مرضیه غفاریان: در ورزش ما درها همیشه بر یک پاشنه می چرخند. تا جایی که به یاد داریم هر وقت تیمی یا ورزشکاری رتبه ای در خور به دست می آورد، همزمان با شور و نشاط ایجاد شده، انواع و اقسام وعده های دلچسب از سوی مسئولان ذیربط به آنها داده می شود با امید به تلاش برای ایجاد فضایی بهتر در آینده برای تکرار آن نتیجه و شاید هم موفقیتی بهتر. اینکه آن قول و قرارهای رؤیایی تا چه حد محقق می شود نیاز به قلم فرسایی ما ندارد؛ همه می دانند.

اما کاش برای یک بار هم که شده این بار اوضاع با دفعات قبلی فرق کند. کاش این بار در بر پاشنه همیشگی اش نچرخد و وعده رئیس جمهور عملی شود. اگر اینطور شود، در مرداد ماه ورزشگاه شهید وطنی بسامان می شود و نساجی پس از سال ها می تواند بدون دغدغه در خانه خودش میزبان حریفانش باشد و فوتبالدوستان پرشور شهر خسته هم به راحتی در قائمشهر و در ورزشگاه خودشان به تماشای بازی های تیم محبوبشان می نشینند.

هرچند چشممان آب نمی خورد اینطور شود، چه اینکه همه فوتبالی ها می دانند چندین سال است کیفیت چمن ورزشگاه وطنی، نه تنها نساجی چی ها را دچار معضل کرده که فریاد اعتراض همه تیم هایی که به این استادیوم برای مسابقه می آمدند هم گوش فلک را کر کرده است؛ اما تنها چاره ای که برای رفع این مشکل اندیشیده شد مجوز ندادن به تیم شمالی برای انجام بازی های خانگی اش در این استادیوم بود.

اوضاع بر همین منوال بود تا بازیکنان نساجی با وجود تمامی این مشکلات و کمبود امکاناتی که داشتند موفق شدند با غلبه بر استقلالِ مدعی قهرمانی لیگ، به فینال جام حذفی راه یابند. آن وقت استاندار مازندران به میدان آمد و با اشاره به قول رئیس جمهور، به مازنی ها وعده داد که طی چهار ماهی که رئیسی از تاریخ سفرش قول آن را داده زمین این ورزشگاه آماده شده و تحویل نساجی خواهد شد. و حالا پس از قهرمانی نساجی چی ها در جام حذفی سید محمود حسینی پا را فراتر گذاشته و وعده داده است که می خواهند با احداث یک استادیوم بزرگ دیگر در مازندران بازی های مهمتری را در آینده در این استان برگزار کنند. او این بار گفته قول ساخت این استادیوم را از وزیر ورزش گرفته است.

همه این قول و قرارها یک طرف، اینکه باز در بر پاشنه همیشگی اش خواهد چرخید یا خیر هم یک طرف. آنچه در این میان سئوال برانگیز است اینکه چرا تا موفقیتی حاصل نشود و مقامی به دست نیاید کسی گوشش بدهکار کمبودها و کاستی های ورزش ایران و در این مورد خاص کمبود زمین های باکیفیت برای ارائه یک بازی فوتبال تاکتیکی و زیبا در کشورما نیست؟ 

اگر نساجی قهرمان جام حذفی نمی شد دست اندرکاران ورزش و مسئولان عالی رتبه استان مازندران با همین شدت و حدت با پیگیری وعده رئیس جمهور و درخواست از وزیر ورزش و... به فکر برطرف کردن مشکلات تیم نساجی و رفع کاستی های ورزش استانشان می افتادند؟ معلوم نبود و حتی همین الان هم در صورت محقق نشدن قول رئیس جمهور هیچ بعید نیست اگر نساجی بخواهد به فعالیت خود در رشته فوتبال با این اوضاع و امکانات فعلی ادامه دهد در آینده سرنوشت این تیم پرطرفدار چگونه رقم خواهد خورد و در کدام لیگ باید سراغ آن را گرفت. همیشه که در فوتبال معجزه ها و شگفتی سازی ها به تنهایی کافی نیستند.