نصف جهان: «پخش زنده» حالا تبديل به يک کابوس براي مديران تلويزيون شده است. مديراني که در راستاي محافظه‌کاري براي عبور از حواشي ماه‌هاي اخير، ترجيح دادند همه ويژه‌برنامه‌هاي سينمايي همزمان با جشنواره فيلم فجر به صورت ضبطي روي آنتن بروند و طبيعتاً با ريزش شديد مخاطب مواجه شوند و در آخرين شاهکار خود در پوشش خبري مهمترين رويداد سينمايي کشور، کاريکاتوري از «پخش زنده» را روانه آنتن کردند.

آنچه پوشش زنده آيين اختتاميه جشنواره سي‌وهشتم فيلم فجر از آنتن شبکه «نمايش» را تبديل به يک کمدي ناخواسته کرد، نه اصل «ملاحظات» که کيفيت اعمال آن با چاشني محافظه‌کاري بيش از اندازه بود.

اينکه دايره ملاحظات سيما به اندازه‌اي گسترده شده که حتي همدردي فيلمسازي چون محمدحسين مهدويان با قربانيان تشييع پيکر حاج قاسم سليماني در شهر کرمان و يا انتقاد امير آقايي نسبت به اظهارات مجري شبکه افق (که پيش‌تر روابط عمومي رسانه ملي هم آن را مردود دانسته بود) در آن «سانسوري» محسوب مي‌شود، نه فقط نشان از اقدام اصولي رسانه ملي در حفظ چارچوب‌هاي خود را ندارد که بيشتر نشان‌دهنده يک وسواس و به تعبير بهتر «هراس» است؛ هراسي که حتماً براي زنده بودن يک رسانه آفت محسوب مي‌شود و در بلندمدت مي‌تواند هزينه‌هاي بيشتري هم به همراه داشته باشد.

تمام بريده‌هاي سخناني که احتمالاً از نظر ناظران تلويزيون بهتر بود به گوش مخاطب رسانه ملي نرسد، به فاصله چند ساعت با برچسب تبليغاتي «اظهارات سانسورشده در سيما» با ضريب نفوذ چندبرابري در شبکه‌هاي اجتماعي و رسانه‌هاي مجازي بازنشر شد و اين يعني تأثيرگذاري عکس يک تصميم.