نصف جهان: بار ديگر هواداران پرسپوليس در اعتراض به وضعيت تيم محبوب خود مقابل وزارت ورزش تجمع کردند و با سر دادن شعار تکراري «وزير استقلالي نمي‌خوايم نمي‌خوايم» سلطاني‌فر را به حمايت از استقلال متهم کردند و به نوعي اشتباهات داوري در بازي هاي ليگ برتر عليه سرخپوشان را يک اتفاق برنامه‌ريزي شده برشمردند. شبيه همين اتفاق چندي پيش براي هواداران استقلال روي داد و آنها هم سلطاني‌فر را يک پرسپوليسي دو آتشه معرفي کردند و در تضعيف استقلال در ابتداي فصل هجدهم رد پاي وزارت ورزش را پر رنگ دانستند. اين تجمع‌هاي اعتراضي در يکي دو سال اخير به تناوب از سوي هواداران سرخابي‌ها صورت گرفته و حتي در آخرين تجمع اعتراضي هواداران آبي کار به بازداشت و بگير و ببند آنها هم کشيده شد. موردي که براي هواداران پرسپوليس با مهرباني و پذيرايي وزارت ورزش روبه رو شد. تجمع هواداران دو تيم ابتدا به ساکن، عملي بيهوده است و نمي‌تواند چاره کار و مسيري براي رستگاري سرخابي‌ها باشد. چندي قبل به واسطه اينکه محمدرضا زنوزي، مالکيت دو تيم تراکتورسازي و ماشين‌سازي تبريز را همزمان در اختيار دارد خواستار روشن شدن اين موضوع شديم تا شائبه‌ تباني اين تيم‌ها در ليگ برتر موجب لوث شدن نتايج تيم‌ها و ناديده گرفتن زحمات بازيکنان دو تيم تبريزي نشود اما هواداران تبريزي، وزارت ورزش را به واسطه‌ مالکيت دو باشگاه پرسپوليس و استقلال متخلف دانستند و اين کار را به شدت تقبيح کردند و خواستار رسيدگي به اين موضوع شدند و از رسانه‌ها درخواست کردند در مورد وزارت ورزش و توليت سرخابي‌ها هم پرداخته شود. البته اگر منصفانه به موضوع نگاه شود نمي‌توان هواداران تبريزي را به دليل اين نظر سرزنش کرد چون به هر حال حرف خلاف واقعي بيان نکرده‌اند. اعتراض هواداران پرسپوليس و استقلال نشان مي‌دهد با تمام تلاش‌ها و هزينه‌هاي مادي و معنوي وزارت ورزش براي استقلال و پرسپوليس، وزارت ورزش متهم هميشگي در فوتبال ماست و نمي‌تواند در اين مورد با شفافيت از خود رفع اتهام کند و همچنان بايد از هواداران استقلال و پرسپوليس فحش بخورد. با اين اوصاف اين سئوال پيش مي‌آيد چرا دولت و وزارت ورزش با وجود اينکه در اين اتفاقات ناخوشايند مورد هجمه‌هاي زيادي قرار مي‌گيرند اما رغبتي به واگذاري اين دو تيم ندارند و همچنان براي در اختيار داشتن سرخابي‌ها پافشاري مي‌کنند يا با وعده و وعيدهاي مقطعي در پي ايجاد دلخوشي و سرگرم کردن هواداران هستند؟

البته وعده‌ واگذاري سرخابي‌ها در دوره‌هاي مختلف انتخابات رياست جمهوري و بعضاً انتخابات مجلس به اوج خود مي‌رسد ولي وقتي آب‌ها از آسياب افتاد همه چيز فراموش مي شود و انگار نه انگار که قولي در مورد واگذاري سرخابي‌ها به هواداران و علاقه‌مندان هميشه نگران دو تيم داده شده است. نکته‌ ديگر اينکه اين نوع اعتراض و تجمع هواداران در مقابل وزارت ورزش در زمان دولت‌هاي يازدهم و دوازدهم بيشتر شده و دليل اين اتفاق به نوع تصميم‌گيري‌ها و چگونگي اجراي برخي از برنامه‌ها که از سوي وزارت ورزش در اين دو مقطع در مورد استقلال و پرسپوليس صورت گرفته رابطه‌ مستقيم دارد. بي‌گمان خيلي از کارهاي وزارت ورزش و سابقاً سازمان تربيت بدني وقت در مورد سرخابي‌ها شفاف نبوده و نيست مثلاً نحوه‌ انتخاب اعضاي هيئت مديره که هيچ موقع مشخص نشد که اين افراد با چه معيار و سنجشي وارد سيستم مديريت اين دو باشگاه مهم مي شوند و معمولاً به جز مصاحبه‌هاي حاشيه ساز و ايجاد حساسيت‌هاي کاذب و قرار دادن دست سرخابي‌ها در پوست گردو توانايي ديگري از آنها مشاهده نمي‌شود و بعد از خرابکاري و از دست دادن فرصت‌ها در يک فرايند نامشخص از استقلال و پرسپوليس مي‌روند و بعد از گذشت مدت بسيار طولاني افرادي ديگر با همان ساز و کار قبلي به هيئت مديره اين دو تيم افزوده مي شوند و اين دور باطل همچنان ادامه دارد. با اين وضعيت بغرنج متهم کردن وزير ورزش به آبي و قرمز بودن آسان‌ترين کاري است که از دست هوادار عصباني و متعصب برمي‌آيد. تنها راه نجات از اين شرايط عجيب و غريب، واگذاري حقيقي و درست اين تيم‌ها به بخش خصوصي است. البته اين کار بايد خيلي زود انجام شود نَه تا پايان سال که از دهه‌ 70 هنوز پايان اين سال کذايي نرسيده است.