نصف جهان: دفنواز و عضو گروه «کامکارها» که طی سالها فعالیت خود نقش مهمی در ورود ساز دف به اجراهای عمومی داشته است درباره سازهای اصیل ایرانی و سیر تحول آنها در آثار موسیقایی ایران میگوید: دوران خوب موسیقی ایرانی، که ما آن دوره را با نام موزیسینهایی چون باربد و نکیسا و رامتین به خاطر داریم، دوره ساسانی بود که در آن زمان وسعت صدا چندان گسترده نبود و تعداد سازها بسیار محدود و انگشتشمار بود. آن زمان موسیقی شامل سازهای دف، عود، چنگ (هارپ) و ارغنون یا همان کمانچه امروزی بود.
بیژن کامکار در گفتگو با «پانا» درباره ورود برخی سازهای ملی از حصار خانقاهها به اجراهای عمومی گفت: متأسفانه در دوره صفویه بود که انگ حرام بودن به پیشانی موسیقی و سازهای اصیل ایرانی خورد. این دوره تاریخی یکی از بدترین دورهها برای هنر موسیقی بود و از آن زمان موسیقی ایرانی لطمه خورد و موزیسینها به زیرزمین رفتند. به همین علت است که امروز موسیقی ما صحنهای نیست و بیشتر مجلسی است.
وی ادامه داد: ما توانستیم ساز دف را از خانقاه به میان مردم بیاوریم و انگ حرام بودن را از آن برداریم. یا ساز کمانچه که وارد موسیقی لُرها شد و از حرام و حلال بودن رها شد.
بازگشت به ابتدای صفحه
ارسال به دوستان
پیشنهاد سردبیر
ارسال نظر
ایمیل مستقیم: info@nesfejahan.net شماره پیامک:۳۰۰۰۷۶۴۲ شماره تلگرام:۰۹۱۳۲۰۰۸۶۴۰