مدیران گالری‌ها برای کسب درآمد بیشتر، نگارخانه‌ها را به جای هنرمندان تجسمی در اختیار چهره‌های سینمایی قرار می‌دهند.

پس از کشمکش های بسیار رسانه ها و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بر سر حواشی گالری ها اعم از ورودی های هنگفت، نمایش تصاویر و تابلوهای مستهجن و... این بار اعتراض رسانه ها و هنرمندان و کارشناسان حوزه تجسمی بر سر بی تدبیری برخی از مدیران گالری ها است.

هنرمندان و کارشناسان تجسمی معتقدند هر شخصی که یک ملک مناسب در نقطه موجه و شناخته شده تهران دارد به دفتر هنرهای تجسمی مراجعه و برای اخذ مجوز گالری اقدام می کند.

این ادعای آنان تاحدودی درست است، خرید و فروش آثار هنری در بازارهای داخلی و خارجی در چند سال اخیر و جابجایی پول های میلیونی، هر انسانی را برای حضور در این بازار پردرآمد وسوسه می کند و در نهایت فردی که واجد شرایط باشد به فکر افتتاح گالری می افتد.

اما مسئله ای که بسیار مهم است و وزارت فرهنگ و ارشاد توجهی به آن ندارد، تخصص متقاضیان افتتاح گالری است،کسی که مدیر گالری است حتما باید سر رشته ای درخصوص آثار و بیزینس هنر داشته باشد.

اخیرا مدیران گالری به جای جستجو و کشف استعدادهای هنری، گالری ها را با دریافت هزینه های سنگین در اختیار هر شخصی که حتی اگر هنرمند نما هم باشد قرار می دهند، گویا به جز هزینه، چیز دیگری برای آنها مهم نیست.

بر اساس قوانین دفتر هنرهای تجسمی، گالری ها باید در برپایی نمایشگاه کمک حال هنرمند باشند و پس از فروش اثر، 30 درصد از مبلغ به نگارخانه اختصاص یابد اما این قانون هم مانند سایر قانون ها فقط نگارش شده و در عمل کسی به آن پایبند نیست.

حاکمیتی که سلبریتی های سینما هم جدیدا بر نگارخانه ها دارند معضلی دیگر است. باید گفت فعالیت تجسمی محدود به قشر خاصی نیست و هرکس بخواهد می تواند در این عرصه ورود کند اما آن چیزی که موجب نگرانی می شود شهرت و هزینه قابل قبول این هنرمندان است که مدیران گالری ها را فریب می دهد و آنان بدون توجه به کیفیت و ماهیت اثر، به راحتی تن به برپایی نمایشگاه سلبریتی ها می دهند و در آخر از کپی بودن آثار اظهار بی خبری می کنند.

نگارخانه ای که سابقه چندین و چند ساله دارد و جزء بهترین گالری های شهر محسوب می شود، به یکباره در بازی شهرت و درآمد داخل شده و در نهایت نام و سیمای موجه خود را خدشه دار می کند.

نمایشگاه اخیر تهمینه میلانی کارگردان سینما گواه بر این مسئله است. مدیر گالری ابتدا با نمایش آثار او موافقت کرده و یک روز پس از افتتاحیه شلوغ این نمایشگاه و سوءاستفاده های تبلیغاتی از نام میلانی، در صفحه گالری نوشت که آثار او کپی است و نمایشگاه را جمع کردیم.

اینجا این سوال مطرح می شود که مگر مدیرگالری آثار را از قبل ندیده بود؟ اگر آثار را دیده بود آیا تخصص تشخیص کپی بودن آثار را نداشت و یا فقط به دلیل شهرت هنرمند حاضر به برپایی نمایشگاه شد.

تهمینه میلانی هم که می دانست آثارش کپی از هنرمند دیگری است چرا عنوان نمایشگاه را «فیلم هایی که نساختم» گذاشت؟ مگر پیام آثار حرف های خود او بود؟

گذشته از این مسائل،قیمت سنگین آثار را کدام کارشناس تعیین کرد؟ مگر کسی روی آثار کپی قیمت گذاری می کند؟تکلیف مردم چیست؟ بالاخره باید پول تابلو بدهند یا شهرت هنرمند؟

بسیاری از آرتیست های تجسمی در صف انتظار برای برپایی نمایشگاه هستند. بسیاری از آنها هم به دلیل مشکلات مالی به برپایی نمایشگاه در نگارخانه های سطح پایین رضایت می دهند که در آخر هم حق آثار و تجربه آنان ادا نمی شود.

امید است نظارتی که وزارت ارشاد قرار است بر عملکرد گالری ها داشته باشد هرچه سریعتر آغاز شود تا آثار و هنر هنرمندان واقعی دیده شود.