1- تیم نوجوانان ایران در آستانه کسب افتخاری تاریخی است. اگر امروز(سه‌شنبه) مکزیک را شکست بدهیم به جمع هشت تیم برتر جهان راه خواهیم یافت و تا همینجا هم اتفاق باورنکردنی است. تیم ما همین امروز هم معجزه‌ای خلق کرده که هضمش سخت است؛ ده گلِ زده، یک گلِ خورده و صعود از گروه بالاتر از آلمان و غنا و کاستاریکا. ما حتی اگر مقابل مکزیک ببازیم و از هند برگردیم هم شایسته هر تمجید و تقدیری هستیم. اما با احترام به این تیم دوست‌داشتنی، می‌خواهم بگویم آنچه شاهد آن هستیم جز خوشی و لذت، نویدی برای فوتبال ما ندارد. همین حالا که آدرنالین بالاست و همه از نتایج تیم چمنیان بهت‌زده‌اند باید این حرف‌ها را گفت. نوجوانان ایران فراتر از هر تحلیل و برآوردی درخشان ظاهر شده‌اند اما این نتایج و این گل‌ها نشان‌دهنده هیچ واقعیتی بیرون از خود نیست. ما با رنسانسی در فوتبال مواجه نیستیم. جهش و رشدی شکل نگرفته است. این پیروزی‌ها نتیجه هیچ برنامه بلندمدتی نیست و هیچ چشم‌اندازی را در مقابل ما قرار نمی‌دهد.

2-هنرنمایی کوچک ها در فوتبال پدیده‌ای آشناست. وقتی عراق در آسیا به قهرمانی رسید مطالب فراوانی در تمجید از فوتبال این کشور گفته شد. همه به قدرت پنهان سرزمین پرآشوب اشاره کردند و گزارش‌ها و مقالات فراوانی در ریشه‌یابی فوتبال عراق منتشر شد. اما حقیقت، در اوج هیجان گفتنی نبود؛ اینکه قهرمانی عراق نه حاصل یک روند یا شروع یک جریان که «حادثه» بود. قرار گرفتن یک تیم آماده و ترکیب برنده در جا و زمان درست. نسل برنده عراقی‌ها نه که ناگهان از زمین روییده باشد یا برای همیشه نابود شود، عراق همیشه در آسیا مطرح بوده و بازیکنان زبده‌اش در لیگ‌های عربی و حتی در ایران همچنان تماشایی‌اند؛ اما آن قهرمانی، رویدادی خاص بود. این حرف‌ها را درباره سوریه ۲۰۱۷ هم می‌شود تکرار کرد. می‌شود در جستجوی دلایل موفقیت سوری‌ها و لیاقتی که برای حضور در جام‌ جهانی روسیه از خود بروز ‌دادند جنبه‌های مختلفی را بررسی کرد. می شود درباره روح مبارزشان نوشت و اینکه خستگی‌ناپذیری و عصیان بچه‌های دمشق تا چه اندازه ناشی از شرایط بحرانی آن کشور بوده یا چقدر در DNA سوری‌ها نهفته است. اما پس از همه اینها یک نکته انکارناپذیر است؛ اینکه سوریه فوتبال سازمان‌‌یافته و زایایی ندارد و انتظار اینکه درخشش تیم در رده ملی یا رده‌های پایه ادامه داشته باشد، منطقی نیست. سوریه با لیگی که سال‌هاست بی‌نظم و با تیم‌های محدود برگزار می‌شود، با باشگاه‌هایی که کمترین نشانی از حرفه‌ای‌گری ندارند و با فوتبالی که همچنان بر زمین‌های محلی و البته اردوها و بازیکنان لژیونر متکی است، نمی‌تواند ادعاهای بزرگ و مستمر داشته باشد. همانطور که قهرمانی خوزستان یا لسترسیتی را باید مثل ستاره دنباله‌دار هالی نگاه کرد و توقع تکرار نداشت، سوریه و عراق هم در فوتبال آسیا تنها می‌توانند جرقه بزنند و شباهتی به ماشین‌ ژاپنی و کره‌ای و حتی با ایران ندارند.

3-فوتبالی که می خواهد موفق شود نیاز به امکانات بدیهی دارد. به باشگاه‌های حرفه‌ای، آکادمی‌های سطح پایه. به دانش روز فوتبال. به قواعد و برنامه و از آن بالاتر به زمین مناسب. با ملال باید تکرار کنیم که فوتبال ایران فاقد همه این شرایط است. مدیران فوتبال ما می‌دانند که زمین چمن مناسب برای رشد فوتبال، مثل آب و اکسیژن برای حیات است. اما در لیگ برتر فوتبال ایران، در بالاترین سطح فوتبال چند زمین مناسب را در اختیار داریم؟ جز این است که اغلب زمین‌های فوتبال ما بیشتر به درد کاشت سیب‌زمینی می‌خورند؟ تداوم در فوتبال و رسیدن به سطح بالاتر و ماندن در آن نیاز به مسابقات فراگیر در رده خردسالان و نوجوانان دارد. نیاز به فوتبال آموزشگاهی. نیاز به آموزش صحیح در آموزشگاه‌ها. همان که فوتبال آلمان و انگلیس دارند و کشورهای پیشرو در آسیا جدی‌اش گرفته‌اند. همان که ما نداریم.

4-بیایید از نمایش بچه‌های نوجوانمان لذت ببریم و با بردهایشان شاد باشیم. بیایید این حظ را با فکر کردن به واقعیت‌ها و آینده خراب نکنیم. این تیم ممکن است تا قهرمانی جهان هم بالا برود. اما پس از آن به زندگی روزمره‌مان بازخواهیم گشت. به اوضاع نابسامان فوتبالمان. پس لحظه را دریابیم و انتظارات را بالا نبریم. بچه‌های نوجوان ما الان عالی‌ترین نمایش را ارائه می‌کنند. برایشان ذوق می‌کنیم و حسرتمان را برای آینده‌ای که به استقبالشان خواهد آمد فروخواهیم خورد.