نصف جهان: « لوکا مودریچ» بعد از دریافت جایزه توپ طلا، با «جیانی اینفانتینو» و «ولادیمیر پوتین» خوش و بشی کرد، از تبریک های آنها تشکر کرد و با حالتی مرموز و اسرارآمیز از مقابل صف کسانی که برایش آرزوی موفقیت میکردند گذشت.
نفر بعدی که به بهترین بازیکن جام جهانی تبریک میگفت «امانوئل ماکرون»، رئیسجمهور فرانسه بود و بعد از او، کسی ایستاده بود که با به تن کردن پیراهن سفید و سرخ کرواسی، بیصبرانه منتظر دیدار با مودریچ بود. رئیسجمهور کرواسی، «کولیندا گرابار کیتاروویچ». درحالی که مودریچ سعی میکرد احساساتش را پنهان کند، خانم رئیسجمهور با کمال میل، احساسات خود را بروز داد تا همه دنیا شاهدش باشد. او مودریچ را که حالا به نماد قابل توجه کشوری جوان تبدیل شده محکم در آغوش گرفت و کاملاً مشخص بود که سخت در تلاش است تا جلوی جاری شدن اشک هایش را بگیرد.
رفتار سیاستمداران در شرایطی مثل این همیشه مبالغهآمیز است. ولی از این گذشته، شب فینال در مسکو واقعاً زمان در آغوش کشیدن بود. حدود 15 دقیقه قبل، درحالی که بازیکنان کرواسی برای جمعیت فشرده هوادرانشان که با پیراهنهای شطرنجی سرخ و سفید، پشت دروازه جنوب شرقی لوژنیکی جمع شده بودند، ابراز احساسات میکردند، «دژان لوورن» همتیمیهایش را تک تک در آغوش گرفت. فضا پر از ابراز همدردی و حرف های تسلیآمیز بود ولی لورن بیشتر از هر کس دیگری، «ایوان راکیتیچ»، همتیمیاش در هشت سال گذشته را در آغوش گرفت. دو فوتبالیستی که یکی 30 ساله است و دیگری تازه 29 ساله شده است. دو فوتبالیستی که به پایان دوران اوج فوتبالی خود نزدیک میشوند و حالا حضور در بالاترین نقطه دنیای فوتبال را تجربه کردهاند.
اما این چهار نفر در آن لحظات، در لحظاتی که تا چند صباحی پیش هیچکدام نمیتوانستند پیشبینیاش کنند به چه میاندیشیدند ؟
گرابار کیتاروویچ مسلماً به غرور و افتخار بیحد و حصر کشوری 27 ساله میاندیشیده و به سفر پرشتاب این کشور به بالاترین سطح دنیای فوتبال. مودریچ مسلماً در دلش با ناراحتی و عصبانیتی عمیق و تلخ روبه رو بوده، ناراحتی فرد پیروزی که تا یک قدمی ثبت کردن نام خود و تیم ملیاش در معبد اعلای فوتبال پیش آمده ولی موفق نشده و ممکن است دیگر هرگز چنین فرصتی را به دست نیاورد. شاید لوورن و راکیتیچ هم که در آن لحظات ایستاده بودند و اتفاقاتی که روی تریبون در حال رخ دادن بود را تماشا میکردند، هم به این میاندیشیدند که آیا ممکن است در ادامه دوران فوتبالیشان بار دیگر به چنین سطحی برسند؟
آنها از جان و دل مایه گذاشته و آخرین ذرات توان بدنی و ذهنیشان را خرج کرده بودند. شاگردان «زلاتکو دالیچ» از آغاز تا پایان بازی با فرانسه هماوردی کرده بودند و در بخش عمده مسابقه حاکم توپ و میدان بودند ولی در نهایت با اختلافی ناچیز از هماوردی با حریف کم آورده بودند و شکست خورده بودند.
«داور شوکر»، رئیس فدراسیون کرواسی بعد از آنکه به رختکن رفته و به بازیکنان کرواسی تبریک میگوید، به «ایاسپیان» میگوید: «به شدت احساساتی شدهام. ولی وقتی به نتیجه نگاه میکنم، به نظرم نتیجه عادلانهای میآید. باید به بازیکنان و مربی فرانسه تبریک گفت. به اعتقاد من امروز تیمی که بهتر بود، بازی را برد.»
کرواتها در اولین واکنش خود نسبت به مسابقه فینال، از انتقاد به تصمیم نابهنگام و عصبانیکننده VAR درست در زمانی که بازی با نتیجه یک بر یک ادامه داشت، خودداری کردند. شوکر میگوید: «باید به VAR احترام گذاشت. این بدشانسی ما بود. تنها چیزی که میتوانم بگویم این است .» مشخص است کرواتها قصد نداشتند بخاطر باختشان به دیگران لجنپراکنی کرده و جام جهانی را با کامی تلخ ترک کنند.
دالیچ در مصاحبه مطبوعاتی پس از بازی گفت: « آدم در زمان شکست باید شأن و وقار خود را حفظ کند و به نتیجهای که تابلو نشان میدهد احترام بگذارد. پیام من به بازیکنانم این بود.» این بهترین توصیهای است که میتوان به تیمهای حاضر در فینال جام جهانی کرد. همه میدانستند چه تصمیمی روند بازی را تغییر داده و دگرگون کرده است. دالیچ شخصاً گفت که پنالتیای که گل دوم فرانسه را به آنها تقدیم کرد در یک مسابقه فینال نباید گرفته میشد. ولی در عین حال تکرار کرد که حالا دیگر زمان باقی ماندن در گذشته و تکیه روی نقاط منفی نیست.
کرواسی حالا باید به آینده نگاه کند و به دنبال راههایی باشد تا از این تجربه اندوخته به شکلی مثبت و سازنده استفاده کند. اینکه مودریچ و راکیتیچ در بخش عمده فینال جام جهانی میانه میدان را تحت کنترل داشتند و در کنارهها توسط «ایوان پریشیچ» بینظیر حمایت میشدند، بسیاری از فوتبالدوستان را شیفته کرواتها کرده بود. انگار در لوژنیکی شاهد به ثمر نشستن همه آن چیزهایی بودیم که درباره استعداد خارقالعاده و در کلاس جهانی این فوتبالیستها میدانستیم و از مدتها پیش روی آن تأکید کرده بودیم. انگار این حرفمان اثبات شده بود که استعداد و توانایی ناب فوتبالی در نهایت میتواند در صحنهای که لیاقتش را دارد اینچنین بدرخشد.
ولی پایان بازی در عین حال، ممکن است برای فوتبال کرواسی کمی نگرانکننده باشد. اگر این از نظر منطقی، نقطه اوج نسلی درخشان از فوتبالیستهاست، بعد از آن چه خواهد شد ؟
دالیچ که تنها در عرض 9 ماه با این تیم نتایجی معجزهآسا به دست آورده، درحالی که از کنفرانس خبری بعد از بازی خارج میشد، بحق از سوی خبرنگاران تشویق شد، تشویقی که سزاوارش بود. او در چند روز اخیر صدای خود را بلند کرده و خواستار تلاش برای ایجاد زیرساختهای بهتر در فوتبال کرواسی شده است. موضوعی که شوکر بعد از مصاحبه دالیچ، در مورد آن صحبت کرد.
شوکر گفت: «حالا نوبت سیاستمداران است که تصمیم بگیرند اولین استادیوم ملی کرواسی کی ساخته خواهد شد؟ اگر دولت در مورد زیرساختها به ما کمی کمک کند، من خوشحالترین رئیس فدراسیون دنیا خواهم شد. به خصوص برای ساخت زمینهای چمن استاندارد. چون این کار سادهای نیست. ما میخواهیم یک کمپ تمرینی ملی بسازیم ولی اگر کسی به ما اجازه ندهد، سرخود نمیتوانیم عملیات ساخت و ساز را شروع کنیم.«
شاید سئوالی که شوکر در آغاز مطرح میکند، مستقیماً گرابار کیتاروویچ و همکارانش را هدف گرفته باشد. کرواسی اگر بتواند استعدادهای بی حد و حصر خود را با یک زیرساخت ورزشی مناسب و سازمانیافته همراه کند، بدون شک آینده بسیار روشنی خواهد داشت. اگر کرواتها به دنبال زمانی مناسب برای اندیشیدن به برنامههای بلندمدت بودهاند، هیچوقت بهتر از امروز نخواهد بود. زمانی که فوتبال این کشور بلندترین نقطه تاریخی خود را تجربه میکند.
بازگشت به ابتدای صفحه
ارسال به دوستان
پیشنهاد سردبیر
ارسال نظر
ایمیل مستقیم: info@nesfejahan.net شماره پیامک:۳۰۰۰۷۶۴۲ شماره تلگرام:۰۹۱۳۲۰۰۸۶۴۰