سودای جشنواره‌های خارجی ذهن همه اهالی سینما را تسخیر کرده تا جایی که هیچ توجهی به مسائل کلان و مهم مملکت ندارند، حتی در مورد مساله مهمی در تاریخ این کشور یعنی هشت سال دفاع مقدس، نود و نه درصد آثار ساخته شده ضدجنگ هستند یعنی اکثر هنرمندان کاملا بیگانه با اصول و مبانی انقلاب و جنگ بوده و اساسا آرمان‌هایی غیر از بازتاب حقیقت دارند.

مسئول روابط عمومی جشنواره جهانی فجر در یادداشتی وضعیت امروز سینمای ایران را بلاتکلیف خوانده و مدیران سینما را به اقدامات شجاعانه و مدیریت جسورانه دعوت کرده است تا سینما را از این وضعیت نجات دهند. البته اینکه تکلیف مدیران سینمایی ما با خود و با سینما مشخص نیست و هیچ حرکت رو به جلویی انجام نمی‌دهند، امری واضح است. همین طور واضح است که مدیریت و ممیزی در سینمای ایران سلیقه‌ای و شخصی و بهتر بگوییم به وفق روحیات هر مدیر است.

اما آیا بن‌بستی که سینمای ما در آن گرفتار آمده به دلیل ممیزی‌هاست؟ و اگر فیلم‌های کسانی چون درمیشیان و کاهانی اکران شوند سینمای ایران بهبود می‌یابد؟ این چه منطق معیوبی است که ضعف سینما را نه در خود، که در مدیران عموما غیرسینمایی جستجو می‌کند؟ سینمای ما به شکلی بسیار جدی از فقر ایده و فیلمنامه رنج می‌برد، هیچ تنوع ژانری در آن وجود ندارد، چند کارگردان مطرح و بنام آثار خود را تکرار می‌کنند و جوانترها به رونویسی از آثار آنان مشغولند! در هیچ بخش فنی و جانبی هم خلاقیتی به چشم نمی‌خورد و گاهی در یک سال انبوهی از فیلم‌ها را می‌بینیم که حتی در طراحی صحنه و لباس‌ نیز تکرار یکدیگرند.

سودای جشنواره‌های خارجی ذهن همه اهالی سینما را تسخیر کرده تا جایی که هیچ توجهی به مسائل کلان و مهم مملکت ندارند، حتی در مورد مساله مهمی در تاریخ این کشور یعنی هشت سال دفاع مقدس، نود و نه درصد آثار ساخته شده ضدجنگ هستند یعنی اکثر هنرمندان کاملا بیگانه با اصول و مبانی انقلاب و جنگ بوده و اساسا آرمان‌هایی غیر از بازتاب حقیقت دارند. با چنین اوصافی قطعا می‌توان حکم داد که سینمای ایران به بن‌بست رسیده است اما راه برون رفت از این انسداد و بن‌بست، حذف ممیزی و پروانه ساخت است؟ البته طرح یک خطی که هنرمندان به این شورا ارائه می‌دهند و به گواه خودشان، راه‌های دور زدن قانون را هم بلدند، اصولا کارکردی ندارد که موجب انسداد شود. اما وظیفه شورای پروانه ساخت مشخص است و در نظر گرفتن مصالح ملی و اخلاقی و دینی، مصلحت اندیشی‌های غیرضروری نیست که کنار گذاشته شود. به نظر می‌رسد دعوت مدیران به کنار گذاشتن ملاحظات با اهدافی مانند رفع توقیف چند فیلم یاد شده، خواسته‌هایی احساسی و بی‌ربط به اصل معضل است و راه حل اساسی این معضل، نه در کوتاه آمدن مدیران، که اتفاقا در جدیت و غیرت آنان است؛ جدیتی که بتواند سینمای ایران را با آرمان‌های این کشور هماهنگ و همسو کند، خلاقیت‌هایی را در سینما شکوفا کند و بالاخره بتواند سینما را نه صرفا به عنوان یک صنف، که به عنوان یک رسانه مدیریت کند.