مرضیه غفاریان: همه چیز از همان لحظه ای که او به عنوان جانشین «مارک ویلموتس» روی نیمکت مربیگری تیم ملی فوتبال ایران نشست شروع شد. «دراگان اسکوچیچ» از آن روز به بعد حتی یک ثانیه هم از تیغ تیز انتقادات در امان نماند. با همه اینها این مربی کروات بیش از دو سال است که میدان را خالی نکرده و کارش را هرطور بوده پیش برده است. سریع‌ترین صعود تاریخ ایران به جام‌جهانی هم اگرچه باعث شد مخالفان بی شمار او شمشیرهایشان را موقتاً در نیام کشند اما در پشت پرده منتظر لغزشی از جانب اسکو برای بهانه جویی دوباره از او بودند. حالا باخت ملی پوشان برابر الجزایر بهترین فرصت را برای معترضان فراهم آورده تا هجمه ها علیه سرمربی تیم ملی را از سر بگیرند.

اما آیا همانگونه که منتقدان اسکوچیچ معتقدند، او و رویکردی که در پیش گرفته تنها عاملی است که موجب باخت شاگردانش در این دیدار تدارکاتی شده است؟ پس این وسط نقش بی برنامگی فدراسیون چه می شود؟ سردمداران فوتبال کشورمان برای مهمترین فیفادی تیم ملی در آستانه جام جهانی به حدی ضعیف عمل کردند که صدای ملی پوشان را هم در آوردند؛ اما جالب آنجاست کسانی که از همان روز اول با انتخاب دراگان به عنوان سکاندار تیم ملی مخالف بودند در این مورد خاص هم دیواری کوتاه تر از دیوار این مربی کروات پیدا نکردند. آنها اسکوچیچ را مؤاخذه می کنند که چرا مانند سلفش نسبت به این نوع برنامه ریزیِ از بُن اشتباه فدراسیون زبان به گله و شکایت نگشوده و آنها را بازخواست نکرده است. گیریم اسکوچیچ هم مانند کی روش عمل می کرد آیا کانادایی ها بازی با ایران را لغو نمی کردند؟ گویا این بهانه جویان فراموش کرده اند به هم خوردن این دیدار دوستانه پس زمینه سیاسی داشته است.

نکته دیگری که مورد غفلت واقع شده این است که ما باید به اندازه امکاناتی که در اختیار سرمربی قرار داده ایم از او انتظار داشته باشیم. مدیران فوتبالی ما چه چیزی برای اسکوچیچ و شاگردانش فراهم کرده اند که حالا از آنها بابت عملکرد نه چندان مناسبشان در برابر الجزایر خرده می گیریم؟ برپایی اردو در قطر با آب و هوای شرجی تنها مشتی نمونه خروار از بی درایتی فدراسیون نشین های کشورمان است.

با این تفاسیر باید گفت اگر اوضاع با همین روال پیش رود در جام جهانی پیش رو هم نمی توان شانسی برای صعود ملی پوشان ایرانی از گروهشان قائل شد. فرقی هم نمی کند که دراگان اسکوچیچ روی نیمکت تیم ملی بنشیند یا پپ گواردیولا. چه بسا بازیکنان ایرانی با مربی ای که رزومه شاخصی ندارد اما با شیوه بازی آنها آشنایی بیشتری دارد بهتر نتیجه بگیرند تا سرمربی سرشناسی که جانشین او می شود تا شاید کار نیمه تمام آن مربی بدون رزومه را در مدتی کوتاه به بهترین شکل ممکن به سرانجام برساند. شاهد این مدعا هم وضعیت تیم ملی بعد از صعود به جام جهانی 1998 فرانسه است که نیازی به شرح و تفسیر ندارد.