یک روانشناس گفت: برای این‌که به آرامشی عمیق دست یابیم، در وهله اول باید خودمان را دوست داشته باشیم.

«نسرین ریاحی» در گفت‌وگو با ایسنا، با تأکید بر این‌که هر زمان می‌گوییم «خودم را دوست دارم»، ترس‌هایمان ناپدید می‌شود و جرات‌مان بیشتر می‌شود، اظهار کرد: کلمات «من خودم را دوست دارم» آن قدر قدرتمند و مثبت است که ذهن و ضمیر نیمه‌هوشیار، بی‌درنگ آن را مثل یک دستور می‌پذیرد؛ در واقع این کلمات بی‌درنگ بر افکار، احساسات و نظرات فرد تاثیر می‌گذارد و باعث می‌شود که زبان بدن مثبت‌تر و شادتر شود.

این روانشناس با بیان این‌که با عشق‌ورزی به خود، احساس بهتری درباره درون‌مان پیدا می‌کنیم و در نتیجه با کسانی که در اطرافمان هستند، گرم‌تر و صمیمی‌تر برخورد خواهیم کرد، ادامه داد: احساس شرمندگی و شماتت به خاطر اشتباهاتی که مرتکب شده‌ایم، زمینه را برای بروز احساسات منفی و متعاقب آن کاهش اعتمادبه‌نفس و عزت نفس فراهم می‌کند. این در حالی است که هر انسانی در طول زندگی خود مرتکب اشتباه می‌شود و باید یاد بگیریم که نسبت به خود گذشت داشته باشیم.

وی افزود: مادر، کودک تازه متولدشده‌ خود را بدون قید و شرط دوست دارد و هر رابطه‌ عاشقانه‌ای، در مراحل اولیه‌ شیفتگی و شیدایی موجب می‌شود تا معشوق، در چشم عاشق، کامل و بی‌نقص به نظر برسد. ولی بیشتر ما تردید داریم که عشق بدون قید و شرط و کاملا بخشنده و پذیرنده می‌تواند در زندگی روزمره‌ وجود داشته باشد. متاسفانه همه‌ ما با نگاه کردن در آینه، عیب‌های فراوان و زخم‌هایی قدیمی را در خود مشاهده می‌کنیم و موارد فراوانی را به یاد می‌آوریم که در آن خود را بدون قید و شرط دوست نداشته‌ایم.

ریاحی تصریح کرد: عشق ورزیدن به خود به معنی توجه بیشتر به روح و مراقبت از خود است؛ در واقع می‌توانیم دست‌ کم چند دقیقه در روز را به مراقبه، خوداندیشی یا تفکر و تعمق و تجربه کردن آرامش اختصاص دهیم تا با جهان درونی خود، ارتباط برقرار کنیم. با در پیش گرفتن چنین رویه‌ای، یاد می‌گیریم که دوست داشتن خود را درک کنیم و از آن لذت ببریم.

این روانشناس یادآور شد: بیشتر افراد تمایلی به روبه‌رو شدن با ضعف‌ها و عیب‌های خود ندارند، زیرا قضاوت بدی در مورد این ضعف‌ها و عیب‌ها میکنند. ولی هر کدام از ما انسان هستیم و حس ناامنی و اضطراب، نشان‌دهنده‌ احساساتی از گذشته است که قابل درمان و بهبود است. در واقع، این احساسات می‌خواهد که رها شود و نخستین گام برای بهبودی، نگاه کردن به درون خود و آغاز کردن فرایند رهاسازی است.

ریاحی خاطرنشان کرد: البته نباید برای بخشش خیلی عجله کنیم؛ چراکه به راحتی می‌توانیم تظاهر کنیم که دردها و رفتارهای آزاردهنده‌ گذشته را بخشیده‌ایم، ولی در واقع کاری که انجام می‌دهیم، فرار کردن از این دردها است. اگر بتوانیم از طریق بهبودی و درمان، این دردها را از میان ببریم، می‌توانیم به بخششی عمیق و همیشگی دست یابیم. برای این کار ابتدا باید به پذیرش خود برسیم و درک کنیم که ما و اطرافیان، بر اساس میزان آگاهی و درکی که از مسائل داشته‌ایم، بهترین کار ممکن را انجام داده‌ایم.