کد خبر: ۸۰۸۵۰
تاریخ انتشار: ۲۳ ارديبهشت ۱۳۹۷ - ۱۳:۳۰

«فوتبال زنان تازه داشت جان می گرفت. تابو شکسته بود. سوال «دختر رو چه به فوتبال؟» کمرنگ شده بود. همین که از استانی کوچک با بافت سنتی و دور از مرکز چند دختر خودشان را تا تیم ملی بالا کشیده بودند نشان می‌داد که این موج را سر باز ایستادن نیست

به گزارش ایسنا، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: «پاییز ۸۶ در استادیوم آزادی با دو دختر ملی پوش حرف زدم. هنوز نه تلگرام بود و نه کسی از شبکه های اجتماعی و آفات آن حرفی می زد. محمود احمدی نژاد بر بام قدرت ایستاده بود، اوباما از تحریم می گفت، بنزین تازه سهمیه بندی شده بود و روزگار داشت به آرامی ورق می خورد. هر دو اهل ایلام بودند. یکی دروازه بان بود و آن یکی هافبک. راه رفتن شان مثل پسرها بود، همین طور سرسختی شان.

زُمرد سلیمانی می گفت الگویش عابدزاده است. از روستای بَردی آمده بود. روستای بسیار کوچک و کج مسیر نزدیک زرین آباد در ایلام. محروم و خاموش. از آنها که جوان‌ترها می گویند زیر پونز نقشه گیر کرده. رفته بودم بَردی و وقتی او داشت در مورد روستا و مقاومت ها و مخالفت ها با فوتبال بازی کردنش حرف می زد می دانستم چه می گوید.

هافبک تیم ملی فامیلی اش حاتمی بود. اسم کوچکش یادم رفته ولی خودش می گفت می خواهم علی کریمی فوتبال زنان بشوم. با همان شر و شور پسرها حرف می زد و تعریف می کرد از سختی شرایط پیشرفت. اما خیلی از اردو ناراضی نبود، می گفت اینجا همه دور همیم. از شهرهای مختلف. رویای مشترک داریم. می خواهیم جاده را صاف کنیم برای دخترهای عاشق فوتبال.

فوتبال زنان تازه داشت جان می گرفت. تابو شکسته بود. سوال «دختر رو چه به فوتبال؟» کمرنگ شده بود. همین که از استانی کوچک با بافت سنتی و دور از مرکز چند دختر خودشان را تا تیم ملی بالا کشیده بودند نشان می داد که این موج را سر باز ایستادن نیست.

حالا یازده سال از آن روزها می گذرد، نه از تاک نشانی مانده نه از تاک نشان. احمدی نژاد انگار بازیگری است که از جلوی دوربین در فیلمی افسانه ای رد می شود. همین قدر دور. شبکه های اجتماعی دنیا را فتح کرده اند و به جای اوباما، ترامپ دارد از تحریم ها حرف می زند. روزگار هنوز هم به آرامی ورق می خورد اما دختران ملی پوش فوتسال ایران دیروز نامشان را یک بار دیگر به تاریخ آسیا تحمیل کردند.

پیروزی ۵-۲ مقابل ژاپن در فینال آسیا از آن اتفاق هایی بود که به آن نیاز داشتیم. چیزی مثل بارانی که بیاید و ریزگردها و آلودگی هوا را بشوید و آسمان صاف شود. شبکه های اجتماعی لبریز از تحسین و ستایش است. تحسین دخترانی که قنداق پیچ مقابل حریفان به میدان رفتند و درخشیدند. تحسین دخترانی که حتی نمی توانند به ورزشگاه بروند و یک بازی مردانه فوتبال را از نزدیک ببیند. حتی دیدارهای تدارکاتی شان هم با اما و اگر حضور یا عدم تماشاگر برگزار شد...

می شود در مورد کاستی ها نوشت. در مورد این که چه سنگ ها سر راه دختران انداختند. چقدر کام شان را تلخ کردند اما آنها نه «رمیدند، نه گسستند» ایستادند و جنگیدند و حالا حتی آنها که تمام تلاش شان را برای نادیده گرفتنِ پیش تاختن زنان ایرانی به کار بردند ناگزیرند دستکم مقابل دوربین ها با واژه های تحسین آمیز در موردشان حرف بزنند.

داستان فقط فتح یک جام قهرمانی و چند عنوان انفرادی نیست. قصه، قصه ی تلاش است و تسلیم نشدن. این که در زندگی کسی برای ما فرش قرمز پهن نمی کند و این خودمان هستیم که باید سنگلاخ ها را هموار کنیم. حق با حافظ بود:

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنش‌ها گر کند خار مغیلان، غم مخور»

برچسب ها: استان ، هافبک ، الگو ، ایران ، پاییز ،
ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر:
شماره پیامک:۳۰۰۰۷۶۴۲ شماره تلگرام:۰۹۱۳۲۰۰۸۶۴۰
پربیننده ترین
ویدئو