ایرج ناظمی: اصلاح طلبان اصفهان ظاهرا در کما فرو رفته اند و برای انتخابات شورای شهر چیزی برای گفتن ندارند. آنان که به هیاهوی دور قبلی انتخابات ریاست جمهوری آویزان شدند و در عین ناباوری تمام کرسی های پارلمان شهر را از آن خود دیدند، حالا با افول دولت روحانی به حاشیه رفته اند تا شاید وقتی دیگر، دوباره فرصت بروز و ظهور پیدا کنند.

اما در اردوگاه اصولگرایان استان، تحرک و رایزنی های انتخاباتی به اوج خود رسیده است. چند گروه از این جناح سیاسی در صدد تهیه فهرست های جداگانه برای انتخابات هستند و هر یک شیوه و مرامی خاص را برگزیده اند. نقطه اشتراک کلی آنان هم در این است که سعی کرده اند به روش های مختلف، گزینه های برتر را  بر اساس خرد جمعی گزینش کنند. راه و رسمی جدید که برای هم افزایی و جلوگیری از افتراق پتانسیل های موجود مورد پذیرش قرار گرفته است. اما در پایان وقتی کار به انتخاب 13 نفر نهایی می رسد، ریش سپیدان اصولگرای اصفهان هستند که باید به بحث و جدل پرداخته و افراد مورد وثوق خود را به مردم معرفی کنند.

دقیقا از همین زمان است که نقشه راه آینده اصفهان ترسیم می شود. چهره فردای اصفهان محصول معیار گزینش های امروزی است. این که اصفهان در چهار سال بعد از انتخابات توانسته باشد به روزهای اوج خود بازگردد یا آن که به شهری عقب مانده تر از امروز تبدیل شود، به تصمیم مجامع برگزیننده کاندیداها بستگی مستقیم دارد.

مردم اصفهان به اعتماد حسن سابقه و خرد چهره های پیدا و پنهان در گزینش کاندیداهاست که به لیست ها رای می دهند و اگر این گزینش با هر خدشه و بی دقتی و بی درایتی همراه باشد، لطمه آن تا سالها از چهره این شهر پاک نخواهد شد.

در چنین شرایطی، موثرین و صاحب نظران تهیه و تکمیل فهرست های انتخاباتی باید اندکی تامل کنند و ببینند که برای فردای این دیار کهن چه در نظر دارند؟ چرا که نامزدهای امروزی هستند که به عنوان نمایندگان مردم به تالار شورا می روند و در نخستین گام خود شهردار آینده را انتخاب و سپس بر دخل و خرج و تمام فعل و انفعالات ساختار مدیریت شهری نظارت می کنند.

حال پرسش این است که موثرین و صاحب نظران در تهیه و تکمیل لیست های انتخابات شورای شهر، می خواهند شهری در مسیر توسعه و پیشرفت و آبادانی را به مردم نوید بدهند و یا اینکه می خواهند اصفهان را به نماد سکون و رکود اجتماعی و اقتصادی تبدیل کنند.

شورا و شهرداری اصفهان بیش از دوازده سال در سیطره اصولگرایان بود و وقتی اصلاح طلبان به شکلی ناباورانه آن را به دست آوردند، شاید به تنها چیزی که فکر می کردند انتقام گیری از دوران انزوا بود و نه می دانستند و نه فهمیدند که در مدیریت شهری و نظارت بر آن باید چه بکنند و اصلا نیازهای اصلی و اولیه این شهر چه چیزهایی است. برای همین بود که هر یک اسیر سهم خواهی های درون گروهی شده و هر کدام، معاونت و سازمانی را برای همراهان سیاسی خود طلب کردند و در این مسیر، چنان به افراط افتادند که فراموش شان شد این شهر به توسعه در جمیع جهات عمرانی، فرهنگی و اجتماعی نیاز دارد.

نتیجه همین کنش بود که چهار سال گذشته را باید بدترین دوران مدیریت شهری و دوره زوال اصفهان نامید. اگر امروز اصفهان به چنین حال و روزی افتاده، نشانه گیری تمام تقصیرات به سمت شهردار اصفهان است. ولی در واقع اعضای شورای پنجم که نمی دانستند حق و نقش اصلی شان، انتخاب سکاندار مناسب برای این شهر است را باید مقصر اصلی دانست. همان افرادی که خیلی راحت از کنار تمام گزینه های خبره و مجرب گذشتند و سرانجام در محفلی شبانه به جای آنها تصمیم گرفته شد تا کلید شهر را به دست کسی بسپارند که نهایتا، تصدی معاونت یکی از سازمان های وابسته به شهرداری را در خواب می دید.

حال با گذر از دوران سکون و رکود چهار ساله و در آستانه زمانی که پارلمان شهر در حال خانه تکانی است و به احتمال قریب به یقین، اصولگرایان در آن خیمه خواهند زد، باید در انتظار چه عملکرد و راه و رسم و شیوه ای باشیم؟ اصفهان که باید به اندازه دوازده سال، برای آن کار کرد تا به آستانه وضعیت سال 96 نزدیک شود، به چه افرادی برای برنامه ریزی و تصمیم گیری نیاز دارد؟ در سال 1404 پارلمان شهر باید در قضاوت خاص و عام چگونه ارزیابی شود؟

پاسخ دادن به این سئوالات باید در این مقطع که آخرین روزها و ساعات گزینش کاندیداها سپری می شود، همواره در ذهن و فکر ریش سپیدان اصولگرا مرور شود تا مبادا در فردای انتخابات حتی یک نفر نیز به خطا و اشتباه و با سهل انگاری و تساهل به پارلمان شهر راه یافته باشد.

کافی است چند روز دیگر بگویند فلان عضو شورا فقط به فکر این است که دوستان و خانواده و فامیل و اعضای ستاد انتخاباتی اش را در شهرداری استخدام کند. یا فلان عضو دیگر، تامین شن و سیمان و سنگ پروژه های شهرداری را در سیطره خود گرفته و به هیچ چیز دیگری اهمیت نمی دهد. یا اینکه فلان دسته افراد در شورا فقط به فکر پر کردن جیب خود یا استفاده از تریبون های رسانه ای شهرداری هستند و...!

شنیدن این مطالب برای هر شنونده ای زجرآور است و اگر به حکم رسالت رسانه ای نبود، کاغذ روزنامه به این موارد آلوده نمی شد. ولی دغدغه برای آینده شهر، آن هم شهری که پاویون کشور بوده و قدم زدن در آن، خاطره شیرین و مایه افتخار بسیاری از شخصیت های ملی و بین المللی است، ایجاب می کند که امروز بر تنظیم کنندگان لیست های انتخاباتی هشدار بدهیم و نهیب بزنیم و زنگ خطر را به صدا در آوریم و بی پیرایه بگوییم که مواظب باشید! در انتخاب افراد دقت کنید وگرنه تمام قصور آینده شورا و شهرداری بر عهده شما و نوع گزینش امروز شماست!

رفیق بازی را از ذهن خود حذف کنید. مصلحت سنجی های شخصی را نادیده بگیرید. رودربایستی های دوستانه را کنار بگذارید و افرادی را به مردم معرفی کنید که شب و روز و روزگار خود را برای اصفهان فدا کنند. از مجربین پیشین شورا، صرفا افراد خبره و خلاق را انتخاب کنید. برخی از آنان که هر چه داشته اند، در دوره های قبلی رو کرده اند و دیگر چیزی برای گفتن ندارند را پالایش کنید و به فکر پیوند با سبد رای آنها نباشید.

در بین ثبت نام کنندگان برای انتخابات شورا، افراد با انگیزه و تحصیل کرده و مجرب فراوانند. اصفهان به افرادی برای تکیه زدن بر کرسی پارلمان شهر نیاز دارد که خلاقیت را همراه با دانش روز و تجربه موفق در رزومه خود داشته باشند و نادیده گرفتن دانش و توان و پویایی تنها یک نفر از آنان و جایگزین کردن فردی کم مایه، تنها به صرف رفاقت و سیاست و سبد رای، خسران چهار ساله برای این شهر است.

گروهی را به مردم معرفی کنید که برای این شهر و مردم آن و تمام کوچه پس کوچه های آن دل بسوزانند. کاسب مسلک نباشند و دندان طمع و جاه و مقام خود را کشیده باشند و شهرداری را بازار ندانند که از آن حجره و تیمچه بخواهند.

ترکیب و عملکرد شورای پنجم اصفهان باید مایه عبرت برای آینده باشد. گروهی که اغلب، صرفا مدرک دانشگاهی پر طمطراق داشتند ولی در زمینه خلاقیت و تجربه، چیزی در چنته نداشتند. بخاطر همین بود که وقتی در برابر سکوت شان در مواجهه با چرایی تحمیل و انتخاب شهردار در محفلی خارج از شورا مورد سئوال قرار می گرفتند یا انبوه انتقادات از مجموعه عملکرد شهرداری را می شنیدند، کاری به جز سر جنباندن بلد نبودند. نتیجه تمام این روش و منش هم آن شد که اندک تلاش جاری در شهرداری، نمودی جزیره ای داشت. سازمان فرهنگی، اجتماعی برای خودش از یک طرف می کشید و روابط عمومی شهرداری از یک طرف دیگر. معاونت عمرانی یک گذر به نام خیابان راه اندازی می کرد تا تردد آسان و ترافیک بر طرف شود، بعد یک معاونت دیگر، یک متر از خیابان ها را آجر چینی می کرد و مانع تردد آسان و باعث بروز ترافیک می شد.

این آشفته بازار، اگر چه به زور پخش پول هنگفت توسط روابط عمومی شهرداری در بین رسانه ها، مخفی و نانوشته ماند ولی زجر واقعیت وجودی آن، هر روز و هر لحظه توسط مردم دیده و تحمل شد.

امروز دیگر اصفهان از این ملغمه رفتاری خسته است و به جنبش و رویکردی هماهنگ و مبتنی بر برنامه، تعهد و تخصص نیازمند است. اصفهان به افرادی امین و آزاده در شورای شهر محتاج است که برای نظارت بر تمام ارکان شهرداری روز و شب نداشته باشند. اصفهان به افرادی جوان و مسئولیت شناس نیازمند است تا نابسامانی های حاصل از بی خردی های چهار سال گذشته را جبران کنند. شهر ما به افرادی پویا و پر انرژی و با برنامه در پارلمان خود نیاز دارد تا بروز و ظهور انگیزه و خلاقیت در بین تمام کارکنان شهرداری و مردم شهر را با ارزش دانسته و از ایده های بی مایه و فی البداهه فاصله بگیرند... و خلاصه آن که اصفهان به افرادی نیازمند است که حضور در شورای شهر را نه یک شغل و عرصه پردرآمد، بلکه فرصتی برای خدمت به مردم دانسته و از هیچ کوشش و تلاشی مضایقه نکنند.

با این توصیف، افراد تصمیم گیر، موثر و گزینش کنندگان نفرات نهایی برای حضور در لیست های انتخاباتی شورای شهر باید ببینند که در مواجهه با کاندیداها چه خصلت و گزینه های را باید مد نظر قرار دهند تا نفرات منتخب معرفی شده به مردم، موجبات سربلندی آنان در آزمون چهار سال آینده را فراهم آورند. چه بسا اگر شورای شهر اصفهان به گونه ای مثبت و قابل دفاع عمل کند، شاید کسی به افراد موثر و تصمیم گیر و تهیه کنندگان لیست های امروزی دستمریزاد نگوید و تدبیر آنان در جایگزینی درایت به جای رفاقت و حکمت به جای سیاست را نادیده بگیرد ولی به طور قطع، نزول و رکود شهر را به پای آنان خواهد نوشت و از آنان به عنوان مقصرین اصلی تداوم ناکامی های اصفهان نام خواهد برد.