نصف جهان: ایران بالا و بالاتر مي رود و شايد تا روزهاي آينده تا مي آييم چشم باز کنيم پايان رقابت ها شده باشد و به قهرماني تيم مان بباليم. چقدر فکر کردن به آن هم شيرين است.

عمان هم قرباني اين تحقق رؤياي ايرانيان شد. براى شکست عمان، ابتدا به يک عليرضا بيرانوند نياز داشتيم. دروازه‌بانى که در همان دقيقه‌ يک تيم ملى را نجات داد و به بازى برگرداند. بيرانوند کليد اصلى موفقيت ايران بود. هر چقدر که او توپ گرفت، مجيد حسينى متزلزل بود. يک پنالتى داد و در چند مورد هم در آستانه موقعيت‌سازى براى عمان قرار گرفت و ما را به وحشت انداخت، نه فقط براي اين بازي، بلکه براي آينده‌اي سخت‌تر در همين جام. خط دفاع با حضور حسينى که برخلاف جام جهانى، با پورعلى گنجى هماهنگ نيست، پاشنه آشيل ايران است. هر چند در اين جام گلى دريافت نکرده‌ايم اما با حسينى نمى‌توانيم از خط دفاع مطمئن باشيم. درست برخلاف خط هافبک و حمله که هم مى‌دويم، هم موقعيت مى‌سازيم و البته آنها را مثل آب خوردن از دست مى‌دهيم که اين نکته آخر معلوم نيست چه حسرت‌ها به جا خواهد گذاشت.

محروميت وحيد اميرى، نکته منفى در شب پيروزى تيم ملى مقابل عمان بود. هافبک چپ پا و جنگنده ايران که پرانرژى است و مؤثر. جاى خالى او را کارلوس کى‌روش احتمالاً با روزبه چشمى پر مى‌کند، بازيکنى که در دقايق پايانى به زمين رفت تا براى چين خودش را گرم کند.

ثبات در بازى اشکان دژآگه و همچنين بازگشت عليرضا جهانبخش که نشان داد مى‌تواند بازيکن مؤثرى براى تيم ملى باشد، از ديگر نکته‌هاى مثبتى بود که مقابل عمان ديديم. جهانبخش حالا که آسيب ديدگى را کنار گذاشته و پا به توپ شده، اعتماد به نفس پيدا کرده و همين عاملى است تا به او اميدوار شويم، اميدوار به درخششي ستاره‌گونه.

طارمى و آزمون گل نزدند اما پرتلاش بودند. چندين موقعيت را از دست دادند اما مؤثر هم بازى کردند. طارمى يک پنالتى گرفت و آزمون هم چندين بار دفاع عمان را آزار داد و البته آخرش هنگام تعويض حسرت به چهره داشت و چه بسا همين حسرت، سردار را براي بازي‌هاي بعد هوشيارتر کند. همان هوشياري که مي‌تواند به جاي حسرت، سرمستي را در شمايل ستاره بنشاند.