مرضیه غفاریان: میلانی ها برای جذب طارمی سر و دست می شکنند. آنها می خواهند هرطور شده این ستاره ایرانی را برای تقویت خط حمله تیم خود از پرتغال به ایتالیا ببرند اما در عین حال حاضر نیستند پول زیادی برای به دست آوردن این مهاجم خرج کنند. اگرچه پورتو یک فروشگاه گرانقیمت است و برای جواهراتش ارزش زیادی قائل است اما روسونِری ها هم تصمیم ندارند برای جذب طارمی بی گدار به آب بزنند. مدیران این باشگاه ایتالیایی ترجیح می دهند به جای اینکه زیربار مبلغ گران خرید جواهر ایرانی پورتو بروند این پول را صرف تقویت کادر فنی و سایر بخش های تیم خود کنند.

این حساب و کتاب سران یک باشگاه حرفه ای در ایتالیا در نقل و انتقالات است اما اینجا در ایران، در بازار خرید و فروش بازیکنان، تنها چیزی که محلی از اعراب ندارد همین حسابرسی های دقیق است. در کشور ما مدیران باشگاه های حرفه ای(!) بدون درنظر گرفتن معیار خاصی دست به جیب می شوند و پول های بی زبان را پای بازیکنانی می ریزند که هیچ معلوم نیست در آینده به کار باشگاه بیایند یا نه.

آنجا در ایتالیا و اکثر کشورهای اروپایی صاحب لیگ های معتبر، مدیران باشگاه های مطرح پیش از هر اقدامی در فصل نقل و انتقالات با سرمربی تیم خود مشورت می کنند و در این بازار تنها ستاره های مورد نظر او را در سبد خرید قرار می دهند اما اینجا در ایران، بعضاً دیده می شود که مسئولان باشگاه پیش از استخدام سکاندار برای تیم فوتبال خود وارد کارزار رقابتی با سایر همکارانشان برای جذب مهره های مطرح لیگ شده و صرفاً برای عقب نماندن از این قافله اقدام به جذب بازیکن می کنند و عاقبت این کار هم عین روز روشن است.

آنجا در ایتالیا و در اغلب باشگاه های معتبر قاره سبز، قیمت و ارزش هر بازیکن با توجه به کیفیت و توانایی های او بالا و پایین می رود اما اینجا در سرزمین پهناور ما قیمت فوتبالیست ها، بی متر و معیار خاصی بی محابا بالا می رود و مهمترین دلیل آن بازارگرمی ستاره ها(!) و رقابت نسنجیده باشگاه ها برای ربودن گوی سبقت از یکدیگر در جذب آنهاست.

اینجا در ایران تنها چیزی که مهم است صید شاه ماهی و انفجار بمب و مسائلی از این دست است، بی توجه به اینکه که سال ها پیش به ندرت پیش آمده شاهد درخشش این شاه ماهی های گرانقیمت و بمب های بی خاصیت در تیم های خود باشیم؛ اما در لیگ های معتبر دنیا، مدیران باشگاه های حرفه ای مانند میلانی ها علیرغم میل شدید به جذب ستاره ای تأثیرگذار چون پسر بوشهری فوتبال ما، حاضر نیستند برای خرید او ولخرجی کنند.

از همه مهمتر اینکه آنجا در پورتو، در میلان و در باشگاه های همرده آنها این سران باشگاه ها هستند که روی بازیکنان خود نرخ می گذارند و برای خرید و فروش آنها با سایر تیم ها با هم معامله می کنند ولی اینجا در ایران شخص بازیکن و مدیربرنامه اوست که قیمت بازیکن را تعیین و برای نقل و انتقالاتش مزایده برگزار می کند و عجیب تر آنکه گاهی دیده می شود فوتبالیستی با باشگاهی به تفاهم می رسد و قرارداد امضا می کند اما ناگهان در قبال دریافت مبلغ بیشتر راهی تیم دیگری می شود. 

اینها همه شمه ای از تفاوت های باشگاه های حرفه ای(!) کشور ما با باشگاه های حرفه ای مانند میلان است و الا بین حرفه ای بودن ما و آنها تفاوت از زمین تا آسمان است.