نصف جهان: عنوان سمينار«نقش و جايگاه روابط عمومي و مديريت اقتضايي در حل بحران هاي امروز، هوش معنوي و روابط عمومي با رويکرد روانشناسي اجتماعي» در اذهان جامعه مخاطب خود، جلوه اي خاص يافت تا با به چالش کشيدن اين موضوع در پايان سمينار چند ساعته به يک خروجي ، که حداقل روشي کاربردي از علوم تبيين شده اساتيد اهل فن است دست يابند.

واما...

بازهم در فضاي روابط عمومي ها، همه چيز به تعاريف تئوريک گذشت و تا زمان به بحث اصلي برسد، فرصت سخنران ها تمام و با تشويق حضار، سخنران بعدي شروع و طبق روال ديگر برنامه ها با چند تجليل و رونمايي به کار خود پايان داد.

ولي چرا ؟

بارها از اين فرصت ها داشته ايم و متأسفانه گذرا از آن عبور کرده ايم. در جامعه کنوني بسيار ديده و شنيده ايم که تشکل ها و انجمن ها هر بار به بهانه اي جمعي از علاقه مندان در حوزه هاي مختلف از علوم را گرد هم جمع مي کنند و در پايان از اين بين، تنها مي توان تعداد محدودي از افراد را يافت که از برگزاري چنين همايش هايي به نوا رسيده باشند و باز همه چيز طبق روال قبل ادامه مي يابد.

بسيار تلاش مي کنيم، ايده مي دهيم و چندي بر سر اينکه چه عنواني براي همايش و سمينارهايمان انتخاب کنيم که بتواند جذب مخاطب بيشتري داشته باشيم به بحث و تبادل نظر مي پردازيم. در گام بعد، به دنبال سخنران هايي مي رويم که اسم آنها براي جامعه مخاطب جلوه گر باشد و باز هم براي کشاندن مخاطبانمان راهساز...

تا کي و تا کجا با تعاريف و مفاهيم مي توان دست و پنجه نرم کرد و خوراک اذهان کرد شايد که نه قطعاً زمان آن فرا رسيده است تا کمي به خود آييم و چاره اي به حال توسعه خود و جامعه کنوني مان داشته باشيم.

ديگر زمان آن رسيده است که از اين گذر عبور کرده و در همايش ها و سمينارهايمان اگر قرار است هزينه اي شود درراستاي بالندگي و کارايي جامعه مخاطب صورت گيرد.

بايد دست به عمل زد و از زبان گفتار فاصله گرفت تا بتوان آغازگر مسير شد و حرکتي را شروع کرد.