مهران موسوی خوانساری: چرا آلمان - ژاپن یک مسابقه مهم است؟ چون پرده ای نادیده را در پس یک رویداد تاریخی نشان می دهد. تقابل نمایندگان دو ملت که روزگاری در مسیر نظامیگری، جهان را به آوار تبدیل کردند اما هیچگاه مقابل یکدیگر نایستاده اند.

آلمان و ژاپن در تصمیم سازی های بین المللی در یک اردوگاه قرار دارند اما امروز منطق فوتبال روی دیگرش را به آنها نشان خواهد داد. متحدان سابق باید صحنه رفاقت را با رقابت عوض کنند و اتاق های فکرشان را برای به زانو درآوردن رقیب به کار بگیرند. بی رحمی عرصه ورزش حالا این دو را در دو سوی مستطیل سبز رو در روی هم قرار داده است اما با یک تفاوت بزرگ نسبت به زورآزمایی سایر ملت های فوتبالدوست.

این دو کشور روزگاری در همکاری با ضلع سوم یک مثلث ویرانگر، نیمی از جهان را به آتش کشیدند، ده ها میلیون نفر را به کشتن دادند، ویران شدند، مغلوب شدند، اشغال شدند و امروز کمی مانده تا 100 ساله شدن آن روزهای تباهی، حاکمیت فوتبال است که دو کشور را مقابل هم به صف کرده است.

82 سال پیش آلمان نازی و ژاپن توسعه  طلب همراه با ایتالیای تحت سیطره فاشیسم بر سر یک میز نشستند و پشت اتحاد نظامی «نیروهای محور» به جنگ جهان «متفق» رفتند. 3 سال پیش تر، ایتالیا سومین جام جهانی را از زمین فرانسه به خانه برده بود و حالا در نقش یک سوی اصلی دومین جنگ جهانی، برای اشغال همان سرزمین که روزی از او میزبانی کرده بود نقشه می کشید. جنگی که آلمان و ژاپن را هم زیر یک پرچم متحد کرد و خواب را از چشم جهان ربود.

فوتبال ورزشی برخاسته از ذات ملت هاست. آوردگاهی است برای حق خواهی و  ابزاری است برای رساندن ندای مظلومیت به گوش دیگران. مسابقه آرژانتین- انگلیس در جام جهانی 86 مکزیک را به یاد بیاورید. دو دشمن قدیمی که 4 سال پیش تر در میدان جنگی واقعی رویاروی یکدیگر ایستاده بودند، در ورزشگاه «آزتکا» چنان نمایشی جلوی چشم 114580 نفر اجرا کردند که انگار جنگ اصلی شان بر سر جزیره ای در وسط اقیانوس، رؤیا بوده و قرار است بازنده و برنده رجزخوانی های دو کشور در زمین چمن مکزیک تعیین شود. «دست خدا» و فریاد آرژانتینی ها و تحقیر شدن انگلستان را یادتان هست؟

اما از مسابقه امروز قرار نیست صدای حق خواهی بگوش برسد. هم آلمان و هم ژاپن، مغلوبان یک جنگ بزرگ هستند که هشت دهه بعد از ویران کردن جهان و ویران شدن خودشان، تحت نظارت های سنگین بین المللی، هنوز که هنوز است اشغال بخش هایی از خاکشان توسط دول پیروز را پذیرفته اند. روزی که آلمان در مقابل روس و آمریکا و انگلیس دست هایش را به علامت تسلیم بالا برد و ژاپن در حیرت از محو دو شهرش با بمب های اتم ینگه دنیا نشین ها  قرارداد تسلیم را امضا کرد، ملت هر دو کشور عهد کردند که از خاکستر برخیزند و جهان را مبهوت اراده خود کنند و چنین کردند تا امروز قاره های اروپا و آسیا به حضور آلمان و ژاپن در قلمروشان فخر بفروشند؛ رهبرانشان بر سر میز «جی -7» با کشورهایی که آنها را به زانو در آوردند بنشینند و شوخی کنند و بخندند و راه و مسیر آینده جهان را تعیین کنند.

ملت ها از دل فوتبال در پی حق جویی اند اما چند ده میلیون آلمانی و ژاپنی از این مرحله گذشته اند. آنها خیلی جلوتر حق خود را گرفته اند و امروز پیشرفته ترین سرزمین های جهان محسوب می شوند. آلمان و ژاپن محکومیت در دادگاه های بین المللی و سیاست «سرزمین سوخته» را از سر گذرانده اند و امروز فقط به رقابت در مهمترین زمین فوتبال می اندیشند.

درست که به حکم فوتبال، امروز متحدان همیشگی باید برای بیرون کردن رقیب از میدان تلاش کنند اما جام جهانی برای آلمان و ژاپن، بیرون از مستطیل سبز محلی از اعراب ندارد. حکم فوتبال برای این مسابقه فقط به زمین چمن ختم می شود؛ به رقابت در زمین فوتبال؛ تنها به کسب نتیجه برای رفتن به مرحله ای بالاتر.

معمولاً  وقتی دو تیم فوتبال مقابل هم صف می کشند، دو ملت، تحقق آمال خود را از آن مسابقه انتظار دارند. اما ملت های این دو کشور چنین نگاهی به فوتبال ندارند. آنها ده ها سال است برای اثبات برتری شان، برای حق جویی شان و برای ارضای حس برتری جویی خود مسیر متفاوتی را طی کرده اند. اینک زمین مسابقه برای آلمان و ژاپن فقط زمینی برای مسابقه است؛ قرار نیست از دل آن چیز عجیبی بیرون بیاید.

آلمان و ژاپن امروز رقیب هم هستند اما این رقابت فقط 90 دقیقه طول می کشد نه بیشتر. ملت های دو کشور هم این را خوب می دانند. آلمان-ژاپن، داخل میدان فوتبال یک چیز است و بیرون از این مستطیل، یک چیز دیگر. قرار نیست آنها درون و بیرون زمین را به هم مربوط کنند.

مهم نیست جهان به این مسابقه چطور نگاه می کند. جام جهانی برای آلمان و ژاپن فقط فرصتی برای بازی کردن است. این دو ملت، عاشق بازی اند.