مرضیه غفاریان: نقل و انتقالات تابستانی امسال مثل همیشه داغ بود و پر از اتفاقات مهیج؛ از پرسپولیسی شدن سه ستاره سپاهان گرفته تا سپاهانی شدن مدافع محبوب سرخ ها، از حضور همزمان سه مربی پرتغالی در لیگ ایران تا بازگشت چند لژیونر ملی پوش به باشگاه های داخلی، از خداحافظی اسطوره های پرسپولیس و ذوب آهن تا جدایی اجباری کاپیتان محبوب آبی ها از استقلال، از گران شدن بازیکنان نه چندان باکیفیت ایرانی تا قیمت مناسب تر فوتبالیست های خارجی ملحق شده به لیگ برتر و از هافبک گاندوها که با ذوب آهن تمدید کرد و ناهار خورد اما از پرسپولیس سردر آورد تا شاه ماهی ای که استقلال را دور زد و شاگرد یحیی شد، همه اینها هم جنجال به پا کردند و هم دلیلی بر جذابیت این بازار آشفته شدند.

اما از همه اینها که بگذریم نقل و انتقالات امسال یک ویژگی منحصر به فرد هم داشت. در این پنجره تابستانی برخلاف دوره های گذشته اکثر بازیکنان مطرح ایرانی علاقه ای به لژیونر شدن از خود نشان ندادند و ترجیح دادند نیم فصل منتهی به جام جهانی 2022 را همینجا و در کشور خودمان بگذرانند. تنها بازیکنی که از جمع ستاره های لیگ جدا شد و تصمیم گرفت فوتبالش را در قاره اروپا پیگیری کند، امیرحسین حسین زاده، پدیده آبی پوشان در فصل گذشته بود. حتی آرش رضاوند، هافبک استقلال هم که با پافشاری بر جدایی از جمع آبی ها این روزها در انتظار ترانسفر شدن است هم علاقه دارد در فولاد به فوتبال خود ادامه دهد اما او اجازه جدایی از تیمش را ندارد مگر اینکه پیشنهادی از باشگاه های خارجی داشته باشد.

هیچ بعید نیست مهمترین دلیل تمایل بازیکنانی چون رضاوند به بازی در لیگ ایران این باشد که آنها می خواهند بیشتر شانس بازی پیدا کنند و بیشتر دیده شوند. هرچه نباشد کمتر از چهار ماه تا جام جهانی باقی مانده و بدون شک سرمربی تیم ملی مهره های مورد نیازش را از بین فوتبالیست هایی برمی گزیند که با بازی های بیشتر در تیم های باشگاهی خود برای حضور در حساس ترین تورنمنت فوتبالی دنیا آمادگی لازم را کسب کرده باشند.

دومین دلیل هم می تواند این نکته باشد که این قبیل بازیکنان ایرانی اگرچه جزو ستاره های لیگ برتر به شمار می آیند اما با توجه به افزایش سن و سالشان دیگر مثل قبل در بین تیم های معتبر مشتری دندانگیری ندارند. بر همین اساس آنها ترجیح می دهند به جای حضور در لیگ های نه چندان مطرح در همین لیگ کشور خودمان که سطح بالاتری نسبت به آنها دارد توپ بزنند تا هم فرصت درخشش بیشتر در سال های پایانی فوتبالشان را از خود دریغ نکنند و هم شرایط در اوج خداحافظی کردن را برای خود امکانپذیر کنند.

قضیه ستاره های جوان تر اما در این مورد با بقیه فرق می کند، پدیده هایی مانند حسین زاده که ریسک ترانسفر شدن را به جان نخریدند، احتمالاً در انتظار فرصت بهتری هستند. این قبیل بازیکنان امید دارند نه تنها همراه تیم ملی به قطر سفر کنند بلکه مترصد آن هستند که با عملکرد عالی در ترکیب تیم ملی، نگاه باشگاه های معروف دنیا را به خود جلب کرده و یک شبه ره صدساله بروند. البته این احتمال هم وجود دارد که آنها از سرنوشت ستاره های دیپورت شده به ایران عبرت گرفته و تصمیم گرفته باشند در انتخاب مسیر آینده خود دست به اقدام عجولانه نزنند.

و بالاخره اینها همه ماجرا نیست، یک احتمال دیگر هم وجود دارد و آن بالارفتن سرسام آور قیمت بازیکنان در این فصل نقل و انتقالاتی است. زرق و برق پول هایی که در این بازار داغ تابستانی رد و بدل شد خود به تنهایی قادر است هر فوتبالیستی را برای حضور در لیگ برتر ایران وسوسه کند. چه جایی برای فوتبال بازی کردن بهتر از اینجا که سقف قراردادها روز به روز بدون تابعیت از قانون خاصی بالا می رود. کجا لیگی بهتر از این لیگ می توان یافت که برای دریافت این پول های کلان نیاز نیست چندان مهره کلیدی و بازیکن باکیفیتی باشی؛ کافی است مدیربرنامه ماهری داشته باشی تا بتواند این آشفته بازار را با بازارگرمی اش تحت تأثیر قرار دهد و یک ترقه بی خاصیت را هم به قیمت بمب اتمی بفروشد.