ژان لوک گدار معتقد است که «سینما چیزی است بین هنر و زندگی» بر خلاف ادبیات و نقاشی، این جمله از یک فیلمساز بزرگ بسیار تعیین کننده است و خط مشی تعیین می کند، اما گاهی با یک اثری مواجه می شویم که تمام قواعد سینمایی را دارد و می توان از آن را ستایش کرد اما در زیبایی شناسی آن می توان گفت که خالقش، درک عمیقی نسبت به هنرهای دیگر دارد و در ساخت فیلم اش از آنها بهره گرفته است.

به گزارش ایرنا، «سرخپوست» تازه ترین فیلم نیما جاویدی از همین قاعده تبعیت می کند و پر از زیبایی و خلاقیت است، سرخپوست فیلم کارگردان است، هوشمندانه و از روی تعقل پیش رفته، شخصیت پردازی کرده و با ظرافت تمام کاراکتری خلق کرده است که روی کاغذ، روح دارد اما برای باورپذیر شدن و جان بخشیدن باید به سراغ بازیگری می رفت که بتواند آن را بارور کند و مبتنی بر اتمسفر قصه کار را پیش ببرد.

نوید محمدزاده در «سرخپوست» فقط متفاوت نیست بلکه وجه دیگری از بازی تکنیکال خود را به رخ می کشد و جادو می کند. محمدزاده در سرخپوست خود را می شکند و از نو خلق می کند، در تمامی لحظات بازی اش در این فیلم مخاطبش را گرفتار توانایی منحصر به فردش می کند و در نقش شخصیتی آرام و درونگرا اما مقتدر و با صلابت ایفای نقش می کند و استثنایی ترین حضورش در کارنامه بازیگری اش محسوب می شود.

«سرخپوست» فیلم بازی با رنگ و نور است و هر پلانش شبیه یک تابلو نقاشی است، به شدت سینما است و با یک فیلنامه منطبق بر انسجام روایی در آرامش مطلق، با خلق میزانسن ها و حضور اصولی کارگردانش، حرف اش را می زند و قصه می گوید.

این که یک کارگردان در دومین فیلمش بداند که چه کار می خواهد انجام دهد در جا نزند، اتفاق مهمی است، فیلمساز زیبایی شناسی را بلد است و نمی خواهد که با فُرم کارهای عجیب و غریب کند، در اینجا محتوا در خدمت فرم است و ساده و بی آلایش بدون ادا و اطوار و اضافه کاری های بیهوده با زبان سینما از مبدا به مقصد حرکت می کند و با خلق موقعیت های پرفراز و نشیب در دل قصه اش و شخصیت پردازی های مناسب، همه چیز به طرز شگفت انگیزی پیش می رود.

طراحی صحنه همانند یک شخصیت در این فیلم کارکرد دارد و مبتنی بر فضاهای حاکم بر فیلمنامه پیش می رود.

نیما جاویدی ثابت کرد که کارگردانی توانا است و اگر شرایط برای او فراهم شود، می تواند فیلمی را بسازد که شاعرانگی نهفته در آن مخاطبش را مدهوش کند. «سرخپوست» ساده و بی ادعا است، اما پر از لحظاتی است که به معنای واقعی می توان گفت جای همچنین اثر درخشانی در سینمای ایران خالی بود، فیلمی که سرشار از نبوغ و خلاقیت و تکنیک است./سام بهشتی - منتقد سینما