۱- هیچکس هنرمندان را - از جمله استاد مشایخی را- مجبور به حمایت از یک نامزد انتخاباتی نمی‌کند و بلکه آن‌ها هم مانند بقیه شهروندان اصلا مجبور به رای دادن نیستند. رای دادن "حق" است، اما استفاده نکردن از این حق هم خودش حقی است که احدی نمی‌تواند آن را بگیرد. اگر کسی از این دو حق به میل و خواست دیگران صرف نظر کند به "رای گیرنده" هیچ ارتباطی پیدا نمی‌کند.

۲- حالا که آقای مشایخی رای داده‌اند و از یک نامزد آنطور غلیظ حمایت کرده اند، یا باید بتوانند از رای شان دفاع کنند یا اگر دفاعی ندارند و فکر می کنند اشتباه کرده اند با شجاعت آن را اعلام کنند یا اینکه اصلا از خیر مصاحبه و اعلام دفاع یا عذرخواهی عمومی بگذرند چون این هم حقی است که کسی نمی تواند از ایشان بگیرد. اما اینکه اول آن طور شدید حمایت کنند بعد بابت این حمایت عذرخواهی کنند و بعد دوباره از این عذرخواهی عقب بنشینند، یعنی نه آن موقع که حمایت کردند نه آن موقع که اظهار پشیمانی کردند و نه هیچ موقع دیگر "حق" خود را به رسمیت نشناخته و ادا نکرده اند.

۳- ممکن است کسی بگوید مشکل از رسانه هاست که با انگیزه های سیاسی از هنرمندان سوء استفاده می کنند. در این شکی نیست که رسانه های ما به ابزارهای حزبی تبدیل شده اند. در هر دو مصاحبه با آقای مشایخی بوی نامطبوع بازخواست و مواخذه جناحی وجود داشت. در مصاحبه تلویزیونی، مجری او را وادار کرد که عذرخواهی کند، در مصاحبه خبرآنلاین هم مصاحبه کننده به او القا کرد که نباید اجازه دهید از شما بازجویی کنند و هنرمند محترم و کهنسال ما دوباره در دام بازخواست افتاد!

اگر آقای مشایخی در شرایطی بود که به دلیل کهولت سن نمی توانست با تشخیص کامل خود اقدام به مصاحبه کند این انتقاد به رسانه ها وارد بود اما او در سلامت و با اختیار خودش پذیرفته که طرف سوال رسانه ها درباره این موضوع باشد.

اگر هم مساله نه کهولت سن بلکه ناتوانی در کارشناسی درست باشد، از آن نوعی که ایشان خودشان اعلام کردند (یعنی سردرنیاوردن از موضوع سیاست) باید به هنرمندان تراز اولی چون ایشان توصیه کرد حتما از مشورت دوستان و معتمدان رسانه ای خود قبل از افتادن در این دام ها استفاده کنند و اجازه ندهند که هیچکس از نام و اعتبار آنها به نفع خود استفاده کند.

هنرمندان اگر چه مانند همه آحاد جامعه در موقعیت های انتخاباتی (در صورت مشارکت) به نامزد مورد نظرشان رای می دهند اما دلیلی ندارد که دایما در قامت یک فعال حزبی به دفاع یا تخطئه یک نامزد بپردازند و بیش از حد لازم از اعتبار خودشان در این زمینه خرج کنند چرا که شان هنر از سیاست به معنای متعارف و مرسوم آن بسیار بالاتر است.