نصف جهان: خط کشي عابر پياده،چراغ راهنمايي و حضوريک مأمور پليس در کنار خيابان؛ اينها به شما که پشت فرمان اتومبيل نشسته ايد يک خبر را مي دهد که اگرکمربند خود را نبسته ايد، آن را سفت کنيد و اگر روي خط هستيد يواشکي خود را پشت خط برسانيد و گوشي تلفن همراه را روي بلندگو گذاشته و صحبت کنيد.

قانون گريزي در ذات هر ايراني ريشه اي قطور دوانده به طوري که هر فرد ناخواسته به اعمالي دست مي زند که در عمل همان فرار از قانون است.

جرائم راهنمايي و رانندگي و تخطي ازآن ساده ترين وپيش پا افتاده ترين قانون گريزي است اما چرا در ايران به قانون احترام گذاشته نمي شود؟

در پاسخ به اين سئوال ، مردم هميشه متهم رديف اول هستند و مسئولين در مقام مصلح سعي دارند تا به آنها آموزش بدهند و آنها را نسبت به اين عمل باز دارند. اما در يک نگاه کلي تر اين مسئولين هستند که قانون گريز هستند ومردم در پيروي از آنها ياد مي گيرند زيرا پيش خود مي گويند: حالا که فلان مسئول نسبت به مقام خود سوء استفاده مي کند و از قانون تخطي مي کند چرا بايد قانون صرفاً در مورد عوام اجرايي گردد نه خواص؟!

از طرف ديگر اين قانون گريزي ريشه در بي قانوني نيز دارد. افرادي در جامعه حضور دارند که قانون را تا جايي که از آنها حمايت کند قبول دارند و در بسياري موارد قانون آنها، استدلال هاي خودشان است که بيشتر سليقه اي است .

مردم خاطرات فراواني از قانون گريزي مردان قانون در ذهن دارند و شايد اين مرور خاطرات است که آنها را مجاب مي کند که آنها نيز نسبت به قانون بي توجه باشند.

بررسي ها نشان مي دهد اين است که شهروندان و مردم ما تا کنون اگر هم قانونگرا بوده اند، فايده اين قانونمداري را نچشيده اند. يعني آنکه فرد قانون شکن، كارهايش با انواع ترفند و حيله و... راحت تر و سريع تر پيش مي رود. اين شايد يکي از مهمترين دلايل در حوزه قانون گريزي باشد که احتمالاً خيلي از افراد هم از آن خبر ندارند و در ضمير ناخودآگاه نهان است.

امروز در ايران سخن از قانون است و البته فراتر از آن، قانون شکني رواج دارد.بسياري از افراد جامعه، به دلايل متعدد به قانون شکني و بي نظمي عادت کرده، و ترک اين عادت زشت و مخرب، برايشان سخت و غير ممکن است.آنچه در کمال ناباوري، بيش از فحشا و اعتياد به مواد افيوني و مخدر، جامعه را به شدت تهديد کرده و به سوي سقوط و ناهنجاري پيش مي برد، اعتياد به قانون گريزي و دروغ است.

براي ايجاد جامعه پاک و قانونمند، بهتر است که درصد مهمي از نيرو و بودجه و امکانات دولت و سازمان ها، به جاي هزينه شدن در سفرهاي بي نتيجه و تبليغات بي فايده و اجراي برنامه هاي تشريفاتي و برگزاري همايش هاي مختلف پرهزينه، با دقت و برنامه ريزي صحيح و اصولي، در بخش هاي مهم صرف شود.

جامعه قبل از نان و آب و برق و گاز و تلفن و شغل ومسکن و آزادي و عدالت، به قانون نياز دارد، چرا که قانون، براي جامعه، به طور منطقي و اصولي، همه چيز خواهد ساخت.