دریا قدرتی پور: هیچ آماری از آنها در دست نیست. مردان متاهلی که خانه های مجردی هم دارند. آنها نه در آمار مجردها قرار می گیرند و نه در آمار متاهل ها. تنها آماری که ممکن است بخشی از آن شامل حال آنها هم بشود رقم دو میلیون و 800 هزار نفری از کسانی است که زندگی مجردی را انتخاب کرده اند. حالا خانه های مجردی بر خلاف نامشان، تنها به مجردها که به هر دلیلی این زندگی را انتخاب کرده اند اختصاص نمی یابد و برخی از مردان متأهل که روابطی خارج از خانواده دارند نیز برای ادامه این روابط غیرعرفی اقدام به تهیه خانه‌های مجردی می کنند و اگرچه روزگاری، مهاجرت، تحصیل در شهری دیگر، وضعیت بد اقتصادی و دور افتادن از ازدواج از عوامل مجرد زیستن مردان و دختران بود اما حالا با روی دیگری از مجرد زیستن روبرو شده ایم و این روزها مردان متاهلی هم هستند که اگر شرایط مالیشان اجازه بدهد، در پی یافتن خانه های مجردی به دور از چشم خانواده هایشان هستند تا ساعت ها و روزهایی را خارج از خانه و به دور از محیط خانواده سپری کنند و به قولی برای خودشان باشند. این موضوع  از جمله پدیده‌های نو ظهور است که گریبان جامعه به ویژه مردان متاهل را گرفته است. آنها دلایل خود را دارند و به همین خاطر ساعت‌ها و روزهایی را خارج از خانه و بدون اطلاع خانواده در خانه‌های دیگری سر می‌کنند.

به گفته کارشناسان، تغییرات فرهنگی، مهم ترین عامل وفور این خانه ها است اهرمی که اجازه می دهد این روزها تعداد مشتریان متاهل برای خانه های مجردی بیشتر شود.

به گفته کسانی که در این خانه های تک نفره زندگی می کنند، شرایط جامعه باعث اینگونه انتخاب ها می شود، انتخابی که باعث شده علی، در سن 35 سالگی و با وجود دو فرزند، گاهی این نوع زیستن را انتخاب کند؛ او در یک خانه 60 متری در پایتخت، سوییتی لاکچری اجاره کرده و تجربه یک زندگی مدرن را هم دارد. 19ساله بوده که عاشق شده، به سرعت بچه دار شده و به قول خودش، طعم زندگی را نچشیده است تا بوده کار کرده و حالا دوست دارد اوقاتی را به دور از خانواده و با دیگری سَر کند.

به قول علی این سبک از زندگی اگر بر اساس شرع و مذهب باشد مشکل خاصی نخواهد داشت. وقتی از او درباره پنهانی بودن این زندگی می پرسی پاسخ می دهد:« اگر این زندگی را نداشتم زندگی قبلیم هم از دست می رفت .»این توجیه، تنها مربوط به علی نیست که با صراحت از مجرد زیستنش می گوید. خیلی های دیگر هم که کمی محتاطانه تر از این نوع زندگی صحبت می کنند نیز چنین دلیلی را عنوان می کنند. دلیلی که محور اصلیش  محکم کردن پایه های سست شده زندگی قبلیشان است. فراغتی که باعث می شود آنها به تعهدات گذشته شان پایبندتر باشند تا این نوع از زندگی وصله ای شود که در نظر کسانی که انتخابش کرده اند نه سیاه باشد و نه سفید و نه با شرمساری و خجالت توام باشد. البته این موضوع در رابطه با شهرهای کوچک تر و دور از پایتخت که فضای مدرن تری دارد فرق می کند. در شهرهای کوچک هنوز هم این شکل از تاهل تابو و خط قرمز محسوب می شود .

تابویی که البته در نظر مسئولان وزارت بهداشت در حال حل شدن در لایه های مدرن جامعه است. شاهد آن هم گفته های رییس سابق اداره سلامت اجتماعی وزارت بهداشت بود که سال گذشته با دیدی مثبت نسبت به خانه های مجردی گفته شد:«پدیده خانه های مجردی، ضرورت زندگی مدرن است و نباید به صورت پیش داورانه و به عنوان یک آسیب به آن نگاه کنیم؛ پدیده خانه های مجردی، نوعی سبک زندگی در نتیجه اقتضائات محیطی و زمانی است».

امیدنیا، مجرد زندگی کردن را با نگاهی دیگر هم ارزیابی کرده؛ شکلی که به نظر او می تواند مثبت هم باشد و انتخابی باشد، در جهت رشد شخصی و اجتماعی فرد. البته او درباره خانه هایی صحبت کرده که تنها مجردان در آن زندگی می کنند و ربطی به متاهل ها ندارد. مساله ای که تا چندی پیش که شاید یک دهه هم از آن نگذشته برچسب های زیادی به آن زده می شد و حالا با نگاه نوتری به آن نگریسته می شود. نگاهی که شاید باعث شده مردان متاهل هم از این رها شدگی استفاده کنند و خودشان را در برخی زمان ها در جرگه مجردها قرار دهند و مشتریان سوییت های لاکچری بشوند که تعدادشان هم کم نیست و نه در آمار جا دارند و نه در اذهان اما در لایه های زیرین پوست شهر در حال ریشه دواندن هستند.

«رسانه ها و شیوه های ارتباطی مختلف»، سیبلی است که دکتر علی انتظاری، مدیر گروه جامعه شناسی دانشگاه علامه طباطبایی، آن را نشانه رفته است و اعتقاد دارد که وسیله های ارتباط جمعی و به خصوص فضای مجازی، نقش موثری در تضعیف یا تقویت بنیان خانواده و افزایش این نوع خانه ها دارند.

دکتر انتظاری با شکافتن این موضوع علل متعددی را بیان می کند:«از یک طرف تضادهای فرهنگ جهانی و از سویی دیگر غربی شدنی که با عرف جامعه ما تناقض دارد. بهانه های دیگر هم شامل کلیشه ای شدن زندگی ها و بزرگ شدن گرایش های مادی و جسمانی است که باعث شده ما با شکل جدیدی از زندگی متاهلی مواجه باشیم .»

در مقابل این مسائل، کمرنگ شدن گرایش های روحانی و معنوی و مهم تر شدن جسمانیت که نمونه آن روی آوردن به جراحی های زیبایی و اهمیت پیدا کردن بیش از حد زیبایی صورت، یکی از نشانه های آن است.جسمانیتی که نه تنها زنان بلکه برخی از مردان متأهل را نشانه رفته و در کنار نبود مهارت، آسیب های نو پدید را جدی کرده است.

راهکارها، اما به اعتقاد این آسیب شناس ساده است:« ما نیاز به فرهنگسازی داریم که از دوران کودکی نشات می گیرد. از آموزش و پرورش ما ریشه می دواند تا در بزرگسالی دچار خطا نشویم. نظام آموزشی که حالا معیوب عمل کند و خط درستی برای جلوگیری از ناهنجاری های بی شمار ندارد، در این حالت و وقتی که نه خانواده ها تعریف درستی از مهارت های زندگی دارند و نه کودکان و نوجوانان می توانند دریافت درستی از آن داشته باشند، احساسات، تصمیم آنی را می گیرد و همین نقطه شروعی برای انحرافات می شود.»

مشکل اینجاست که آژانس های املاک هم از این پدیده نو، سودهای زیادی به جیب می زنند و از آب گل آلود ماهی می گیرند. آژانس هایی که هر کدام دفترچه جداگانه ای برای این ملک های بی سر و سامان دارند.ملک هایی که برای هزاران مرد متاهل آغوش باز کرده اند و میزبانشان شده اند. مردانی که در جمعیت 21 میلیون نفری دارای همسر جا می گیرند و با اشاره ای ممکن است به جمعیت مجردان واقعی بپیوندند...