نصف جهان: در تمام ماه‌های نزدیک به جام جهانی غالب نظرات حول این محور می‌چرخید که تیم ایران در مرحله گروهی هر سه مسابقه خود را با شکست پشت سر خواهد گذاشت یا در خوشبینانه ترین حالت با کسب یک امتیاز احتمالی مقابل حریف آفریقایی‌اش جام بیست و یکم را ترک خواهد کرد. البته برخی نیز با استدلال‌های فنی و در نظر گرفتن جزئیات به این نکته اشاره می‌کردند که امکان پیروزی مقابل قهرمان آفریقا وجود دارد و در چنین شرایطی با توجه به برگزاری این مسابقه در روز نخست دیدارهای گروه، شرایط تغییر خواهد کرد و امیدواری برای مأموریت بزرگ و تا اینجا غیرممکن تاریخ تیم ملی یعنی صعود به مرحله حذفی بیشتر خواهد شد.

حالا تیم ملی بازی با مراکش را برده و باتوجه به نتیجه رودرروی دو غول اروپایی گروه، صدرنشین روز اول گروه مرگ است و شانس صعود دارد. حالا آن گروه اندک امیدوار آنقدر بزرگ شده‌اند که با ناامیدها و عده‌ای که همچنان معتقدند شانسی برای صعود نداریم برابری می‌کنند اما منطق فوتبال چه می‌گوید؟ منطق فوتبال و آنچه از اسپانیا و پرتغال در مصاف نخستشان دیده‌ایم حقایقی را پیش چشم‌هایمان آشکار می‌کند که می‌تواند موقعیت را برای تیم ملی و دوستدارانش تا حدودی باز تعریف کرده و شرح دهد.

آنچه از اسپانیا دیدیم تیم با صلابت، فوق‌العاده هماهنگ، صاحب استراتژی و دارای بازیکنان تعیین کننده بود که با وجود اتفاقات عجیب و غریب تغییر در رأس کادر فنی آن هم دو روز پیش از مسابقه نخستشان – که می‌توانست هر مجموعه‌ای را دچار بحران کند – سرپا به نظر می‌رسید و همچنان در قامت یک مدعی جلوه می‌کرد. هر چند مشکلات داخلی اسپانیا آثار سوئی مثلاً روی دروازه‌بان این تیم - که یکی از بهترین دروازه‌بان‌های دنیا به شمار می‌آید- گذاشته یا تا حدودی روند طبیعی این تیم در حفظ نتیجه را دچار اختلال کرده بود اما به نظر می‌رسید اسپانیا همان تیم بزرگی است که ماه‌ها درباره‌اش فکر می‌کردیم و ظاهراً اندکی از توان فنی و قدرتش کاسته نشده است.

پرتغال نیز با وجود اتکای بیش از حد به «کریستیانو رونالدو» مجموعه‌ای هماهنگ و منسجم به نظر می‌رسید که به لحاظ روانی کاملاً آماده مقابله با اسپانیای مدعی شده بود و با وجود عقب افتادن از حریف بازی را برگرداند و به حداقل امتیاز رسید تا شروعی امیدوار کننده داشته باشد. این تیم تحت هدایت «سانتوس» در کنار فرد محور بودن و اتکای فوق‌العاده به رونالدو یک گروه منضبط و منسجم است و با توجه به خصلت مربیگری سانتوس با ترکیبی از قدرت انفرادی رونالدو و کار گروهی منسجم همانگونه که در یورو به خواسته‌اش رسید انگار رمز موفقیت در مسابقات بزرگ را پیدا کرده و با قدرت استثنایی فوق ستاره خود می‌تواند اهداف بزرگی را در این جام جهانی برای خود ترسیم کند.

تیم ایران و کادر فنی‌اش البته با آگاهی کامل از دو حریف اروپایی خود به مصاف هر دو تیم خواهند رفت اما همچنان مسئله صعود موضوعی است که می‌توان درباره آن بحث کرد و به نتیجه‌ای نرسید. واقعیت این است که با وجود گام بزرگ تیم ملی در این راه همچنان صعود از مرحله گروهی با توجه به قرار گرفتن کنار دو تیم فوق‌العاده قدرتمند اروپایی دشوار به نظر می‌رسد و تنها باید با استراتژی مناسب برای هر مسابقه و چشم دوختن به نتایج دیگر امیدوار به صعود ماند. ماجرای داشتن استراتژی برای صعود که تا هفته قبل خنده‌دار به نظر می‌رسید حالا در دسترس و باورپذیر شده اما همچنان فوق‌العاده دشوار و پیچیده خواهد بود. تیم ملی ایران می‌تواند با تساوی مقابل اسپانیا مسیر صعود را تا حدود زیادی هموار کند اما گرفتن امتیاز از قهرمان سابق جهان و تیمی که به‌عنوان مدعی قهرمانی پا به این مسابقات گذاشته هرگز آسان نخواهد بود. همچنین تیم ملی و دوستدارانش می‌توانند امیدوار باشند با وجود نبوغ و قدرت ماورایی رونالدو، مراکش زخم خورده در بازی دوم موفق به متوقف کردن حریف اروپایی‌اش شود که اگر به صورت موازی این دو اتفاق رقم بخورد شانس صعود تیم ایران بیشتر هم خواهد شد. حتماً همه خوشبین‌ها و بدبین‌ها در یک مسئله اتفاق نظر دارند که کسب امتیاز مقابل اسپانیا حتماً دشوار‌تر و پیچیده‌تر از آن چیزی است که مقابل مراکش اتفاق افتاد. این بار حتماً باید تیم بهتر، منسجم‌تر و هوشیارتری باشیم ضمن اینکه حتماً چاشنی شانس برایمان کارکردی کمتر خواهد داشت چرا که به‌طور مثال چنانچه مثل بازی با مراکش در 20 دقیقه ابتدایی مسابقه آنطور تحت تأثیر بازی حریف باشیم و تحت فشار قرار بگیریم، با توجه به کیفیت نیروی تهاجمی حریف امکان دریافت گل بسیار بیشتر خواهد بود و هر مربی و فوتبالدوستی می‌داند گل خوردن مقابل تیم‌های بزرگ و قدرتمند در دقایق ابتدایی چه عواقب تلخی خواهد داشت و می‌تواند چقدر کشنده و دردناک باشد.

بدون شک تیم ملی ایران باید برای مدیریت دقایق بازی مثل آنچه چهار سال قبل مقابل آرژانتین انجام داد تدبیر مؤثرتر و کارآمدتری داشته باشد که درباره جزئیات فنی این ماجرا هم می‌شود بحث کرد. هر چند یقین داریم بعد از پشت سر گذاشتن مسابقه نخست و از بین رفتن بخشی از استرس بازیکنان بی تجربه تیم ملی، شرایط روانی آنها در بازی دوم کاملاً متفاوت خواهد بود اما بزرگی اسپانیا و رودررویی با نام‌های بزرگی همچون اینیستا، آلبا، بوسکتس، ایسکو، دخیا، کارواخال، راموس، پیکه، کوکه، کاستا و سیلوا می‌تواند باز هم فشار را روی تیم ایران بیشتر کند. از این جهت تیم ملی ابتدا باید به لحاظ روانی آماده این نبرد بزرگ شود که البته پیروزی در مقابل مراکش این اتفاق را تسهیل کرده و سرعت می‌بخشد. حالا دیگر بحث احتمال صعود تیم ملی ایران خنده دار نیست. چه لذتی دارد که امشب از اسپانیا امتیاز بگیریم و دوباره با یک انرژی ویژه خود را برای مقابله با پرتغال آماده کنیم.