«آن‌ها عاشق هم بودند. ۸۰۰ سال پیش زلزله آمد و رفتند زیر آوار. زنده به گور شدند،‌ انگار...»

ایسنا، سهیلا صدیقی: تا به حال نام «شادیاخ» را شنیده‌ای؟ «شادیاخ» یعنی شادی آفرین که زمانی یکی از محله‌های شهر کهن نیشابور بوده و از اوایل سده سوم هجری بنا شده است. «شادیاخ» یکی از محله‌های اشراف‌نشین نیشابور در گذشته و محل سکونت و زندگی امیران پادشاهان، هنرمندان و نویسندگان درباری بوده.

می‌گویند، شادیاخ زیبا بوده. زیبا و آباد؛ ویرانی این کاخ هم‌زمان با حمله مغول به نیشابور بود و با زلزله ۱۲۸۱ دیگر کاملاً متروک و مدفون شد.

اما در کاوش‌های باستان‌شناسی که در سال ۱۳۷۹ در این محل انجام گرفت، شماری از بناهای معماری آن زمان مانند تالار عام، اندرونی و خانه‌های ویژه شراب‌سازی، آهنگری، سفالگری و شیشه‌گری و همچنین در آن منطقه پیدا شد. حتی تعدادی اسکلت که زیر آوار زلزله مانده بوده‌اند نیز در این منطقه کشف شد.

محلی‌ها می‌گویند این تصویر متعلق به زوجی است که پای هم اسکلت شدند. می‌گویند آن‌ها عاشق هم بودند. ۸۰۰ سال پیش زلزله آمد و رفتند زیر آوار. زنده به گور شدند، انگار. یکی از محلی‌ها تعریف می‌کند، یکی از اسکلت‌ها متعلق به زنی ۳۵ ساله و اسکلت دیگر متعلق به مردی ۴۰ ساله است و زمان زلزله خیلی تلاش می‌کنند که زنده بمانند اما نمی‌توانند از زیر آوار خود را نجات دهند. می‌گوید که دهانشان باز است و مشت‌هایشان پر از خاک.

حالا مدت‌هاست این دو اسکلت در موزه شادیاخ نگهداری می‌شوند.

این تصویر پاییز امسال توسط سعید عبدالهی (عکاس آزاد) در سایت موزه شادیاخ ثبت شده است.