ایرج ناظمی: دوران سختی را سپری می کنیم. چند سالی است روی خط بقا و فنا در حرکتیم. تیراژ روزنامه را مثل تمام نشریات کشور به پایین ترین سطح ممکن رسانده ایم. تعداد صفحات مان هم در کمترین میزان متعارف است. هر کدام از همکاران هم که از ما جدا شدند، دیگر برای آنها جایگزینی انتخاب نکردیم. یک جمع کوچک شده ایم با چراغی که می خواهیم روشن بماند. در یک جمله می توان این شرح را خلاصه کرد: امید و حیات با تمام حداقل ها...

با این وجود قدم زدن در عرصه نوزده سالگی کار کمی نیست. تنها یک رسانه ای می تواند درک کند که با پیچ و تاب مشکلات امروزی و معضلات اقتصادی و نافهمی های رسانه ای، انتشار بیش از پنج هزار شماره یعنی فدا کردن یک زندگی!

چه بسیار روز و شب هایی که به سر آمدند ولی موانع و ناهمواری ها به پایان نرسیدند و هر روز به شکلی و با ساز و فریادی رخ نمایی کردند و اگر نبود آن همت و غیرت جمع جوان نصف جهانی‌ها، شاید امروز همه چیز به خاطره ها پیوسته بود.

قطعا تاریخ برای صبوری و متانت آنان و تمام کسانی که کوشیده اند تا چراغ رسانه‌های مکتوب اصفهان و ایران روشن بماند، دفاع قاطعانه و صادقانه‌ای خواهد داشت. چه بسا در کنار تمام کاستی و دلواپسی‌های مادی و اجرایی، قدم به قدم تلاشگران این دسته از رسانه‌ها با بی خردی سخنوران و مدیرانی همراه شده که شبه رسانه های مجازی که تا خرخره در فیک و ابتذال فرو رفته‌اند را جایگزین رسانه های اصیل می دانند. غافل از آن که واقعیت رسانه در جهان پیشرفته قضاوت دیگری دارد.

در این میان اگر برخی مسئولین بیسواد نمی دانند ملالی نیست، برای ما مهم این است که مخاطبین خبره رسانه ای می دانند که رسالت مطبوعات در ایام جاری به تبیین و تحلیل ایده ها و رویدادها پیوند خورده و دیگر نباید از آنها انتظار اطلاع رسانی به شیوه سنتی را داشت. این تغییر ناگزیر متاثر از توسعه تکنولوژی های اطلاع رسانی، در کشور ما نیز پذیرفته شده ولی با این تفاوت که در غیط و بغض نسبت به قدرت تحلیلی مطبوعات، برخی در پی آن هستند که تمام هویت رسانه های مکتوب را کتمان کنند.

متاسفانه در شهر و استان ما این غیظ و بغض رنگ و بوی بیشتری دارد. تا آن حد که انواع نیشتَر و سُقُلمه‌ها را هم روا می دانند. در جفا به مطبوعات، گاهی رفتارها تا آن حد چیپ و بچه گانه می شود که به عنوان طنز و سوژه خنده در محافل مطبوعاتی دهان به دهان می شود و صد البته گاهی نیز روایت ها از درک پایین نسبت به اهمیت حایگاه و هویت مطبوعات و تعامل نازل با دست اندرکاران آن به گونه ای است که آه تاسف به آسمان می برد.

علیرغم این اوصاف یک واقعیت را نمی توان از نظر دور داشت و آن هم اینکه آنان که در عرصه رسانه های مکتوب اصفهان قلم و قدم می زنند، در همان بدو ورود تمام پوزخندها و غیظ و بغض ها را به جان خریده اند. آن قدر محکم هستند که از شماره های سالگرد خود تونل زمان بسازند و شماره‌های انتشار خود را بر اساس هزارگان آن به رخ بکشند.

در چنین شرایطی، سالگرد انتشار نصف جهان برای ما یک آغاز دوباره است. یک تحویل سال رسانه ای است. زمانی است که باید به یاد بیاوریم چگونه شروع کردیم، چگونه بودیم و می خواستیم چگونه باشیم. زمانی است که باید به یاد بیاوریم که تصمیم گرفته بودیم از غیظ و بغض اغیار و ملالت اعصار، خم به ابرو نیاوریم.

بعد از سه سال انتشار هفتگی و هجده سال انتشار روزنامه، اگر چه به خود حق می دهیم که گاهی بنالیم و گلایه کنیم از جفای غریب و آشنا ولی به احترام تمام مخاطبین فهیم و نکته سنج خود و به پاس تلاش آنان که با ما بودند و آنان که هستند و نهال 18 ساله نصف‌جهان، حاصل زحمات شبانه‌روزی آنان است، به خود این اجازه را نمی‌دهیم که حتی به حد اندکی در طی این مسیر رسانه‌ای، دچار یاس و ضعف و نقصان شویم و سبک و سیاق نصف جهانی‌مان را فراموش کنیم.

در غروب دوازدهم آذرماه سال 1385 و همزمان با طنین اذان، با خود عهد بستیم که تا هستیم بر رسالت رسانه‌ای‌مان پایدار مانده و آن را چنان پاس بداریم که عزت و آبروی شهرمان شود... و نصف جهان نماد این تصمیم است.