نصف جهان: براي کساني که اولين بار پاي به مسکو مي‌گذارند، اين شهر، بسيار فريبنده است، شهري با خانه‌هاي بزرگ، فروشگاه‌هاي پر زرق‌وبرق کنار خيابان و ساختمان‌هاي عظيم. قبل از بزرگي و عظمت مرکز شهر؛ به نظر بزرگ‌ترين منفعت روسيه باز کردن و افتتاح شعب معروف «کلنل ساندرز» آمريکايي (موسس مرغ کنتاکي) در روسيه باشد که تصاوير تبليغاتي‌اش در کنار پلاکاردها و پوسترهاي از لنين (رهبر بزرگ روسيه)، شهر را پر کرده، منظره‌اي که بسيار به شهر آرامش بخشيده چرا که در ظاهر هم که شده، پيام صلح آمريکا و روسيه و دوري از فضاي جنگ را براي مردم مخابره مي‌کند.

مانند تمام ملل مختلف، روسيه نيز شخصيت بزرگ و مشخصي را دوست دارد. به روزهاي اوليه جام‌جهاني نگاه کنيد، در 82 نقطه از شهر مجسمه‌هاي لنين مشاهده مي‌شود، از جمله در مقابل ورزشگاه لوژنيکي. در لوژنيکي، مجسمه پدر انقلاب روسيه، بالاتر از تبليغات «قطرايرويز» و «ماست چيني» قرار دارد و وقتي چشم به سمت آسمان مي‌دوزيد، تصوير مردي شجاع و نترس، مقابل چشمان‌تان قرار مي‌گيرد.

در شمال شهر و ورودي ورزشگاه «اسپارتاک»، مجسمه 25 متري از اسپارتاکوس را مي‌بينيد که شمشيرش را براي دفاع، در زمين فرو کرده، ورزشگاهي که روز شنبه ليونل مسي و يارانش، برابر ايسلند در آنجا صف‌آرايي کردند. مسي در آستانه 31 سالگي، با 124 بازي ملي، يکي از مهم‌ترين بازيکنان حاضر در روسيه است، بازيکني که تاکنون به هر چه مي‌خواسته رسيده جز جام‌جهاني. اما اين فقدان به حدي بزرگ است که او اعلام کرده که حاضر است تمام افتخاراتش را از او بگيرند و به جايش يک جام‌جهاني به دست آورد.

در سفر به تمام رخدادهاي فوتبالي در طول يک دهه گذشته، مسي از هر زاويه‌اي، به طور واضح و مشهودي قابل رويت است. تصاوير او در تبليغات تلويزيوني و پوسترهاي خياباني و محل بازي‌ها به وفور ديده مي‌شود ولي اکنون در مسکو، داستان متفاوتي درباره مسي وجود دارد. مسي که حق پخش تصاويرش را به «پپسي» و «مستر کارت» فروخته، در روسيه کمتر مقابل چشمان‌مان ظاهر مي‌شود چرا که در روسيه به جاي «پپس»، «کوکاکولا» و به جاي «مسترکارت»، «ويزا» جولان مي‌دهد. اما محو بودن مسي تنها به خيابان‌هاي روسيه محدود نشد و او شنبه در استاديوم «اسپارتاک» نيز محو بود، آنهم در حالي که ديگو مارادونا در جايگاه ويژه، با سيگار برگي بر لب، همانند يک «پدرخوانده»، بازي مسي را تماشا مي‌کرد. گويي بار سنگين حضور ديگو با افتخارات پرتعدادش از جمله جام طلايي جهان، شانه‌هاي مسي حسابي خم کرده، ستاره‌اي که در رده ملي افتخاري را کسب نکرده و همين باعث شده که هيچگاه نتواند از سايه مارادونا خارج شود. حرکت برخلاف جهت آب، بعضاً اقدامي وسوسه‌انگيز است، اينکه يک چهره محبوب و موفق، در مواقعي رنج بکشد، بعضاً براي مردم جذاب به نظر مي‌رسد، اينکه چهره‌هاي جديد جام را بالاي سر ببرند و چهره محبوب، با حسرت به آنها بنگرد از سوي برخي بسيار تماشايي است.

صحبت‌ها پيرامون انگيزه بالاي مسي براي فتح جام‌جهاني ديگر قديمي شده اما واقعيت اين‌ست که اکنون، اين جام‌جهاني اين روزها بيشتر به مسي نياز دارد تا مسي به جام‌جهاني.

بياييد واقع‌بين باشيم، جام‌جهاني در سال‌هاي دور و درخشانش، ستارگان خود را مي‌ساخت اما چندي‌ست که ديگر هيچ فردي به تنهايي قادر به فتح‌اش نيست. آخرين بزرگاني که به صورت انفرادي موفق به فتح جام طلايي شدند، زين‌الدين زيدان (1998) و رونالدو نازاريو (2002) بودند و پس از آن ديگر همه چيز دست‌خوش تغيير و تحول شد. ديگر اين تيم‌ها بودند که مي‌توانستند به فتح جام اميدوار باشند و ژرمن‌ها مثال خوبي براي اين قضيه هستند. اما سوال اينجاست که جنون اسطوره‌سازي، همان داستان قديمي قياس با مارادونا چه مي‌شود؟

اين روند 180 درجه با آنچه در رده باشگاه‌هايي رخ مي‌دهد، تفاوت دارد. در رده باشگاهي، اين سوپرمن‌هايي همچون مانژوکيچ، بوفون، رونالدو، مسي و غيره هستند که داستان مي‌نويسند و حماسه خلق مي‌کنند. رقابت ديرينه و البته پول‌ساز مسي و رونالدو نيز بر همين اساس استوار شده و فوتبال باشگاهي اروپا را حاکم فوتبال کرده است. تماشاي رقابت آنها فوق‌العاده است ولي زماني که کار به رده ملي کشيده مي‌شود، حتي رونالدو هم بايد از کنار زمين هم‌تيمي‌هايش را تشويق کند تا بتواند در نهايت به جام قهرماني اروپا دست يابد.

با اين وجود، جام‌جهاني نياز مبرمي به بازگشت (هرچند مقطعي) به دوران گذشته دارد تا فوتبال باشگاهي را از تخت به زير بکشد، نياز دارد تا خود را مجدداً هم‌رديف قدرت‌ها باشگاهي قرار دهد، نياز دارد تا تصويري از مسي، رونالدو يا نيمار هنگام بالا بردن جام‌جهاني، در تمام رسانه‌هاي جهان مخابره شود و خيابان‌ها پر شود از پوسترهاي جديدشان با جام قهرماني جهان، نه ليگ قهرمانان اروپا!

سئوال مهم اينجاست که آيا زمان و فرصت براي تحقق اين امر، از دست رفته؟

رونالدو اکنون 33 سال دارد و تيم ملي پرتغال هيچ شباهتي به رئال مادريد ندارد تا او را به قله فتح جهان برساند. نيمار هنوز فرصت دارد تا با استفاده از قدرت شاهانه‌اش، روزي اين جام را فتح کند اما بالا بردن جام توسط مسي مي‌تواند مهم‌ترين شکار براي اين تورنمنت و بزرگ‌ترين موفقيت براي فوتبال باشد.

تخت پادشاهي از دست رفته، مي‌تواند با درخشش مسي بار ديگر در اختيار جام‌جهاني قرار بگيرد و تصوير مسي و جام طلايي مي‌تواند همه فوتبال‌دوستان را سرمست و سيراب کند. شايد حالا دليل عصبانيت فوتبال‌دوستان واقعي از ناکامي مسي در بازي اول را بهتر درک کنيد، عصبانيتي که شايد در پايان جام، تبديل به يک خوشي غير قابل وصف شود.