شايد به دليل نداشتن اطلاعات تاريخي بود که تا قبل از توجه يک شهروند جزيره‌ خارک به کتيبه‌اي که روي آن زبان ميخي باستاني حک شده بود، ديگران با بي‌توجهي از کنار اين کتيبه رد مي‌شدند اما مهر 1386 که او اين کتيبه را به چشم ديد، توانست خط ميخي را روي کتيبه تشخيص دهد، به ميراث فرهنگي استان اعلام کرد و در ادامه برخي از باستان‌شناسان و کتيبه‌خوان‌ها براي ديدن اين کتيبه‌ تاريخي به خارک رفتند.

اما کمتر از يکسال بعد يعني در خرداد سال 1387 با وجود ثبت کلي کتيبه و قرار دادن آن در ميانِ فنسِ قفل و کليددار در اطراف اين کتيبه توسط دوستداران ميراث فرهنگي خارک، فردي با ورود به محوطه، روي قسمتي از کتيبه خط کشيده بود؛ به اندازه‌اي که به گفته‌ معاون وقتِ بخشدار جزيره‌ خارک در آن زمان؛ «70 درصد نوشته‌هاي کتيبه به‌شدت آسيب ديده و تنها يک خط از آن سالم مانده بود». به اين ترتيب اين کتيبه که به گفته‌ برخي باستان‌شناسان، يکي از اصلي‌ترين اسناد هويتي خليج‌فارس محسوب مي‌شوند، آسيب جدي ديد و از آن زمان به بعد به گفته‌ يکي از فعالان ميراث‌فرهنگي خارک، کمتر توجهي به اين اثر تاريخي شد.

«شهرام اسلامي»، که براي نخستين بار از وجود چنين کتيبه‌اي خبر داده بود، بعد از گذشت ده سال از کشف اين کتيبه، مي گويد: «نوشته شدن کتيبه روي بستر مرجاني جزيره، اين ادعاي احتمالي که کتيبه از مکان ديگري به خارک و خليج فارس آورده شده را رد مي‌کند، بنابراين کتيبه خارک تنها سند مکتوب موجود در خود خليج فارس متعلق به تعلق اين آبراهه باستاني به ايرانيان و حکومت پارسي است.»

وي با بيان اينکه در آن زمان اين اتفاق توسط برخي از کارشناسان مورد بي‌توجهي قرار گرفت، رفتارهاي انجام شده بعد از کشف کتيبه را به‌گونه‌اي رفتار «ترامپ‌گونه» از نوع ايراني مي‌داند و بيان مي‌کند: «جاي تأسف است اثري که توسط باستان شناسان متخصص داخلي، رئيس وقت پژوهشگاه خط و زبان سازمان ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري در سال 1386 تأييد اصالت شد و در فهرست آثار ملي کشور به ثبت رسيد، بعد از مدتي مورد تعرض قرار گرفت.»

اسلامي در ادامه مي‌گويد: «از سوي ديگر کساني که اقدام به تخريب اين کتيبه کرده بودند، پس از به دست نياوردن موفقيت در حذف فيزيکي اين سند تاريخي، پروسه حذف اصالت آن را آغاز کردند و متأسفانه با برخي اظهار نظرها در پوشش کارشناسانه سعي در کم اهميت جلوه دادن و زير سئوال بردن اصالت اين کتيبه باستاني داشتند، طوري‌که آن را به يادگار نوشته‌هاي دوره تبعيدي‌هاي خارک در دهه 30 شمسي نسبت دادند.»