امروز سالروز دهمين سالگرد درگذشت يكی از ابرستاره‌های سينمای ايران است. مردی كه با رفتنش، غمی هميشگی را به هنر ايران‌زمين افزود.

 محبوبیت هیچ فرمولی ندارد که انسان فکر کند که لابد اصول و قواعدش را رعایت کرده ، نه، این محبوبیت از یک کاریزما و یک جاذبه درونی می آید و او این جاذبه را داشت.

من هیچ وقت کسی را ندیدم که خسرو شکیبایی را دوست نداشته باشد.

جایی نقل قولی از آیدین آغداشلو در مورد عمو خسرو دیدم که خیلی تاثيرگذار بود:

"...حساسیت بیش از حد خسرو تبدیل به "خودویرانگری شد"

و یک انسان زمانی خود ویرانگر می‌شود که تحملش نسبت به فضاحت اطراف - به نادرستی هایی که می بیند ، کم می شود ، در نتیجه همه ابعاد زندگی را شامل می شود ، و این بیزاری - دلزدگی و این واهمه ، آرام آرام به دنبال راه خروجی می گردد ، راه خروج در بسیاری از اوقات به صورت خود ویرانگری در می آید.

این خروج یا به صورت کُند و آرام آرام یا به صورت یک خروج بلافاصله خواهد بود، مثل خروج "صادق هدایت" از کل متن زندگی اش ، در سنینی که آنچنان سنی نبود...قبل از پنجاه سالگی...

و زمانی که خودویرانگری به این حد می رسد بعد از آن خروج است ، و افسوسی که این خروج برای همه ، باقی می گذارد.

خسرو شکیبایی ستاره درخشان و از ذخیره‌های فرهنگ و هنر معاصر ما بود، انسان درست و شریفی که کارش را خیلی خوب انجام می‌داد

و به معنای دقیق کلمه "نازنین" بود.

ولی به دلیل همان سرآمدن تحملش نسبت به فضاحت و نادرستی و شاید "بی معرفتی"‌های اطرافش دچار خودویرانگری شد و رفت...

مصداق برای این مدل رفتن‌ها کم نیست متاسفانه...

چند نفر از ما بی‌آنکه خود بدانیم به این مرز ناخواسته نزدیک می‌شويم...

خدا آخر و عاقبت همه رو به خیر کنه.