آهن یک ماده معدنی است و وظیفه اصلی آن در بدن، رساندن اکسیژن موجود در هموگلوبین گلبول های قرمز خون به سراسر بدن و کمک به سلول ها در تولید انرژی لازم جهت انجام فعالیت های روزانه است.آهن همچنین به دفع دی اکسید کربن نیز کمک می کند و فقر آهن پیامدهای زیادی برای بدن دارد.

وقتی ذخایر آهن بدن کم می شود، گلبول های قرمز قادر نخواهند بود اکسیژن کافی را به بخش های مختلف بدن برسانند و بیماری به نام آنمی(کم خونی) ایجاد خواهد شد که ناشی از کمبود آهن است.

احساس خستگی، ضعف و پایین بودن دمای بدن، رنگ پریدگی پوست و ناخن های دست، ریزش شدید مو، احساس گیجی و منگی، سردردهای زیاد، التهاب و تورم زبان همگی از نشانه های کمبود آهن بدن هستند.

اگرچه منابع آهن از طریق بسیاری از غذاها در دسترس هستند، اما تعدادی از افراد از جمله دختران نوجوان و زنان در محدوده سنی ۱۹ تا ۵۰ سال ممکن است میزان آهن مورد نیاز روزانه بدن خود را تنها از طریق رژیم غذایی روزانه دریافت نکنند. مشکل کمبود آهن برای کودکان کم سن و زنان باردار و یا زنانی که قصد باردار شدن دارند، از اهمیت بیشتری برخوردار است. در این موارد، پزشک علاوه بر تغییر رژیم غذایی، مکمل های حاوی آهن را نیز تجویز خواهد کرد.

نوزادان نیز برای رشد مغزی و فیزیکی بدن به آهن نیاز دارند. بدن نوزادان برای چهار تا شش ماه اول پس از تولدشان ذخیره آهن کافی را داراست. پزشکان اطفال معمولاً برای نوزادان نارس متولد شده و یا نوزادانی که کمبود وزن دارند و از شیر مادر تغذیه می کنند، قطره های مکمل آهن تجویز می کنند. پس از شش ماهگی که نیاز بدن نوزاد به آهن بیشتر می شود و کودک به رشد کافی برای مصرف غذاهای جامد می رسد، می تواند بخش اعظم آهن مورد نیاز بدن خود را از منابع غذایی به دست آورد. اکثر غذاها و شیرخشک های مخصوص نوزادان غنی شده با آهن هستند.