محسن کوهکن، 19 تيرماه به نامه نيوز گفت که به نظرش اگر قرار باشد محمدرضا باهنر در دولت حسن روحاني حضور داشته باشد «شأن وي معاون اولي است و در سطح وزير نيست» او معتقد است که باهنر مزيت‌هايي نسبت به بقيه سياستمداران و مديران اجرايي کشور دارد و آن هم اينکه «نيازي نيست كه شما جلسه اي بگذاريد و اطلاعاتي در مورد برخي افراد كشور به وي بدهيد چراكه چندين دوره در مجلس بوده و لابي ها و ارتباطات خودش را دارد و كاملاً مسلط است. در واقع آدم زرنگي است و كلاه سرش نمي رود و كاملاً قدرت اداره مجموعه خودش را دارد».

دو روز بعد باهنر در يک نشست خبري در اين زمينه گفت: «دوستاني حسن ظن دارند به من و تشکر مي‌کنم. صريح مي‌گويم که اگر من جاي روحاني بودم باهنر را معاون اول نمي‌کردم، هر چند من برخي کارهاي دولت را تأييد مي‌کنم و آرزوي پيروزي دولت را دارم، اما اختلاف نظرهاي جدي سياسي و فرهنگي با روحاني دارم.» و به اين ترتيب ضمن تمجيد از حسن روحاني، تلاش کرد خط و مرزهاي خود را با او و دولتش حفظ کند؛ کاري که باهنر در تمام طول عمر سياسي خود انجام داده است؛ پايش در راست بوده ولي رويش را از چپ برنگردانده است.

در اين شرايط، سئوال مهم اين است که آينده سياسي محمدرضا باهنر چيست؟ آيا او واقعاً يکي از گزينه‌هاي اصولگرايان براي انتخابات رياست جمهوري سال 1400 است؟ آيا او به مجلس 1398 فکر مي‌کند؟ آيا اصلاً در کابينه حسن روحاني حاضر خواهد شد؟ پاسخ هيچيک از اين سئوالات مشخص نيست اما يک چيز خيلي خوب معلوم است: باهنر، سياستمداري است که موقعيت‌هاي خطر را به خوبي درک مي‌کند. اين را مي‌توان از نامزد نشدنش در انتخابات مجلس دهم به خوبي فهميد. در چنين شرايطي شايد بهترين کار براي او حفظ وجهه سياسي – حزبي‌اش است تا به جاي اينکه رئيس دولت يا عضوي از آن شود، به دولت سازي بپردازد. شايد هم بعد از مدتي به اين نتيجه برسد که مثل مرادش شيخ اکبر ناطق نوري، وقت بازنشستگي‌اش رسيده است و در آستانه70 سالگي بايد کمي بيرون گود سياست بنشيند. هر کدام باشد، محمدرضا باهنر نام بزرگي در سياست ايران است. کسي که به معناي واقعي کلمه سياستمداري، از کار حزبي گرفته تا حضور در پارلمان را تجربه کرده است.