مرضیه غفاریان: قاسم حدادی فر یک لیدر خوب برای ذوب آهن بود. رهبری که هرگاه به میدان می رفت، وظایفش را چنان انجام می داد که ذوب آهن حداقل از نظر سازماندهی مناسب در زمین با مشکلات کمتری رو به رو می شد. کافی است تعدادی از بازی های اخیر سبزپوشان را دیده باشید تا دستتان بیاید خلأ بازیکنی مانند کاپیتان سابق گاندوها طی یکی دو فصل چه ضربه ای به این تیم زده است.

ذوب آهن در دو فصلی که حدادی فر را به دلیل مصدومیت و خداحافظی در اختیار نداشت، نتایج مناسبی کسب نکرد و به خیال اینکه مشکل در چینش نفرات داخل زمین یا توانایی کادر فنی است، هم در ساختار انتخاب بازیکن و هم در کادر فنی دست به تغییرات متعددی زد اما نتوانست نتایجی که در زمان حضور حدای فر در ترکیب خود داشت را تکرار کند.

ذوب آهن در زمان حدادی‌فر، سه قهرمانی جام حذفی، یک سوپرجام و نایب قهرمانی باشگاه‌های آسیا را به دست آورده ‌است؛ بنابر این بیراه نیست اگر بگوییم کلید مشکل این روزهای گاندوها عدم حضور یک رهبر کلیدی در میدان است. فردی با کاریزمای قاسم که بتواند جانشین مناسبی برای وی باشد تا هنگامی که سبزپوشان در نبرد با حریفان دچار مشکل می شوند، به خوبی با هم تیمی های خود ارتباط برقرار کند و با هدایت مقتدرانه، آنها را به بازی برگرداند.

حدادی فر هرچه نبود، یک هافبک نظم دهنده در میدان برای گاندوها محسوب می شد. به جرأت می توان ادعا کرد او نقشی را برای سبزپوشان اصفهانی در مستطیل سبز اجرا می کرد که کریم باقری زمانی برای سرخپوشان تهران و یا تیم ملی ایفا می کرد؛ منتها با این تفاوت که کاپیتان گاندوها بدشانس بود. او طی فصول مختلف بارها دچار مصدومیت شد و به ناچار مدتها از میادین مسابقه دور ماند؛ با این حال، حدادی فر همواره در زمانی که به میدان می رفت یکی از بهترین و کارآمدترین مهره های ذوبی ها بود و به همین دلیل آسیب دیدگی او و نبودش در زمین همیشه به چشم می آمد و گاندوها را به دردسر می انداخت.

قاسم حدادی فر، 21 سال در ذوب آهن توپ زد اما تاکنون گاندوها نتوانسته اند برای این سرباز جنگنده و هدایتگر خود جایگزین مناسبی پیدا کنند؛ با این اوصاف، هنوز متوجه نشده ایم چرا پیش از آغاز فصل جاری و هنگامی که کاپیتان ذوبی ها به ناگاه با یک خداحافظی از حضور در جمع سبزپوشان انصراف داد، مسئولان باشگاه با این تصمیم مخالفت نکردند، آن هم با وجود احتیاج به حضور بازیکنی چون او که تا این زمان جانشین مناسبی برایش پیدا نشده است.

ذوب آهن در فصل جاری با توجه به جوانگرایی سکاندار خود نیاز مبرمی به لیدری با تجربه چون قاسم حدادی فر داشت. بازیکنی که به تازگی مصدومیت خود را پشت سر گذاشته بود و انگیزه زیادی برای آخرین فصل بازیگری خود داشت. اما ذوب آهن از این شانس استفاده نکرد. چه بسا با وجود رهبری مقتدر در جمع گاندوها چون حدادی فر و حضورش کنار مسعود ابراهیم زاده که این روزها در نبود قاسم وظیفه او را به عهده گرفته، حالا ذوب آهن حتی می توانست جزو مدعیان کسب سهمیه یا کسب عنوان قهرمانی در جام حذفی باشد.

ذوبی ها با وجود اینکه در نیم فصل دوم با چند تغییر در تیم توانستند تا حدی عملکرد ضعیفشان در نیم فصل اول را جبران کنند، هنوز از خلأ یک لیدر مقتدر در میدان رنج می برند. شاید به همین دلیل است که چندی پیش سراغ اسطوره خود رفتند تا او را برای شش بازی باقیمانده در اختیار بگیرند و با حضور این بازیکن با تجربه در کنار جوانان تیم به صعود به رده های بالاتر در جدول رقابت ها امیدوارتر شوند.

اما ذوب آهن خیلی دیر به این فکر افتاد، آنقدر دیر که هم فرصت جبران نتایج از دست رفته در نیم فصل اول برای گاندوها ممکن نیست و هم قاسم حدادی فر حاضر نشد ریسک زیر سئوال رفتن اعتبارش را با رتبه نه چندان قابل توجه ذوبی ها به جان بخرد. او این موضوع را به زمانی دیگر موکول کرد؛ البته شاید.