نصف جهان: جمعه شب گذشته اسحاق جهانگیری در کلاب هاوس بود تا به سوالات مخاطبان خود پاسخ دهد. اگرچه او درباره کاندیداتوری‌اش در انتخابات پاسخ روشنی نداد و همه چیز را به نظر جمع موکول کرد اما کیست که نداند او مدتهاست برای انتخابات آماده شده و چند ماهی است جلسات رایزنی خود برای انتخابات را آغاز کرده است؛ از این منظر حضور اسحاق جهانگیری یک پیام مهم داشت؛ ورود او به انتخاب بسیار جدی شده است.

جهانگیری همچون مناظره‌های انتخاباتی سال ۹۶ مسلط سخن گفت و این سخنان برای بخشی از مخاطبانش قابل توجه بود؛ اگر به واکنش‌ها در توییتر دقت کنیم، متوجه می‌شویم که بخش عمده‌ای از اصلاح طلبان احساس رضایت داشتند و این تصور برایشان ایجاد شده بود که گزینه‌ای قابل قبول را در انتخابات خواهند داشت که در ادامه خواهد توانست ورق را به نفع آنها بگرداند.

جهانگیری در سخنان خود سه پیام عمده داشت و تلاش کرد اولا «فاصله خود با دولت روحانی را بیشتر کند»، دوما «از خود در موضوع ارز ۴۲۰۰ تومانی و محکومیت برادرش رفع اتهام کند» و سوم اینکه «این نوید را بدهد که با انجام مذاکرات وین آینده‌ای بهتر در راه است.»

حقیقت آن است که اسحاق جهانگیری گزینه شش دانگ اصلاح طلبان برای انتخابات ریاست جمهوری به شمار می‌رفت و  بعد از مناظرات انتخاباتی سال ۹۶ این تصور وجود داشت که او در سال ۱۴۰۰ آینده روشن‌ترین خواهد داشت اما شرایط آنگونه پیش نرفت که خودش و اصلاح طلبان تصور می کردند و در یک جمله اینگونه می توان خلاصه کرد که «جهانگیری در دولت دوم روحانی سوخت»؛ بی‌شک جهانگیری و سایر اعضای دولت می‌دانند که این تصور درباره همه آنها صادق است؛ چه آنکه محمدجواد ظریف نیز در فایل صوتی که از او منتشر شد، اذعان کرده بود که در دولت دوم روحانی محبوبیتش به شدت کاهش یافته است. شاید به همین دلیل که جهانگیری برای ورود به صحنه انتخابات نیاز داشت تصویر جدیدتری از خود بروز بدهد؛ تصویری که «هم ادامه دهنده دولت روحانی باشد، هم ادامه دهنده آن نباشد!»

در تمام این سخنان جهانگیری تلاش کرده فاصله خود با روحانی را بیان کند تا پیام اصلی انتخاباتی‌اش را بر اساس آن شکل بدهد. با این حال با هر جمله دیگر ناچار بود مناسبات دولت را حفظ کند و از روحانی دفاع کند.

جهانگیری چه بخواهد چه نخواهد نامش با دولت روحانی گره خورده و از آن گریزی ندارد اما ظاهرا او تصمیم گرفته خودش انتخاب کند در کدام موارد نامش با دولت همپوشانی بیشتری داشته باشد و در کدام موارد راه خودش را جدا کند. فعلا بهترین انتخاب برای او این بوده که نامش در «سیاست خارجی» با دولت گره بخورد اما در «اقتصاد» و «اصلاحات» مسیرش را جدا کند؛ مشکل بزرگ اما اینجاست که «برند جهانگیری» برند سیاست خارجی نیست و او هیچگاه نخواهد توانست دستاورد مذاکرات را به نام خود بزند.

اسحاق جهانگیری کمتر از دو ماه تا انتخابات ریاست جمهوری مهلت دارد؛ او چه بخواهد چه نخواهد به عنوان میراث‌دار روحانی شناخته می‌شود. حامیانش این گزاره را برجسته می‌کنند که معاون اول قدرتی ندارد و اگر جهانگیری رئیس جمهور شود، قدرت تاثیرگذاری او مشخص خواهد شد. آنها می گویند: «یادتان نرود که وقتی رئیسی معاون اول قوه بود، کار خاصی نکرد اما زمانی که رییس قوه شد تحولات را در اجرا کرد.» و با همین منطق امیدوارند بتوانند افکار عمومی را جهت بدهند تا اقبال بیشتری به او شود. هشت سال حضور در دولت روحانی اما بزرگترین مانعی است که جهانگیری در مقابل خود می‌بیند.