از آنجایی که اولین قدم برای برنامه ریزی در جهت کاهش بیکاری و بالا بردن سطح اشتغال؛ آگاهی از اعداد و ارقام است اما این موضوع در کشور ما کمی پیچیده به نظر می رسد به طوری که در هر برهه از زمان، مسئولان از آمار تازه ای رونمایی می کنند.

آماری که اکنون در خصوص بیکاران کشور مطرح می‌شود با آمار سال‌های گذشته در تضاد است زیرا پیش از این مسئولان از بالاترین آمار بیکاران در میان تحصیلکرده ها خبر می‌داند و اکنون برخی می گویند که ۵۰ درصد بیکاران زیر دیپلم هستند!

سال گذشته بود که کارشناسان و مسئولان حوزه اشتغال در کشور براساس آخرین آمارها اعلام کردند که چیزی حدود ۵۰ درصد از کل بیکاران کشور را فارغ‌التحصیلان دانشگاهی تشکیل می‌دهند که دست‌کم دو سال از عمر خود را در دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی کشور صرف کرده‌اند.

اما اکنون اخباری و آماری منتشر می‌شود که با آمار سال گذشته در تضاد است. اخیرا رئیس دبیرخانه شورای عالی اشتغال گفته است: حدود ۵۰ درصد از متقاضیان کار زیر دیپلم هستند که باید به آنها مهارت‌های شغلی آموزش داده شود.

فرزین معتمد می‌گوید: تاکنون رشداقتصادی بدون اشتغال داشتیم در صورتیکه باید این دو مکمل همدیگر باشند. او معتقد است که سرمایه گذاری ها در خصوص ایجاد اشتغال بسیار کلان است اما نمی تواند بیکاری تجمعی را پوشش دهد.

از آنجایی که اولین قدم برای برنامه ریزی در جهت کاهش بیکاری و بالا بردن سطح اشتغال آگاهی از اعداد و ارقام است اما این موضوع در کشور ما کمی پیچیده به نظر می رسد به طوری که هر زمان، مسئولان از آمار تازه ای رونمایی می کنند.

بدین ترتیب، هنوز مشخص نیست آمار دقیق بیکاران در کدام بخش است و با این وجود مسئولان چگونه می‌توانند وضعیت بیکاری را مدیریت کرد؟

موضوع بیکاری فارغ‌التحصیلان دانشگاهی طی چند سال اخیر به یکی از مهم‌ترین چالش‌های کشور در بخش بیکاری تبدیل شده و هم‌اکنون کشور در این خصوص دارای انباشت تقاضا برای کار است. در حال حاضر، بر اساس گزارش مرکز آمار تعداد کل بیکاران مطلق کشور ۲ میلیون و ۵۰۰ هزارنفر اعلام شده است.

اما همانطور که در جامعه به نظر می رسد سیر عظیمی از فارغ التحصیلان اکنون جویای کار هستند این موضوع به گفته وزیر کار بحران جدی در حوزه اشتغال است. در این میان، گفتنی است که افزایش میزان بیکاری فارغ‌التحصیلان در رشته‌های مختلف صرف‌نظر از ابعاد و پیامدهای اجتماعی آن تا حد زیادی اقتصاد کشور را نیز تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

در حال حاضر بخش عظیمی از جمعیت تحصیلکرده‌های بیکار در کشور و اضافه شدن تعداد زیاد دیگری تا چند سال آینده سبب نگرانی مقامات دولتی و کارشناسان حوزه اشتغال در کشور شده است زیرا نبود بسترهای لازم برای ایجاد اشتغال و ساماندهی این دسته از بیکاران زیان‌های اجتماعی و اقتصادی بسیاری را به کشور تحمیل می‌کند.

اشتغال و بیکاری از مباحث کلان اقتصادی است به‌گونه‌ای که افزایش اشتغال و کاهش بیکاری به‌عنوان یکی از شاخص‌های توسعه‌یافتگی برای هر کشوری است، از این رو آمارهای مربوط به ساختار نیروی کار مبنایی برای ارزیابی و تحلیل سیاست‌های اقتصادی جوامع مختلف محسوب می‌شود. این موضوع که بسیار حائز اهمیت به شمار می رود به چالشی در کشور بدل شده است زیرا همیشه آمار و ارقامی متفاوت از سوی مسئولان ذیربط منتشر و اعلام می‌شود و این موضوع موجب سردرگمی برنامه‌ریزان و مجریان اقتصادی خواهد شد.

حالا مشخص نیست که بیکاران در کدام بخش یا کدام قشر جامعه قرار گرفته اند! بنابراین سوالی که مطرح می‌شود این است؛ زمانیکه اولین قدم برای برنامه ریزی اشتغال در کشور نامشخص است چگونه می توان برای برطرف کردن بیکاری در جامعه برنامه ریزی کرد و این بحران را از سر گذراند؟