نصف جهان: اين حسين(ع) کيست که عالم همه ديوانه اوست. حسين‌(ع) معناي حقيقي آزادي است آنجا که جز خدا نمي بيند. معناي حقيقي عاشقي، آنجا که از جان نيز در راه معشوق ازلي دست‌ مي شويد. حسين(ع) معناي حقيقي بخشندگي است آنجا که با روي گشاده پذيراي حرّ است. معناي همه صفات پاک انساني است و از اين روست که عالم همه ديوانه اوست.

حسين(ع) در واقعه کربلا پرچمدار تاريخ شيعه است. شيعه اي که عادل، فهيم، صبور و اهل توکل و تدبّر است و اين پرچمداري محدود به محرم و صفر نمي شود از آن روست که گفته اند «کل يوم عاشورا و کل ارض کربلا». ما زنده به پيام حسين(ع) در روز عاشوراييم ‌«کيست مرا ياري دهد» و آن من؛ آزادي، حق طلبي، عدالت و انصاف است. دل ها تا قبل از عاشورا در فراق، نسوخته بودند و لاله ها در خون ننشسته بودند و آسمان سخت نگريسته بود. حسين(ع) راه زندگي است يک زندگي بر پايه انسانيت، نجابت، شرافت و آزادگي. از اين روست که گفته اند «حسين(ع) سفينه النجاه است»؛ راه نجات از جهنم هوس ها و آمال پست دنيايي است. حسين(ع) روشنگر يک صراط مستقيم براي ماست. نوري که از ازل تا ابد مي تابد. نوبت به ما در اين برهه تاريخ رسيده است و تاريخ مثل حلقه هاي يک زنجير است. امروز نوبت ماست. اربعين ما را به ميعادگاه شيعيان مي خواند. بايد دل هايمان را به کربلا ببريم که اگر نبريم شايد ديگر گرد پاي قافله عشق را هم نبينيم.