نصف جهان: این روزها اما بازار شایعات و اظهارنظرها درباره تداوم همکاری «کارلوس کی روش» و فدراسیون فوتبال ایران داغ است. برخی می‌گویند کی‌روش بهترین گزینه ممکن است و نباید برود. برخی می‌گویند او برود که چه کسی بیاید؟ فلانی و بهمانی؟ برخی اما می‌گویند با این سبک بازی در جام‌ ملت‌ها به قهرمانی نمی‌رسیم. برخی هم البته به دنبال مسائل دیگری هستند. اخیراً حمید درخشان به خبرگزاری «تسنیم» گفته: «تیم ملی یک مربی مثل دالیچ می‌خواهد که قراردادش ۵۵۰ هزار دلار باشد. ما حتی با یک مربی ارزان‌تر از کی‌روش هم می‌توانیم موفق باشیم.» با این همه اما کی‌روش باید بماند یا برود؟

پاسخ به این سئوال دستکم برای ما آسان است. او باید بماند. نه بخاطر مسائلی که در بالا گفته شد، بلکه به این دلیل که اگر برود تا همیشه سایه‌اش برای مربیان بعدی تیم ملی آزاردهنده می‌شود. کی روش نزدیک به هشت سال است که در ایران فعالیت می‌کند و از این حیث رکورددار است. هیچکس به اندازه او در فوتبال ایران ثبات نداشته است. هیچکس به اندازه او امکانات در اختیارش نبوده است. (گرچه شاید امکانات ما باب میل او نبوده اما در قیاس با سایر سرمربیان تیم ملی، وضعیت خوبی داشته است.) هیچکس به اندازه او در این سال‌ها با اقبال عمومی مواجه نبوده است. او در بین بازیکنان شخصیتی کاریزماتیک دارد و از نظر فنی هم کار خودش را به خوبی بلد است. فوتبال ما با وضعیتی که وجود دارد، هیچگاه از نظر امکانات و زیرساخت‌ها نمی‌تواند به پای مدعیانی همچون ژاپن و کره برسد. ما اگر شانسی برای قهرمانی در آسیا داشته باشیم، آن شانس را باید در زمین و نه بیرون از آن جستجو کنیم. این شانس از رهگذر استفاده از استعدادهای جوان ایرانی به وجود می‌آید و کی‌روش در این حوزه کارش را بلد است. ما با کی‌روش یا به قهرمانی آسیا می‌رسیم که بهترین حالت ممکن است یا با او بازهم مثل دوره گذشته ناکام می‌شویم که همین خودش بهتر از حتی نایب قهرمانی بدون اوست. هر کسی به جز کی‌روش اختیار تیم ملی را در این چندماه در دست بگیرد، موفقیت‌هایش به پای سرمربی پرتغالی ریخته می‌شود و ناکامی‌هایش با این جمله مواجه: «اگر کی‌روش بود قهرمان می‌شدیم.» و این می‌تواند سرآغازی باشد بر حاشیه‌های ناتمام تیم‌ملی در سال‌های پیش رو. چیزی که مثلاً باشگاه پرسپولیس مدت‌ها بعد از رفتن علی پروین با آن دست‌وپنجه نرم می‌کرد. کی‌روش باید بماند و پروژه طولانی مدتش را به اتمام برسد. نتیجه هرچه باشد برای فوتبال ایران قدمی ا‌ست رو به جلو. هر چند احساسمان این است که با او بیش از هر زمان دیگری به قهرمانی جام ملت های آسیا نزدیک شده ایم.