نصف جهان:  در روزهایی که پرسپولیسی ها در بیم و امید رأی دادگاه و تداوم محرومیت از فعالیت های نقل و انتقالاتی به سر می برند و البته استقلالی ها هم نمی خواهند بازیکنی را از دست بدهند تا در ادامه رقابت های لیگ قهرمانان آسیا قدرتمند ظاهر شوند، برخی بازار گرمی های بازیکنان سرخابی حسابی روی مخ رسانه های حامی دو باشگاه رفته تا همه آنها در اقداماتی مشترک این رفتار دو تیم تهرانی را نکوهش کنند.

بگذارید منظورمان را با جملاتی آشنا برایتان بیشتر توضیح دهیم: «از بلژیک پیشنهاد جدی دارم. مدیر برنامه‌هایم با چند باشگاه اروپایی صحبت کرده است. پیشنهاداتی از روسیه و یونان دارم. از قطر پیشنهاد دارم...»، باز هم فصل نقل و انتقالات فرا رسیده و بازیکنان با هماهنگی مدیر برنامه‌های‌شان شروع به بازار گرمی‌های اعصاب خرد کن همیشگی کرده‌اند. قصه‌ای که چندین سال است تکرار می‌شود و دیگر تبدیل به رژه روی اعصاب هواداران تیم ها شده است.

اگر قبلاً فصل و انتقالات جذاب بود به واسطه حضور بزرگانی چون باقری، دایی و... بود که ظرفیت ستاره بودن را داشتند اما نسل امروز بی آنکه هیچ افتخار قابل توجهی کسب کرده باشد بابت قربان صدقه‌های طرفداران کم‌سن و سال در فضای مجازی، توهم ستاره بودن برداشته است. بازیکنی که حتی سابقه دعوت شدن به تیم ملی را ندارد مدام از پیشنهادهای اروپایی می‌گوید و در این بین منتی هم سر طرفدار می‌گذارد که منتظر رأی دادگاه CAS می‌مانم و اگر محرومیت بخشیده نشد می‌مانم. آن یکی تا آخرین روز نقل و انتقالات بازی «می‌روم و می‌مانم» راه می‌اندازد، از پیشنهادهای خارجی می‌گوید، روح و روان هوادار نگران را به بازی می‌گیرد و در نهایت با کلی منت گذاشتن می‌ماند و می‌گوید به عشق مردم ماندم. دیگری فصل بدن‌سازی را می‌پیچاند و اروپا گردی را به قصد لژیونر شدن آغاز می‌کند و هیچ باشگاهی را طالب خود نمی‌بیند و در نهایت راهی قطر می‌شود. فصل بعد دیپورت می‌شود و سپس قلب رنگی می‌گذارد تا پالس مثبتی داده باشد. این فضای مغشوش و ملتهبی که هنگام فصل نقل و انتقالات به وجود می‌آید معلول دو عامل مهم است؛ یک مدیرانی نا کارآمد در باشگاه‌ها و دوم مدیربرنامه‌های بازیکنان.

مدیران باشگاه‌ها که اغلب از سیاست به فوتبال وارد شده‌اند هیچ اشراف و آگاهی نسبت به این ورزش ندارند و با قراردادهای کوتاه‌مدت یا آپشن‌دار در این فضای مغشوش سهیم هستند. در شرایطی که در تمام دنیا قرارداد باشگاه‌ها با بازیکنان چندساله است و آن باشگاه با ترانسفر بازیکن کلی در آمد به دست می‌آورد در فوتبال ما میزان درآمد یک باشگاه از انتقال بازیکن به شدت ناچیز است. بازیکن قرارداد برای یک فصل می‌بندد و در پایان فصل اگر به تیم دیگری رفت ریالی نصیب باشگاه نمی‌شود اگر هم جدا نشد با کلی منت و بازی با روان هواداران، قیمت خود را بالا می‌برد و در آخرین روز باز هم یکساله تمدید می‌کند. در مواردی هم قرارداد بازیکنان دو ساله است که با آپشن‌های حیرت‌آور مثل حق فسخ در صورت پیشنهاد عملاً فرقی با قرارداد یکساله ندارد. واضح است که مدیران باشگاه‌ها باید در مورد مدت قرارداد به شدت سختگیر و جدی باشند تا ریشه بازارگرمی‌های بی‌سر و ته پایان فصل برچیده شود.

عامل دوم در به وجود آمدن فضای ملتهب در فصل نقل و انتقالات مدیران برنامه‌ها یا ایجنت‌ها هستند که با استفاده از ارتباطات خود برای بالابردن قیمت بازیکن تمام تلاش خود را می‌کنند و هر روز از پیشنهادهای پی در پی برای بازیکن مورد نظر خبرسازی می‌کنند. متأسفانه به دلیل ناآگاهی و ناکارآمدی مدیران باشگاهی، نفوذ دلال‌ها و نقش آنان در قالب کردن بازیکن با رقم‌های کاذب به شدت بالاست و هیچ مانعی سر راه ایشان نیست. مسَلّم است به همان اندازه که این بازار مکاره برای عاملان آن منفعت دارد، تأثیر منفی روی روح و روان طرفدار می‌گذارد. هواداری که در میانه این زندگی پر از مشقت، گرانی و بیکاری، فوتبال از معدود دلخوشی‌هایش است دیگر حوصله ناز و کرشمه‌های بازیکنانی که همین دوسال پیش کم‌نام و نشان بودند را ندارد و از این رفتارها دلگیر و دل‌چرکین می‌شود. با اینکه روشن است هیچ خبری از پیشنهاد باشگاه‌های درجه چندم اروپایی هم نیست ولی اگر بازیکنی واقعاً پیشنهاد اروپایی دارد برود و به پشت سرش نگاه هم نکند. البته اگر اروپای مورد نظر آقایان ناگهان تبدیل به قطر نشود آن هم تیم های قعرنشین این کشور. ای کاش این بازار گرمی های تهوع آور هر چه زودتر به پایان برسد و اگر این بازیکنان لیاقت هر تیم خارجی را دارند هر چه سریع تر جذب آن تیم ها شوند.