علیرضا زاکانی، فعال سیاسی اصولگرا، سه‌شنبه گذشته در مصاحبه‌ای با خبرگزاری فارس از فردی سخن گفته بود که "فساد آشکار دارد" و دو رئیس قوه قضائیه را "بیچاره کرده". به نظر می‌رسد منظور زاکانی از دو رئیس قوه قضائیه، آقایان مرحوم محمود هاشمی شاهرودی و صادق آملی لاریجانی، رؤسای پیشین دستگاه قضایی کشور، باشند.

زاکانی سپس در مناظره با یکی از سیاسیون اصلاح طلب، از این فرد به نام اکبر طبری یاد می کند. (طبری همان کسی ست که آقای رئیسی ـ رئیس قوه قضائیه ـ یک هفته پس از انتصاب، او را از مسوولیت اش عزل نموده.)

ظاهرا خبرگزاری ایرنا (وابسته به دولت) گزارشی از ادعاهای زاکانی در باره ی فرد یاد شده، منتشر می نماید. پس از این فرآیند، دفتر آقای آملی لاریجانی (رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام) پاسخ تند و تیزی برای خبرگزاری ایرنا می فرستد و مدعی می شود که آنچه در باره طبری گفته شده، دروغ است و در بررسی ها به اثبات نرسیده.

بند آخر پاسخ دفتر آقای آملی لاریجانی، حاوی نکته ای است که بسیار تاسف بار و مایه شرم و دریغ است. در این بند آمده است:

«خبرگزاری رسمی دولت "ایرنا" اگر دغدغه اطلاع‌رسانی صحیح دارد بهتر است به‌جای انتشار اخبار مجعول، اسناد واقعی و صحیح تخلفات بستگان و نزدیکان رئیس جمهور را منتشر کند اسنادی بسیار متنوع و رنگارنگ(!!) البته و صدالبته این‌گونه افشاگری‌ها را خلاف شرع و خلاف قانون و خلاف اخلاق می‌دانیم، چون محل رسیدگی به این امور قوه قضاییه است نه فضای مجازی لیکن اگر بناست افشاگری صورت گیرد خوب است از نوع واقعی آن باشد نه مجعول!»

اگر آنچه دفتر آقای آملی لاریجانی در باره ی بستگان و نزدیکان آقای حسن روحانی (رئیس جمهور) نوشته، درست است، بیش از هر کس باید رییس سابق قوه قضاییه به افکار عمومی پاسخ دهد که چرا او  که تا چند ماه پیش رئیس  این قوه بوده، این افراد را جلب و به تخلفات و جرائم احتمالی آنها رسیدگی نکرده؟ مسامحه و اهمال او چه دلیلی داشته؟ آیا نباید یکی از دلایل دامنگستر شدن  فساد و غارت اموال عمومی (تحت نام ها و توجیه های تباه کننده)را در همین  مسامحه کاری ها جستجو کرد؟

این چه عادت زشت و مشمئز کننده ای است که مسوولان کشور وقتی از مسوولیتی کنار می روند (یا کنار گذاشته می شوند) نطق شان باز می شود و در باره ی تکالیفی که انجام نداده اند، خسارت ببار آورده اند، فرصت سوزی کرده اند، امیدها را زایل نموده اند و ... مدعی می شوند و طلبکار؟ تا چه زمانی باید شاهد باشیم که آقایان مسوولیت بگیرند، صاحب قدرت اختیار باشند اما کارشان را درست انجام ندهند و به جای پاسخ به مردم، (پاسخ به خدا جای خود را دارد) به خود حق بدهند (به ناحق) که پرسش کننده باشند؟