پس از تجربه یک‌ سال و نیمه در مبارزه با شیوع و کنترل این بیماری اما چرا هنوز موفق به مهار آن نشده‌ایم و حتی پس از نوروز امسال با خیز کوبنده‌تری از شیوع این بیماری مواجه شدیم.

 حسین باهر، جامعه‌شناس، در یادداشتی در روزنامه ایران نوشت: «پدیده کووید-۱۹ پس از یک سال و نیم همچنان ناجوانمردانه سلامتی هموطنانمان را تهدید می‌کند و طی این مدت جان‌های بسیاری را گرفته است. پس از تجربه یک‌ سال و نیمه در مبارزه با شیوع و کنترل این بیماری اما چرا هنوز موفق به مهار آن نشده‌ایم و حتی پس از نوروز امسال با خیز کوبنده‌تری از شیوع این بیماری مواجه شدیم.

برای ریشه‌یابی این که چرا هنوز نتوانستیم در مهار و شیوع این بیماری موفق شویم باید به بررسی موازنه میان بازیگرانی که بار مسئولیت مبارزه با این بیماری را بر دوش داشتند بپردازیم. دولت و ملت دو بازیگری هستند که هر کدام مسئولیت مهمی در کنترل و مبارزه با این بیماری داشتند. نکته‌ای که مغفول مانده و کمتر به آن اشاره شده، متمایز نبودن این دو بازیگر از هم است. دولت و مردم از هم جدا نیستند و هر دو در مبارزه نقش یکسانی دارند. دولت با سیاستگذاری‌ها و تک‌تک شهروندان با ایفای نقش فردی در حفظ جان خود و عزیزانشان ملزم به رعایت پروتکل‌ها بودند. دولت هم باید با توان و حمایت‌های صحیح موجب جلب اعتماد افراد برای رعایت پروتکل‌ها می‌شد. وقتی در مرگ دست و پا می‌زنیم دنبال مقصر گشتن بی‌معناست. باید تلاش کنیم از اشتباهات یک‌ساله خود درس بگیریم. مردم در حال حاضر از روند کند این بیماری خسته هستند. بسیاری شغل خود را از دست داده‌اند. اختلافات درون خانواده چندین برابر شده ولی عدم اعتماد به رعایت پروتکل‌ها این موضوع را چندین برابر خواهد کرد.

در شرایط اقتصادی امروز که دولت با آن مواجه است درک این که نتواند نقش حمایت‌های مالی خود را به خوبی ایفا کند سهل است اما با نظارت و پافشاری بر سیاست‌های کنترلی شاید می‌شد خیز موج چهارم را تا حدودی شکست. این بیماری فردی، که شیوع جمعی دارد، با نقش‌پذیری هر فرد از جامعه و رعایت پروتکل‌های ساده بهداشتی مثل ماسک‌زدن، رعایت فاصله از یکدیگر یا مسافرت نرفتن می‌شد که تا به امروز حداقل خیلی از عزیزانمان را که در کنار ما نیستند حفظ کنیم. اما وقتی ستاد ملی مقابله با کرونا واقف است مردم به خودی خود اخلاق و مسئولیت‌های اجتماعی خود را در برابر کرونا رعایت نمی‌کنند نباید دست از فرهنگسازی برمی‌داشت و حتی رفع محدودیت‌ها می‌زد. نظامی که مرجعیت اعتمادسازی در میان مردم را داشته باشد حتی بدون سیاست‌های تنبیهی قدرت همراهی مردم را با خود خواهد داشت. در این میان سازمان‌های مردم‌نهاد هم می‌توانستند ثقه‌ای برای اتکای مردم بر تصمیمات ستاد ملی مقابله با کرونا باشند.

راهکاری که می‌تواند ما را از بحران خارج کند درس‌گرفتن از این تجربه یک‌سال و نیمه است که هم باید مورد توجه هر دو طرف یعنی هم دولت و هم مردم قرار گیرد. در غیر این صورت تا انجام کامل واکسیناسیون همچنان درگیر عزاداری برای عزیزانمان خواهیم بود.»