ایرج ناظمی: محبوبیت در مدار مدیریت تنها وابسته به لبخند و گفتار افراد نیست. بلکه مجموعه رفتار و اقدامات مدیران را هم در بر می گیرد. برخی برای رسیدن به محبوبیت به حلقه دوستان و اطرافیان و برخی دیگر به مجامع سیاسی پشتیبان اکتفا نموده و گروهی هم خود را در چنبره پوپولیسم گرفتار می کنند تا سرآمد افکار شوند.

«سید رضا مرتضوی» استاندار سابق اصفهان کسی بود که نتوانست از هیچ کدام از سه روش فوق برای خود اندک محبوبیتی مهیا کند و برای همین بود که در روزهای آخر حضورش در راس مدیریت استان، نه کسی سراغ او را می گرفت و نه نامی از او در میان بود.

«مرتضوی» برای رسیدن به صندلی استانداری حامیان زیادی داشت. بخصوص در بین دوستان خود و گروههای سیاسی اصفهان. به گونه ای که برای به منصب رسیدنش طومارهای زیادی به تهران ارسال شد. ولی بلافاصله بعد از حضورش در آن منصب رویایی، اندک اندک از جمع دوستان و دوستدارانش کاسته شد؛ به حدی که با تغییر زودهنگام دولت، دیگر هیچ کسی حاضر نبود حتی در قالب شایعه هم نام او را در جمع گزینه های احتمالی استاندار بعدی اصفهان قرار دهد.

روند کاهش محبوبیت «سید رضا مرتضوی» تقریبا بعد از گذشت یک سال از دولت سیزدهم آغاز شد. انتصابات او به پایان رسیده بود و نه تنها در گزینش افراد نتوانسته بود به درستی عمل کند، بلکه در تعیین روش ها و برنامه ریزی برای مدیریت استان هم چیزی بروز نداد. گرایش صرف به یک گروه سیاسی محدود که خرد، تخصص و محبوبیتی نداشت باعث شد تا خیلی زود انتقادهای محفلی علیه او جریان پیدا کند.

برای استاندار سابق اصفهان بیشتر این گمانه زنی وجود داشت که تمام تصمیمات خود را صرفا از یک پنجره و از یک دیدگاه منحصر به خود اتخاذ می کند. چه بسا گروهی هم اعتقاد داشتند که همان تصمیمات هم از بیرون به او تحمیل می شدند.

استاندار سابق اصفهان خیلی زودتر از حد تصور، افکار عمومی و مطبوعات را از دست داد و چهره ای شد که کمتر روزنامه ای حاضر بود تیتر و عکس او را در صفحه اول خود به نمایش بگذارد.

«مرتضوی» به فرهنگ و رسانه بی اعتنا بود. برای معضلات و آسیب های اجتماعی حرف و تدبیری نداشت. در پویا سازی اقتصاد و معیشت استان ناتوان بود. پروژه های عمرانی دوران او به رکود کامل رسیدند. با هنر و ورزش بیگانه بود. در پازل مدیران چینش درستی نداشت و در عرصه سیاست یکسو نگر بود.

مجموعه این موارد باعث شد تا مرتضوی خیلی زود تنها شود و در این میان، شاید بتوان او را تنهاترین استاندار سه دهه گذشته به شمار آورد. او که با شور و اشتیاق فراوان در اصفهان پذیرفته شده بود، خیلی زود به کسی تبدیل شد که نه تنها در مجموعه سیاست بازان استان هواداری نداشت بلکه مدیران منصوبش نیز چندان ارادتی به او نداشتند. در این مسیر حلقه نزدیکان و دوستان استاندار سابق اصفهان از هم پاشیده شد و بازمانده ها هم انگشت شمار بودند.

استانداران اسبق اصفهان، هیچکدام خبط و خطای مرتضوی را نداشتند. اگر «عباس رضایی» به جناح سیاسی خود وفادار ماند، اگر «مهرعلیزاده» از پوپولیسم مجازی برای خود اعتبار خرید، اگر «زرگرپور» حلقه مدیران خود را تا روز آخر مرید نگه داشت، اگر «ذاکر اصفهانی» با روزنامه ها در افکار عمومی ثبت شد و اگر «بختیاری» با کدخدامنشی و ریش سپیدی اش تا آخرین روزها در احترام بود، ولی «سید رضا مرتضوی» هیچ نکرد و هیچ نداشت تا در اوج تنهایی و خیلی زودتر از روز برکناری، به فراموشی سپرده شود.

فضای غالب در مراسم 28 مهرماه امسال که در تالار نگین سپاهان شهر برگزار شد چنان بود که گویی نه انگار که بخش عمده ای از برنامه به تکریم و تودیع «مرتضوی» اختصاص داشته است. او حتی دیگر برای دوربین عکاسان هم جذابیتی نداشت و تمام نگاهها و اغلب احساسات متوجه نو رسیده‌ای بود که معارفه شد.  

بگذریم از آن که عادت داریم خوش استقبال و بد بدرقه باشیم ولی محبوبیت کسی که به مدت سه سال راس هرم مدیریت استان را در اختیار داشت در برابر کسی که هفت سال پیش از اصفهان رفته بود، عرض اندام کاه در برابر کوه بود.

به هر حال «مرتضوی» هم رفت؛ با تمام تنهایی هایی که نفهمید و حالا دوره جولان استاندار جدید است!

«دکتر مهدی جمالی نژاد» مدیری نام آشناست که جایگزین تنهاترین استاندار اصفهان شده است. مدیر جدید استان، چنان که تا کنون نشان داده، راه و رسم مردم‌داری را خوب می شناسد.

او بر خلاف سلف خود برای محبوبیت سهم و ارزش خاصی قائل است. هر از گاه با دوست و رفیق و آشنا تماس می گیرد و پیامک می فرستد. با ورزشکار و هنرمند همنشین می شود و از سر زدن به خانه آنها نیز مضایقه ندارد. شب و روز را به هم پیوند زده و با مدیران خود به طور مستمر در ارتباط است. برای اهالی سیاست از هر حزب و گروه و محفلی که باشند وقت کافی اختصاص می دهد. برای هر مناسبتی پیام می دهد و دعوت حضور در هر مجلس و مراسمی را اجابت می کند. عاشق رسانه است و لبخند خود را به هر خبرنگار و عکاسی که سراغش برود، هدیه می کند. او حتی از مردم کوچه و بازار هم غافل نیست و در هر فرصتی که به دست آورد به میان آنها می رود و در برابرشان خاضعانه سکوت می کند.

«جمالی نژاد» گویی که از هر یک از استانداران اسبق اصفهان چیزی به یادگار گرفته باشد، سعی می کند وفاداری خود به سیاسیون هوادارش را نشان بدهد، مدیران منصوب را همراه و همقدم نگه دارد، کدخدامنشی و ریش سپیدی را دخیل در رفع مشکلات کند، بروز رسانه ای اش را حفظ نموده و اصول پوپولیسم را هم در چاشنی رفتار و گفتار خود رعایت می کند.

«جمالی نژاد» اگر چه سعی کرده از استانداران قبلی اصفهان نقاط قوت اخلاق و مرام‌شان را به عبرت گرفته باشد ولی گویا «سید رضا مرتضوی» را هم از قلم نینداخته و «تنها» شدن را هم از او به عاریت گرفته است. 

متاسفانه استاندار اصفهان در حال تنها شدن است. شاید خود او که شبانه روز در فرآیند پیگیری امور است متوجه این موضوع نباشد ولی پالس هایی که از خود بروز داده نشانگر آن است که مسیر تنها شدن استاندار سابق را با سرعتی دو چندان طی می کند. علت آن را باید در خود او جستجو کرد.

 رودربایستی با گروههای سیاسی حامی، انتصابات فرمایشی و رفاقتی و جناحی، ناکارآمدی مرتبطین نقش آفرین، باید و نبایدهای تببین نشده، پراکندگی و عدم ارائه تحلیل‌های برنامه‌ای، بی‌توجهی به ساختار معیوب مدیریت در ادرات کل استان، تک محوری و قائم به فرد بودن و مهم تر از همه عدم اقناع افکار عمومی در جمیع جهات، برخی از عوامل شتاب گرفتن تنها شدن «جمالی نژاد» هستند که قطعا منجر به کاهش محبوبیت او خواهند شد.

تردیدی در این نیست که استاندار اصفهان با مجموعه ای عظیم از معضلات و مصائب اقتصادی و زیست محیطی مواجه است، قطعا بر کسی هم پوشیده نیست که وی مدیری تمام وقت است که خواب و استراحت را بر خود حرام کرده ولی بی توجهی او نسبت به کاهش محبوبیت و تنهایی زود رس نیز باعث می شوند تا در مسیری که در پیش گرفته ناکام بماند.

اگر «مرتضوی» بعد از یک سال در نقطه شروع تنهایی قرار گرفت، «جمالی نژاد» این مسیر را به صد روز نرسیده آغاز کرده است. علائم و شواهد آن نیز به خوبی هویداست. کافی است که او کمی توقف نموده و به دو ماه و نیم گذشته، به اطراف خود و به آینده ای که طراحی نموده، خیره شود.

سلام و علیک های پر شور و نشاط، حضور در دیدارها و سمینارهای مستمر، عکس و خبرهای پر طمطراق، رفت و آمد و نشست و برخاست های بسیار در اتاق استاندار و در نهایت به‌به و چه‌چه و تحسین‌های متملقانه، هرگز نمی توانند دلیل موفقیت «جمالی نژاد» و تداوم اجماع افکار عمومی حول محور او باشند. دقیقا دل بستن به همین‌هاست که برای تنها شدن او نقش کاتالیزور را ایفا نموده و باعث می شوند که به یک سال نرسیده، او نیز مانند برخی اسلاف استانداری به کنج انزوا فرو رود و چه بسا رکورد آنان را هم پشت سر بگذارد.

منزوی شدن خودخواسته «جمالی نژاد» تهدید نیست، هشدار هم نیست، بلکه تحلیل رفتاری است که اگر با تغییر و اصلاح همراه نشود، یک استاندار تنهای تنهای تنها را برای مردم این دیار عیان خواهد نمود.