«بیا تو خونه منو نگاه کن. دختر من از بقیه دخترا چی کم داره؟ چشه مگه؟ بیا تو. بیا قشنگ توی خونه رو نگاه کن. مگه فرق ما با بقیه چیه؟»

تا به حال نام روستای «تپه‌کنیز» به گوشَت خورده است؟ از روستایی حوالی شهرستان هیرمند سخن می‌گوییم که در نزدیکی مرز ایران و افغانستان است. از روستایی می‌گوییم که حالا خیلی خوب با فقر و نداری عجین شده و اگر اندک یارانه دولت نبود، مردمش نان خالی شب هم نداشتند. حدود ۶۰ خانوار شیعه و سنی در این روستا در کنار هم زندگی می‌کنند که در گذشته، زمانی که در ساحل هامون بودند، با کشاورزی و ماهیگیری روزگار می‌گذراندند اما با شروع خشکسالی در هامون و منطقه سیستان، مشکلات فراوانی گریبان مردم این منطقه را گرفت. گروهی هم در این روستا زندگی می‌کنند که بنا به دلایلی شناسنامه ندارند.

«شازده سعادت» یکی از اهالی «تپه‌کنیز» است. ۳۵ ساله است و ۷ فرزند دارد. همسرش مدت‌ها پیش برای کارگری به گرگان سفر کرده اما ماه‌هاست که نتوانسته هیچ پولی برای خانواده‌اش بفرستد. شازده وقتی چشمش به عکاس این تصویر می‌افتد، با اصرار زیاد او را به خانه‌اش دعوت می‌کند: «بیا تو خونه منو نگاه کن. بچه‌مو ببین. دختر من از بقیه دخترا چی کم داره؟ چشه مگه؟ بیا تو. بیا قشنگ توی خونه رو نگاه کن. مگه فرق ما با بقیه چیه؟»

شازده هنوز شناسنامه ندارد و مدت‌هاست که منتظر دستور فرمانداری برای دریافت شناسنامه است.

«یاسمین»، دختر ۶ ساله شازده است که ماه‌ها در انتظار پدرش مانده که برای خانواده پول بفرستد. یاسمین هیچ تفریح خاصی ندارد و کارش زل‌زدن به همین کاهگل‌های خانه است. یاسمین هم هنوز نتوانسته شناسنامه‌دار شود و برای همین از بسیاری حق و حقوق محروم است. یک‌جورهایی هم بی‌نام است، هم بی نان.

یاسمین، شازده و همه اعضای روستای «تپه‌کنیز» با یارانه ۴۵ هزار تومانی دولت روزگار می‌گذرانند و با امید زیاد منتظر تایید فرمانداری هستند تا شناسنامه‌دار شوند.