«دروازه‌بانی پست متفاوتی نسبت به سایر پست‌های فوتبال است. حتما تا به حال بارها این جملات را شنیده‌اید که هزار سیو خوب یک دروازه‌بان در مقابل تک اشتباهش رنگ می‌بازد یا داشتن گلر خوب از نان شب هم واجب‌تر است. واقعیت هم چیزی شبیه به همین جملات است. یک دروازه‌بان مطمئن برای تیمی که می‌خواهد به موفقیت برسد شاید کافی نباشد اما قطعا شرط لازم به حساب می‌آید.

سخت است به یاد آوردن تیمی که موفقیت درخور توجهی کسب کرده اما گلر خوبی نداشته. کافی است به فینال لیگ قهرمانان دو فصل قبل بین لیورپول و رئال‌ مادرید مراجعه کنیم تا ببینیم چطور یک دروازه‌بان نامطمئن می‌تواند به‌تنهایی تمام رشته‌های یک تیم را پنبه کند. با وجود این دروازه‌بان‌ها خیلی سخت در لیست بهترین‌های فوتبال قرار می‌گیرند. ذکر این نکته که تاکنون فقط لئو یاشین افسانه‌ای در سال ۱۹۶۳ توانسته توپ طلا ببرد برای اثبات جمله قبل کافی است. گر چه برخی از بهترین دروازه‌بانان جهان مثل بوفون و نویر توانسته‌اند به لیست نهایی بهترین‌های جهان در سال‌های گذشته راه پیدا کنند اما تاکنون غیر از عنکبوت سیاه شوروی هیچ دروازه‌بانی نتوانسته توپ طلا یا جایزه THE BEST را تصاحب کند.

اگر از سطح بین‌المللی به سطح داخلی کشورها هم سرک بکشیم تقریبا با چنین پدیده‌ای مواجه می‌شویم. با این حال انتخاب یک دروازه‌بان به عنوان مرد سال فوتبال یک کشور اتفاقی است که چند باری رخ داده ولی آن هم انگشت‌شمار بوده است. مثلا بوفون با همه افتخارات و سابقه طولانی‌اش در فوتبال ایتالیا تنها در سال ۲۰۱۷ و در سن ۳۹ سالگی موفق شد مرد سال سری‌ آ لقب بگیرد. این در حالی است که خیلی‌ها معتقدند او بهترین دروازه‌بان تاریخ سرزمین چکمه‌ است. در آلمان اما در سال‌های اخیر دو دروازه‌بان توانسته‌اند عنوان مرد سال فوتبال این کشور را تصاحب کنند: الیور کان در سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ دو بار پیاپی و مانوئل نویر در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۴. البته انتخاب گلر به عنوان مرد سال فوتبال آلمان سنت دیرینه‌تری نسبت به سایر کشورها دارد؛ به‌ طوری که در دهه‌های هفتاد و هشتاد سپ مایر و شوماخر موفق به دریافت جایزه مرد سال فوتبال آلمان شده بودند اما اگر به فوتبال اسپانیا سر بزنیم، متوجه می‌شویم که گلرها شانسی برای تصاحب جایزه بهترین بازیکن سال نداشته‌اند؛ حتی گلری مثل ایکر کاسیاس هم هرگز نتوانست جایزه بهترین بازیکن لالیگا را به خودش اختصاص دهد.

هدف از این مقدمه طولانی این است که متوجه شویم یک دروازه‌بان کار بسیار سختی برای رسیدن به جایزه مرد سال فوتبال یک کشور دارد و به این ترتیب بتوانیم اهمیت جایزه‌ای را که دو روز پیش علیرضا بیرانوند به دست آورد، نشان بدهیم. بیرانوند در جشن برترین‌های سال فوتبال ایران موفق شد جایزه دستکش طلایی و توپ طلای فوتبال ایران را به خودش اختصاص دهد؛ دروازه‌بانی که چند فصل فوق‌العاده را در لیگ برتر ایران و تیم ملی پشت سر گذاشته بود، در نهایت با دریافت جایزه مرد سال فوتبال ایران کلکسیون افتخاراتش را تکمیل کرد. تاثیر حضور بیرانوند در هت‌تریک قهرمانی سرخ‌ها در لیگ برتر و رسیدن این تیم به فینال آسیا انکارناپذیر است. او در جام جهانی هم با عملکردی عالی و گرفتن پنالتی رونالدو به صدر اخبار فوتبال جهان راه پیدا کرد.

این برای نخستین‌ بار است که یک دروازه‌بان به‌عنوان مرد سال فوتبال ایران انتخاب می‌شود. همین موضوع اهمیت جایزه «بیرو» را چند برابر می‌کند. بعد از موفقیت بیرانوند هر دو سرمربی او در سال‌های اخیر، در تیم ملی و باشگاه در مصاحبه‌هایی اذعان کردند که او شایسته‌ترین شخص برای دریافت این جایزه بوده است. شاید این جزو معدود مواردی در سال‌های اخیر بود که کی‌روش و برانکو با هم هم‌نظر شدند. البته آمار فوق‌العاده گلر خوش قد و قامت و مطمئن پرسپولیس و تیم ملی که در فصول اخیر پیشنهادهایی هم از فوتبال اروپا داشته است، بهترین دلیل برای هم‌نظری دو مربی‌ای است که سایه هم را با تیر می‌زدند. آماری که نه تنها کی‌روش و برانکو که تقریبا اکثر فوتبال‌دوستان ایران را قانع می‌کند که بیرو باید جایزه مرد سال فوتبال ایران را به خانه ببرد.»