بالانس‌های پشت سر هم و سریع «سرور جپاروف» و البته لذت خاصی که او از گل زده خودش برد خیلی‌ها را به واکنش و تعجب واداشت. مردی در ۳۵ سالگی این همه آماده و آن همه شاد و پر انرژی؟ چطور ممکن است؟ پاسخ این پرسش را می‌توانید در رختکن پیدا کنید، آنجا که جپاروف نه در فضای مجازی که در کتاب غوطه ور است. در واقع جپاروف دنیای دیگری را تجربه می‌کند، او آرام است و در حال مطالعه.

بازیکنان دیگر در آن دقایق که منتظر اتوبوس هستند یا لباس پوشیده‌اند و منتظر ورود به زمین چمن هستند تا خودشان را گرم کنند یا در اتوبوس و هواپیما و... همه در گوشی‌های موبایل سیر می‌کنند اما جپاروف در حال مطالعه است. او جنس دیگری دارد. در استقلال یک بازیکن دیگر هم بود که چنین فضایی داشت، «ساموئل» ملقب به الماس سیاه. او هم اهل کتاب بود و وقتی چنین نمی‌کرد در حال تمرکز بود. او موسیقی گوش می‌کرد و قبل از بازی و گرم کردن خودش را به نزدیکی‌های چمن می‌رساند و بازی را شبیه‌سازی می‌کرد. اتمسفر ورزشگاه را ارزیابی می‌کرد، زمین را نگاه کرده و تشویق هواداران را اندازه‌گیری می‌کرد. او حتی آبمیوه نمی‌خورد بلکه خود میوه را در ساکش حمل می‌کرد و آن زمان که بازیکنان آبمیوه با قند می‌خوردند او سیب می‌خورد.

ساموئل هم نمونه کامل یک بازیکن حرفه‌ای بود و آرامش بی‌بدیلی داشت و اهل مطالعه بود. اکثر بازیکنان خارجی که به ایران می‌آیند اینگونه نیستند، برخی بسیار حاشیه دارند، برخی بسیار بی ادبند اما جپاروف و ساموئل دنیای دیگری داشتند و با وجود سن بالا جزو بهترین‌های تیم خود بودند. زندگی سالم و البته کنترل شده را می‌توانید در اینگونه بازیکنان ببینید. می‌توانید تفاوت را در چنین بازیکنانی احساس کنید.