در بیان عظمت ماه رمضان همین بس که قرآن کریم کتاب هدایت تمام بشریت در این ماه آن هم در شب قدر که برتر از هزار ماه است، نازل شده است، ماهی که به ماه مهمانی الهی شناخته می‌شود و بر اساس روایتی از پیامبر(ص)، ماهى است که ابتدایش رحمت، میانه‌‏اش مغفرت و پایانش اجابت و آزادى از آتش جهنم است.

اینک به‌مناسبت فرا رسیدن پنجمین روز از ماه مبارک رمضان، دعای روز پنجم این ماه شریف به‌همراه شرحی از آن منتشر شده است:

* * * * *

اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِینَ وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنْ عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ الْقَانِتِینَ‏

خدایا، مرا در این روز از توبه و استغفار کنندگان قرار ده و از بندگان صالح مطیع خود مقرر فرما

وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنْ أَوْلِیَائِکَ الْمُقَرَّبِینَ بِرَأْفَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ‏

و هم در این روز مرا از دوستان مقرب درگاه خود قرار ده به‌حق لطف و رأفتت، اى مهربان‌ترین مهربانان عالم.

شرح دعا:

حجت‌الاسلام والمسلمین حمیدرضا بصیری؛ محقق علوم قرآن و حدیث و عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، درباره مضامین مطروحه در دعای روز پنجم ماه مبارک رمضان گفت: عبادت خدا بالاترین توفیق و مدالی است که یک انسان زمینی می‌تواند در ارتباط با خداوند متعال برقرار کند، از این رو پیام تمام انبیاء به بشر است که بندگی خدا را البته کنار اجتناب از طاغوت در سرلوحه زندگی خویش قرار دهند.

عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی افزود: امام علی(ع) در مناجات با خدا، به‌زیبایی هرچه تمام‌تر به ارزش این مقام تصریح می‌کند: «إِلَهِی کَفَى بِی عِزّاً أَنْ أَکُونَ لَکَ عَبْداً وَ کَفَى بِی فَخْراً أَنْ تَکُونَ لِی رَبّاً؛ چه عزتی بالاتر از این که من بنده تو هستم و چه افتخاری بالاتر از آنکه تو پروردگار منی».

وی خاطرنشان کرد: به‌نظر می‌رسد در دعای روز پنجم، یک شرط و یک مقصد برای عبودیت بیان شده است. شرط بندگی خدا، حقیقتی به‌نام استغفار است، بر این اساس، آشتی با پروردگار سوخت بندگی خداست و بدون این انرژی نمی‌توان به کمال عبودیت دست یافت. اینکه انسان خودش را همیشه نسبت به خداوند و تکالیفی که بر گردن خود دارد مقصر و کم‌کار بداند و دائم از خداوند طلب آمرزش کند، چنان‌که امام سجاد(ع) به خداوند عرض می‌کند: «وَلَاتُخْرِجْنِی مِنَ التَّقْصِیرِ»؛ خدایا، مرا از احساس تقصیر خارج نفرما، اما مقصد عبودیت نیز در این دعا اشاره شده است که همان ورود در جرگه اولیاء الهی است که مقرب درگاه او هستند و البته هر کس به‌میزان بندگی‌اش سهمی از این تقرب خواهد داشت. این مقامی است که با هیچ یک از نعمت‌های اخروی قابل مقایسه نیست، چراکه به‌تعبیر قرآن: «رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ؛ مقام رضایت الهی (از تمام نعمت‌های بهشتی) بالاتر است».