لادن ایرانمنش: طی سال های اخیر شاهد رونق فروش اقساطی همه چیز بودیم الا سفر. اما وابستگی سودآور بنگاه های اقتصادی به فروش اقساطی محصولاتشان با بهره های چشمگیر و وسوسه کننده که به صورت اپیدمی درآمده بود، حالا دامنگیر صنعت گردشگری هم شده است.

فروش اقساطی سفر، هم سودآوری بیشتری دارد و هم خریدار را کمتر متوجه افزایش قیمت ها می کند. در شرایطی که کرونا مزید بر علت مشکلات و اوضاع اقتصادی شده، شرایط سفر و گردشگری، شرایط مناسبی نیست و سفر از سفره مردم در حال برچیده شدن است. در حال حاضر تور کیش متوسط برای دو نفر، حدوداً ده میلیون تومان هزینه دارد و با در نظر گرفتن اینکه افراد باید در طول سفر نیز هزینه‌هایی را متقبل شوند، مردم عادی هر چه کمتر سفر را در برنامه خود قرار می‌دهند. در این شرایط خرید تور اقساطی رونق گرفته و دیگر محدود به تورهای خارجی نیست و افراد زیادی سفر داخلی و خارجی خود را به‌صورت اقساطی انجام می‌دهند.

آمار فروش تورهای اقساطی در مقایسه با کل تورهای خریداری شده توسط مسافران، چیزی کمتر از 5 درصد است که 70 تا 80 درصد مربوط به تورهای خارجی و 20 تا 30 درصد مربوط به تورهای داخلی است.

با اینکه خرید اقساطی یکی از روش‌های مرسوم خرید در ایران و همه جای دنیاست، ولی باز هم نمی‌توان خرید اقساطی خدمات مسافرتی را راه‌حل دائمی برای نجات گردشگری ایران دانست. با توجه به بالا رفتن قیمت دلار و فشارهای اقتصادی همه جانبه بر مردم، یکی از اولین موارد قابل حذف از زندگی مردم سفر است. اگر چرخ گردشگری حتی به‌صورت کج دار و مریز نیز بچرخد باز هم جای شکر دارد، ولی اگر شرایط و فشارهای وارده به مردم و فعالین حوزه گردشگری بیشتر شود یا ادامه پیدا کند و متولیان امر در بالای هرم گردشگری به فکر تصحیح زنجیره نباشند، صدمات و خسارات جبران ناپذیری هم به اقتصاد کشور و هم به روح و روان مردم ایران وارد خواهد شد.

اشکان سازش از کارشناسان صنعت گردشگری معتقد است: قشر ثروتمند جامعه همچنان به سفر خواهد رفت اما در مجموع به دلیل کاهش ارزش پول ملی، تا حدود زیادی با کاهش سفرهای خارجی مواجه خواهیم بود ضمن اینکه طبقه متوسط در این شرایط تمایلی به سفرخارجی ندارد.

او تأکید می‌کند: کسانی که سال گذشته با 20 تا 30 میلیون تومان به اروپا می‌رفتند امسال به دنبال سفرهایی با نرخ ارزان تر هستند. پس این فرضیه هم وجود دارد که افراد مقاصد گردشگری خود را تغییر داده و به مکان هایی می‌روند که به لحاظ اقتصادی به صرفه تر است.

او تأکید می‌کند: معمولاً در فضاهایی که گردشگری کم رونق تر است، سفرهای ارزان بیشتری برای افراد سالمند و ناتوان فراهم می‌شود که البته ما هنوز به این مرحله نرسیده‌ایم. صنعت گردشگری در ایران سنتی، محدود و پراکنده است و نتوانسته‌ایم زیرساخت هایی را به منظور افزایش سهم سفر فراهم کنیم. به همین علت مراکز اقامتی محدود بوده و ممکن است گران هم باشد. حتی سیستم حمل‌ونقل ما اعم از قطار، هواپیما و اتوبوس و سیستم جاده‌ای هم به دلیل ترافیک هزینه هایی را به ما تحمیل می‌کند.