پیش از این، حضور پرتعداد خبرنگاران و عکاسان در کنفرانس‌های مطبوعاتی وزارت امور خارجه، این تصور را به وجود می‌آورد که در دوران طلایی فعالیت رسانه‌ای در حوزه دیپلماسی هستیم و اکنون بالاترین سطح همکاری با رسانه‌ها در وزارت خارجه وجود دارد. نقطه عطف این تصور، دوران مذاکرات هسته‌ای بود که گروه بزرگی از خبرنگاران و عکاسان همراه «ظریف» شدند و در کنار اخبار مذاکرات، مصاحبه‌های اختصاصی و عکس‌ها و سلفی‌های یادگاری با او و معاونش می‌گرفتند.

به گزارش ایسنا، مجید سعیدی در ادامه یادداشت خود در «اعتماد» نوشت: در این سال‌ها کمتر به این موضوع توجه شد که رسانه‌های غیر‌دولتی و سازمانی و خبرنگاران آزاد در تحولات منطقه‌ای مانند جنگ در عراق، سوریه، یمن و ... حضور ندارند و نیستند.

اما این روزها اتفاقی که به وضوح منفعل بودن دستگاه دیپلماسی در حمایت از رسانه‌ها در چنین مواردی را نشان داد عدم حضور خبرنگاران و عکاسان ایرانی در مراسم تعطیلی مرکز اصلی آزمایش‌های اتمی کره شمالی بود.

گروه بزرگی از عکاسان و خبرنگاران اروپایی، امریکایی و چینی در مراسم تعطیلی مرکز اتمی کره شمالی شرکت کردند. خبرنگاران و عکاسانی از کشورهایی که اکثرا مخالف سرسخت و حتی دشمن کره شمالی محسوب می‌شدند، از مهم‌ترین تحول سیاسی این کشور عکس گرفتند و خبر تهیه کردند اما هیچ خبرنگاری از ایران که سال‌ها حامی و دوست کره‌شمالی محسوب می‌شد، حضور نداشت.

حالا باید از دستگاه دیپلماسی پرسید، رایزنی‌های رسانه‌ای شما چرا موفق نبوده است که در این مراسم خبرنگارانی از کشورمان حضور داشته باشند؟

اگر سه سال پیگیری و درخواست برای تهیه مجموعه عکسی از کره شمالی را نداشتم و از نزدیک شاهد پیگیری خبرنگارانی دیگر برای گرفتن ویزای خبری از این کشور و کشورهای دیگری مانند سوریه و عراق نبودم، شاید اکنون برایم باور‌پذیر بود که درخواستی برای حضور و فعالیت رسانه‌ای در این کشورها وجود نداشته است تا وزارت خارجه از آن حمایت کند.

اما وقتی نتیجه بیش از سه سال پیگیری و ارسال نامه به وزارت خارجه برای سفر به کره شمالی، توضیح کوتاه سفیر ایران در این کشور بود که «فعلا مصلحت نیست»، غیر از تصور منفعل بودن و عدم درک فعالیت رسانه‌ای، هیچ تصوری از وزارت خارجه ندارم.

پیش از این نیز آقای سفیر در پاسخ به درخواست‌ها و پیگیری‌های مکرر من اعلام کرده بودند که «فعالیت رسانه‌ای در کره شمالی غیرقانونی است.» اما در همان زمان عکاس امریکایی که دولتش سرسخت‌ترین مخالف دولت کره شمالی است و کشورش پایین‌ترین سطح روابط دیپلماتیک با کره شمالی را دارد، آزادانه در این کشور مجموعه عکسی از زندگی مردم تهیه می‌کرد تا ثابت کند که فعالیت دیپلماسی تنها رایزنی‌های دیپلماتیک نیست و حمایت از رسانه‌ها هم بخش مهم فعالیت دستگاه دیپلماسی کشورها محسوب می‌شود.

جای خالی خبرنگاران و عکاسان ایرانی در کنار خبرنگاران غربی و چینی نشان می‌دهد که هنوز هم برای حضور رسانه‌های ایران در تحولات بین‌المللی، مصلحتی نیست و باید از مسئولان خوشروی وزارت خارجه پرسید که این مصلحت‌ها، دقیقا چه کمکی به حفظ منافع ما کرده‌اند و آیا خبر دارید که سال‌هاست کشورهای پیشرفته دنیا، تقویت خبرنگاران و عکاسان بین‌المللی را از اولویت‌های خود قرار داده‌اند و آیا می‌دانید که ما چند خبرنگار و عکاس حرفه‌ای بین‌المللی داریم؟

در واقع به نوعی همه با این موضوع کنار آمدیم و اکنون خیلی طبیعی به نظر می‌آید که برای پر کردن صفحه‌های بین‌الملل روزنامه، نشریات و حتی خبرگزاری‌ها، مطالب رسانه‌های جهانی ترجمه می‌شود و به راحتی عکس‌های این رسانه‌ها نیز در مطبوعات ایران منتشر می‌شود؛ همان‌طوری که عکس‌ها و خبرهای رویترز و بی‌بی‌سی از تعطیلی مرکز آزمایش اتمی کره شمالی در رسانه‌های ایران جای گرفت.

با ادامه این رویه ما فاصله زیادی با رسانه‌های جهانی داریم و گرفتن عکس سلفی و خوشرویی مسوولان دولتی هم نمی‌تواند جای حمایت اساسی و موثر از رسانه‌ها را پر کند.