصه ادبيات، تئاتر، موسيقي، راديو، تلويزيون،سينما،مطبوعات و ... »

مهراب قاسم‌خانی هم دعوت ژوله را پاسخ داد و با #من_و_سانسورچی در صفحه اینستاگرامش نوشت:

« در سریال "دزد و پلیس" قرار بود تمام خانوده شقایق به صورت موروثی دزد بودن و خانواده بهنام هم پلیس[...] قصه هم از يه جايى "رومئو و ژوليت" ميشد، عشق يه پليس و يه دزد. همون اول گفتن يه خانواده پليس اصلاً نميشه و اجازه ندارى با پليس شوخى كنى. ما هم گفتيم چشم و فقط بهنام پليس شد.

[...] گفتن مادر خانواده دزد نباشه. توهين به مقام مادره. بازنويسى شد و مادر رو كلاً حدف كرديم. گفتيم مرده. گفتن حالا توهين به مقام پدره. بازنويسى شد. پدر رو هم تبديل كرديم به دزد توبه كرده... تهش هم به هيچ قيمت راضى نشدن شقايق و بهنام به هم برسن. حتى گفتيم شقايق دزدى رو كنار ميذاره و توبه ميكنه... نشد...»

قاسم‌خانی در یک پست دیگر هم ادامه داد:

« توی شبهای برره علاوه بر نویسنده طراح صحنه هم بوده و درباره اینکه ابتدا گفتن باید عکس رضاخان باشد تا معلوم شه سریال در چه مقطعیه [...] بعد گفتن چرا توى سريال كمدى تلويزيون جمهورى اسلامى هر شب عكس رضاشاه نشون ميديد؟ ورش دارید.

[...] ولی دوباره گفتن که اين كه اول بوده و الان ورش داشتين قابل تفسيره و ايجاد شبهه ميكنه. سريع برش گردونيد. باز اومدن. معلومه واقعاً داشتن اذيت ميشدن طفليا... ولى اين دفعه راه چاره رو يافته بودن. قرار شد عكس باشه، ولى ببريمش بالا و كادر رو يه جورى ببنديم كه سرش توى كادر نباشه...»

میترا حجار هم با انتشار ویدیویی نشان داد که چگونه گوشهایش را برای جلوگیری از سانسور مخفی کرده است:

مصطفی کیایی (کارگردان و نویسنده سینما) هم از تجربه خودش با سانسور در صفحه اینستاگرامش نوشت حدود سال 83 مستندی ساخته است که در صحنه ای از آن قرار شده در تالاب شادگان اهواز گاو ميش‌ها از آب بيرون بیایند. وقتی فیلم را آماده می‌کنند یک برگه اصلاحیه از تلویزیون می‌دهند که اولين مورد مميزي درآوردن پلان خروج گاو ميش‌ها از آب اونم از زاويه پشت است. کیایی دليل را که پرسيده گفتن: خروج گاوميش از آب اونم از پشت تحريك كننده است!

این برخی از موارد سانسوری است که پرده از پشت صحنه تولیدات داخلی برمی‌دارد والا کوتاه کردن فیلم‌های خارجی و یا قرار دادن آباژور و گلدان در بخشی از تصویر از دیگر اتفاقاتی است که همواره شاهد آن بوده‌ایم.

یکی از دوستان به طنز می گفت: بهترین کارکرد سانسور اینه که قدرت تخیل ما را بالا می‌بره، با خود فکر می‌کنیم که چه حرفی زده شد که آنرا پخش نکردند و یا چه اتفاقی رخ داد؟ آرام، آرام هنرمندان آن بخش که به تخیل ما ارتباط داشت را دارند آشکار می‌سازند.

شکی نیست که ممیزی، اصلاح، تعدیل و ... در همه جای جهان وجود دارد. مثلا ممکن است استعمال دخانیات را نشان ندهند. همچنین حذف برنامه های نژادپرستانه یا ترویج دهنده نژادپرستی، سوء استفاده جنسی به ویژه سوء استفاده جنسی از کودکان، برنامه های دعوت کننده به خشونت یا ترویج دهنده نفرت و کینه از جمله این موارد هستند.

نکته‌ حائز اهمیت این است که بعضی از موارد سانسور یا منکراتی بیشتر شبیه شوخی است و هر چه زمان می‌گذرد بیهوده بودن آن اعمال محدودیت، بیشتر نمایان می‌شود از پتوپیچ کردن دستگاه‌های ویدیو در دهه 60 تا ممنوع بودن پیراهن آستین کوتاه در ادارات و تا همین مواردی که این چند روز در حوزه هنر به آن اشاره شد.

نمود بیرونی این برخورد به گونه‌ای است که انگار یک نوع چند دسته‌گی وجود دارد، یعنی تولیدکنندگان برنامه‌ها با پخش کنندگان در یک اجماع فکری‌، سیاسی، فرهنگی نیستند، برنامه‌ساز تولیدی انجام داده است که حداقل بخشی از آن مورد تایید پخش کننده نیست!

اگرچه در شرایط الان روند اتفاقات به گونه ای شده است که سانسور بکنند معترضیم ولی سانسور نکنند هم خود ما آنقدر آن را درفضای مجازی و ... به همدیگر نشان می دهیم و با تعابیری چون سوتی ناظر پخش یا تلویزیون از آن یاد می کنیم که آن بنده خدا هم این دفعه بیشتر تلاش می کند تا سوتی ندهد و بالطبع بدترسانسور می کند و ...

محدودیت سلیقه‌ای و بدون معیار مشخص در هر رسانه‌ای، مدام دایره را تنگ‌تر و مخاطب را نسبت به آن رسانه بی اعتمادتر می‌سازد. بهتر است سانسورچی به این فکر کند که موارد غیر قابل پخش یا مشکل‌دار از زوایه دید او، به گونه‌ای است که از نظر دیگران مانند عمل بیهوده محسوب می شود و هیچ توجیه یا استدلال درستی پشت آن قرار نمی‌گیرد.

طبیعتا امروزه هم مواردی وجود دارد که در بازبینی ذکر خواهد شد این صحنه یا فلان اتفاق را حذف یا عوض کنید اما همین موارد هم چند صباحی بعد در زمره اتفاقاتی قرار می گیرد که ذکر آن باعث تعجب و تاسف خواهد شد، پس جناب سانسورچی زاویه دیدت را لطفا کمی بازتر کن و واقعیت‌های جامعه را مورد توجه قرار بده نه مصلحت شخصی و تلاش برای حفظ مقام، پست و میز.