«شيريني سال جديد با قند بيکاري تلخ شد»، بدون شک اين تنها جمله اي است که مي توان با گذشت يک ماه از سال جديد بيان کرد. اين جمله براي کارگران استان اصفهان آشناست. داستان بيکاري، انگار پاياني ندارد. نقطه هاي پاياني براي آن تعريف شده ودر حال اجرا شدن است اما هيچکدام نتوانسته بر اين داستان تکراري، پاياني خوش قلم کند؛ حتي وعده هاي انتخابات رياست جمهوري، انتخابات شوراي شهر اصفهان، انتخابات ميان دوره اي مجلس شوراي اسلامي دراصفهان و حتي هفته نکوداشت اصفهان براي کارگران، نقطه بيکاري نشد.

«کارخانه قند کامياب اصفهان با 44سال قدمت يکي از باسابقه‌ترين کارخانه‌هاي صنعت قند و شکر کشور به‌دليل بدهي مالي و ناتواني در پرداخت اقساط وام بانکي ورشکست شد و 250 کارگر آن با معوقات و عدم پرداخت حقوق‌هاي چندين ماهه اکنون بيکار هستند.»

صف بيمه بيکاري و صف دريافت يارانه نقدي اين روزها نه فقط در اصفهان که در ساير شهرها رکورد زده اند. خبر تعطيلي اين کارخانه قند و بيکاري کارگران آن، شايد در صدر ليست سال 96 قرار نگيرد اما بدون شک در رتبه هاي بعدي بيکاري و رکود جاي خواهد گرفت. چه بسيار کارگاه ها و کارگراني که در اين بازارپُرصدا، فرياد زده اند اما کسي صداي فرياد آنها را نشنيد و حتي خبر تعطيلي آنها به گوش کسي نرسيد.

دبير اجرايي خانه کارگر اصفهان به صراحت بيان مي کند که بيش از 87 درصد جمعيت کارگري استان اصفهان که در کارهاي دائم و موقت مشغول به کار هستند، قرارداد موقت دارند.

اصغر بُرشان، نبود امنيت شغلي را عامل اصلي بسياري از بزهکاري هاي اجتماعي، اعتياد و طلاق در جامعه عنوان کرده و مي افزايد: تا زماني که کارگران جامعه امنيت شغلي لازم را نداشته باشند مشکل توليد و اشتغال جامعه حل نخواهد شد.

حال بايد در ليست بيکاران استان، کارگراني که قراردادهاي موقت دارند را نيز اضافه کرد که با اشاره کارفرما از کار بيکار خواهند شد و شايد بتوانند حقوق بيکاري دريافت کنند. البته هستند کارگراني که بدون قرارداد و با شرايطي که مغاير با اداره کار است در سطح استان اصفهان مشغول به کار هستند و اين بد عهدي کارفرما را به قيمت به دست آوردن پول گاهي به قيمت جان مي خرند.

استاندار اصفهان موضوع بيکاري را در اين استان بيش از استان هاي ديگر مي داند. چرا که 10 درصد کارخانجات بزرگ، صنايع نظامي، پالايشگاه ها و ... و 10 درصد کارگران کشور در اين استان واقع شده است و در شرايط رکود، استان هاي صنعتي بيش از ساير استان ها با مشکل بيکاري و اقتصادي مواجه مي شوند.

رسول زرگرپوربا توجه به مجموع اين شرايط، نرخ بيکاري را در استان اصفهان 2 درصد از متوسط کشور بالاتر اعلام مي کند.

وي اضافه مي کند: ما نمي گوييم که مشکلات، حل شده و اصفهان بهشت است ولي همانگونه که قبلاً هم گفته ام جهنمي که برخي ترسيم مي کنند نيست.

پس با اين احتساب اصفهان شهري است ميان بهشت و جهنم؛ که کارگران در قسمت جهنم آن قرار دارند و مسئولين در قسمت بهشت و مردم عادي نيز در ميانه آن و به قولي در برزخ گرفتار شده اند.

به راستي آيا بيکاري در استان اصفهان درمان ندارد؟ يا شايد طبيب حاذق يافت نمي شود؟ نکند بايد منتظر مديران بعدي بمانيم تا آنها نسخه قابل درمان ارائه کنند؟ پس مديران قبلي، صاحبان صندلي که آمدند و رفتند، مگر آنها طبيب نبودند شايد هم وکيل بودند و شايد هم وزير، کارگران نااميد از آينده پرابهام ، به صف‌هاي طولاني بيمه بيکاري پيوسته‌ اند و بالطبع خانواده ها نيز در اين نااميدي و يأس حضور دارند. دورنماي چنين جامعه اي بدون شک خوشايند نخواهد بود ونمي توان نسبت به آن تصوري در ذهن پروراند.