نصف جهان: مصاحبه تلويزيوني هفته گذشته محمدرضا زنوزي، مالک تراکتور حاشيه‌هاي زيادي داشته است. به عنوان مثال اظهارات او در مورد هواداران 30 ميليوني تراکتورسازي و يا تبعيض فدراسيون به سود برخي از تيم‌ها، حسابي بولد شده اما قطعاً يکي از بخش‌هاي مغفول‌مانده اين مصاحبه هم ارزش تاريخي زيادي دارد؛ اينکه او ادعا مي‌کند در دوره حضور علي سعيدلو در وزارت ورزش، به وي پيشنهاد مديريت و مالکيت استقلال تهران داده شده و البته او نپذيرفته است. اينکه وزير وقت ورزش دنبال يک مدير براي استقلال بوده باشد به خودي خود عجيب نيست، چرا که به هر حال وزارتخانه مالک سرخابي‌هاست و در همه اين سال‌ها ده‌ها مدير را در پرسپوليس و استقلال نصب و عزل کرده است. در عين حال بايد توجه کرد که زنوزي از کلمه «مالکيت» هم استفاده مي‌کند. اين يعني نماينده  دولت وقت، پيشنهاد داده مالکيت استقلال به يک شخص منتقل شود؛ آن هم بدون منطق و استدلال، بدون تشريفات قانوني و بدون گذراندن مراحل عرفي و منطقي. سئوال اين است که آيا استقلال مال پدر يا ارثيه خانوادگي‌تان بود که مي‌خواستيد آن را ببخشيد؟

هر روز که مي‌گذرد ابعاد تازه‌تري از سوء اثر مالکيت دولت بر پرسپوليس و استقلال آشکار مي‌شود. موضوع فقط انتخاب‌هاي عجيب و غريب و زيانبار براي مديريت دو باشگاه نيست؛ چه اينکه مي‌بينيم حتي اين پتانسيل وجود دارد که دولت تصميمات وحشتناک براي باشگاه هاي تحت اختيارش اتخاذ کند. بالاخره دولت‌ها و وزرا عوض مي‌شوند و هر آن اين احتمال وجود دارد کساني بر مسند کار بنشينند که صلاحيت تصميم‌گيري نداشته باشند. فقط رخ دادن يک اشتباه از همين جنس کافي است تا کمر دو تيم بشکند و تنها دلخوشي ميليون‌ها انسان از بين برود. نه اينکه زنوزي آدم بد يا مدير نالايقي باشد. در اين مورد زمان قضاوت خواهد کرد. موضوع اين است که اصلاً دولت حق ندارد به همين راحتي اين دو باشگاه را در دامان اين و آن بياندازد و فقط دنبال از سر باز کردن آنها باشد. فرض کنيد زنوزي همان زمان پيشنهاد سعيدلو را مي‌پذيرفت و پس از مدتي استقلال را با کلي تعهد مالي گزاف به قصد تصاحب تراکتورسازي رها مي‌کرد؛ چه اتفاقي رخ مي‌داد؟