پ
کد خبر: ۱۲۶۷۶۳
تاریخ انتشار: ۲۷ بهمن ۱۳۹۷ - ۱۴:۳۶

سینما خانواده بزرگی دارد، آنقدر بزرگ که برای آن سازمان سینمایی هم تعریف کرده‌اند سازمانی مستقل با مدیری مستقل.

به گزارش ایرنا، جشنواره فیلم فجر را هر ساله در 10 روز نه حتی با یک روز تاخیر یا تعجیل با سر و صدای زیادی برگزار می‌کنند، تلویزیون، رادیو، رسانه‌های اجتماعی و حتی سایت‌ها و روزنامه‌ها از مدت‌ها قبل از آغاز جشنواره پر می‌شود از برگزاری رویدادی بزرگ. رویدادی که صف‌های طولانی در پشت سالن‌های سینما را به وجود می‌آورد و سانس ویژه برای اکران فیلم ایجاد می‌کند.

افتتاحیه‌ای با شکوه برای آن برگزار می‌شود و اختتامیه‌ای باشکوه تر تا بهترین‌های یکسال آینده پرده نقره‌ای به مخاطبان معرفی شوند.

امسال سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر در چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی برگزار شد. اگر نگاهی کوتاه به فهرست نامزدهای کارگردانی و بازیگری بیاندازیم با نام‌هایی مواجه می‌شویم که به تازگی به سینما قدم گذاشته‌اند اما نام آنها پیشتر در لیست جشنواره دیگری عنوان برتری را به دست آورده است؛ جشنواره‌ای که نه به شکوه و زرق و برق فیلم فجر که حتی بدون راه انداختن جریان و جلب توجه و نگاهی، هر ساله برگزار می‌شود.

جشنواره تئاتر فجر تاریخ مشخصی برای برگزاری ندارد گاهی پیش از جشنواره فیلم، گاهی پس از آن، گاهی همزمان و زمانی دیگر با فاصله‌ای اندک از جشنواره فیلم برگزار می‌شود.

جشنواره تئاتر فجر قدمتی کمتر و حتی بیشتر از جشنواره فیلم ندارد و هر دو با هم به 37 سالگی رسیده اند اما این کجا و آن کجا.

با مقایسه‌ای کوتاه می‌توان بی‌توجهی‌ها را به جشنواره تئاتر دریافت؛ فیلم فجر با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی افتتاح می‌شود و تئاتر فجر با حضور معاون هنری‌ وزیر، جشنواره فیلم با حضور نمایندگان دولت خاتمه می‌یابد و جشنواره تئاتر نهایتا با حضور وزیر فرهنگ، رییس جمهوری برای فیلم فجر پیام صادر می‌کند و تئاتر فجر تنها پیامی از وزیر دریافت می‌کند.

هوتن شکیبا چند روز پیش سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر را دریافت کرد. او پشت تریبون از 16 سال فعالیت هنری در عرصه تئاتر یاد کرد، فعالیتی که سال گذشته تندیس بهترین بازیگری مرد را در نمایش «100%» در جشنواره تئاتر فجر برایش به ارمغان آورد اما چون این جشنواره مورد توجه مردم و مسئولان نیست کسی از این موفقیت اطلاعی نداشت و تنها شناخت عمومی از چهره شکیبا به نقش «حبیب» در سریال لیسانسه‌ها باز می‌گردد، چهره ای کمدی که با نام برترین بازیگر مرد سینمای ایران همخوانی نداشت.

در عرصه کارگردانی نیز همایون غنی زاده توانست توجه بسیاری را از سوی هیات داوران به خود جلب کند؛ یک فیلم اولی که توانست چهار سیمرغ را به دست بیاورد. وقتی از او درباره لزوم ساخت فیلم سینمایی «مسخره باز» بعد از اجرای موفق نمایش «می سی سی پی نشسته می میرد» به دلیل شباهت‌های دو اثر، پرسیدم پاسخش در حاشیه بودن تئاتر را بار دیگر به یاد حاضرین انداخت: نمایش کمتر دیده می‌شود اما فیلم را همه می‌توانند ببینند.

نگاهی کوتاه به لیست نامزدهای این دوره از جشنواره فیلم فجر نیز اسامی نام آشنای تئاتر را بیشتر به یاد می‌آورد و حتی کسانی که از آغاز فعالیت خود در سینما متولد شدند، امسال جور دیگری هنر خود را به نمایش گذاشتند مثلا زمزمه‌هایی درباره بازی بسیار متفاوت و خوب مهناز افشار که توانست نگاه مثبت منتقدان را به سوی خود جلب کند اما کسی به یاد نیاورد که این بازیگر سال گذشته به مدت سه ماه بر صحنه تئاتر «بینوایان» تمرین بازیگری کرد و امروز با فیلم سینمایی «قسم» توانست جایگاه خود را در میان سینماگران ارتقا دهد.

حال اگر کمی عقب‌تر از دوره سی‌و‌هفتم جشنواره فیلم فجر برویم با برترین‌های دیگری که سال‌ها در عرصه تئاتر فعالیت داشتند اما به شهرت نرسیدند و با یک فیلم نامشان بر سر زبان ها افتاده بیشتر مواجه می‌شویم از نوید محمد زاده تا پانته‌آ پناهی‌ها از فاطمه معتمدآریا تا علی نصیریان، نام هایی که در همین دوره نیز در لیست نامزدهای دریافت سیمرغ قرار داشت و بسیاری دیگر که در این دوره حضور نداشتند اما نام بزرگشان هم با احترام بر زبان می‌آید.

این نام‌ها، هنرمندانی هستند که به اصطلاح سال‌ها خاک صحنه خورده‌اند اما در زادگاه هنری خود دیده نمی‌شوند زیرا مردم و مسئولان توجهی در خور به آن ندارند و اگر این سال‌ها توانسته‌اند به حیات خود ادامه دهند تنها به دلیل حمایت تئاتردوستان بوده و دیگر هیچ.

اگر با نگاهی دیگر به خانواده پرتوان تئاتر نگریسته شود قطعا سرنوشت بهتری را می‌توان برای این هنر و بعد از آن برای پرده نقره ای ترسیم کرد اما دریغ که این خانواده نه چندان کوچک حتی سازمانی مستقل با مدیری مستقل برای دفاع از منافع خود ندارد.



ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر:
شماره پیامک:۳۰۰۰۷۶۴۲ شماره تلگرام:۰۹۱۳۲۰۰۸۶۴۰